Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου ἦλθον κυνηγοί τινες ἀντίκρυ εἰς τὸ ρηθὲν σπήλαιον, ἔνθα εὑρίσκετο το λείψανον αὐτοῦ· οἱ δὲ κύνες τῶν κυνηγῶν ὑλάκτουν κάμνοντες ταραχήν. Οἱ κυνηγοὶ λοιπὸν ἀκούσαντες τὰς τῶν κυναρίων φωνὰς ἐτάνυσαν τοὺς ὀφθαλμούς των, καὶ ἰδοὺ βλέπουσιν ἑνὸς ἀνθρώπου χεῖρα, ἡ ὁποία ἔκαμνε νεῦμα καὶ ἐκάλει τοὺς κυνηγούς· οἱ δὲ κυνηγοὶ νομίσαντες, ὅτι κανεὶς ἀπὸ τοὺς συντρόφους των εὗρε καλόν τι κυνήγιον, διέβησαν τὸν ποταμὸν μὲ σπουδήν, καὶ ἀκολουθοῦντες τὴν φωνὴν τῶν σκύλων, ἐπῆγαν εἰς τὸ σπήλαιον. Καὶ ἄνθρωπον μὲν ζῶντα δὲν εὗρον οὐδένα, τὸ δὲ ἅγιον λείψανον τοῦ Ὁσίου βλέπουσιν ἐπάνω εἰς τὸ ἔδαφος μὲ εὐταξίαν κείμενον· ὁμοίως βλέπουσι καὶ ἕνα λύχνον ἀνημμένον ἐπάνω τοῦ λειψάνου. Ὅθεν ἐκ τούτων γνωρίσαντες, ὅτι ἦτο λείψανον ἁγίου ἀνθρώπου, προσεκύνουν αὐτό, καὶ μετ’ εὐλαβείας κατεφίλουν τὰ ἴχνη του· ἔπειτα ἐπιστρέψαντες εἰς τὴν πόλιν, ἐφανέρωσαν τὴν ὑπόθεσιν εἰς τὸν Ἀρχιερέα.
Ὁ δὲ Ἀρχιερεύς, λαβὼν τοὺς Ἱερεῖς καὶ τὸ πλῆθος τῶν Χριστιανῶν, ἐπῆγεν εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ οὕτως ἔλαβε το ἅγιον λείψανον μὲ λαμπάδας, μὲ μύρα, μὲ ὑμνῳδίας καὶ ᾄσματα. Ἐπειδὴ δὲ ἠκολούθησε φιλονεικία μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν τῶν κατοικούντων εἰς τὴν Περαίαν τοῦ ποταμοῦ καὶ τῶν Χριστιανῶν τῶν κατοικούντων εἰς Βέροιαν, ποῖοι νὰ λάβωσι τὸ ἅγιον λείψανον, οἱ χωρικοὶ ἢ οἱ πολῖται, διὰ τοῦτο, λέγω, ἐφάνη εὔλογον εἰς αὐτοὺς νὰ ἀφήσωσι τὴν περὶ τούτου κρίσιν εἰς τὸν Ἅγιον. Ὅθεν βαλόντες τὸ λείψανον ἐπάνω εἰς ἓν ἁμάξιον, εἶτα δέσαντες τὸ ἁμάξιον εἰς δύο βώδια ἄζευκτα, ἀφῆκαν αὐτὰ νὰ ὑπάγωσιν ὅπου θελήσῃ ὁ Ἅγιος. Τὰ βώδια λοιπὸν μὲ ταχὺν δρόμον διαπεράσαντα τὸν ποταμόν, ἐπῆγαν κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὴν Βέροιαν χωρὶς νὰ παραδρομήσωσιν ὁλοτελῶς· εἰσελθόντα δὲ εἰς τὴν πόλιν, ἔφερον τὸ λείψανον εἰς τὸν πατρικὸν οἶκον τοῦ ἰδίου Ἁγίου, ὅστις πρότερον μὲν ἦτο Ναὸς τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἤδη δὲ εἶναι Ναὸς τοῦ Ἁγίου. Ἐκεῖ λοιπὸν ἐστάθησαν τὰ βώδια, ὡς ἐὰν ἔλεγον, ὅτι ἐδῶ θέλει ὁ Ἅγιος νὰ τεθῇ τὸ λείψανόν του. Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἕως τώρα ἐκεῖ εὑρισκόμενον τὸ λείψανόν του, καὶ μάλιστα ἡ ἁγία του κάρα, δαιμονιῶντας ἐλευθερώνει καὶ θαύματα διάφορα ἐνεργεῖ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προστρέχοντας. Τὸ δὲ ὄρος ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἦτο τὸ τοῦ Ἁγίου σπήλαιον, κατέστη κατοικητήριον Μοναχῶν, καὶ τόσα πολλὰ ἀσκητήριὰ ἐκτίσθησαν ἐκεῖ, ὥστε ὠνομάσθησαν Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Νέου.