Ὄχι δὲ μόνον αὐτὸς εἰργάζετο, ἀλλὰ καὶ τοὺς μετ’ αὐτοῦ ἀδελφοὺς ἐδίδασκε νὰ ἑνώνωσιν ὁμοῦ μὲ τοὺς πόνους τῆς ψυχῆς καὶ τοὺς ἱδρῶτας τοῦ σώματος, ἐπειδὴ ἄτοπον εἶναι οἱ μὲν κοσμικοὶ νὰ κοπιάζωσι καὶ νὰ ἐργάζωνται, ὅπως διατρέφωσι τέκνα καὶ συζύγους καὶ νὰ πληρώνωσι φόρους καὶ νὰ προσφέρωσιν εἰς τὸν Θεὸν ἀπαρχὰς καὶ πρὸς τούτοις νὰ ἐλεῶσι τοὺς πτωχούς, οἱ δὲ Μοναχοὶ νὰ μὴ προσπορίζωνται τὰ χρειώδη τῆς ζωῆς ἐκ τοῦ κόπου των καὶ μάλιστα ἐν ᾧ μεταχειρίζονται φαγητὰ καὶ ἐνδύματα εὐτελῆ, ἀλλὰ νὰ κάθηνται ἀργοὶ καὶ νὰ λαμβάνωσι τὰ χρειώδη ἐκ τῶν χειρῶν ἄλλων ἀνθρώπων.
Διηγεῖται δὲ ὁ Ἱερὸς Θεοδώρητος, ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος ἐκτύπησε μὲ τὴν ράβδον του πέτραν σκληρὰν ἥτις, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἀνέβλυσεν ὕδωρ, τὸ ὁποῖον δι’ ὑδραγωγείου ἔφερεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του. Οὕτω λοιπὸν πολιτευσάμενος ὁ Μακάριος καὶ ὀλίγον καιρὸν ζήσας εἰς τὴν πατρίδα του, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. Τὸ δὲ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον ἐτέθη μετὰ θάνατον ἐντὸς θήκης ὁμοῦ μὲ τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Ὁσίου Ἀφραάτου, ὅστις ἑορτάζεται κατὰ τὴν εἰκοστὴν ἐνάτην τοῦ Ἰανουαρίου.