ΛΕΩΝ ὁ θεοπρόβλητος τῆς Ἐκκλησίας φωστήρ, καὶ τῶν θείων προσταγμάτων ἐκπληρωτής, ὁ τῶν Ἀποστόλων ζηλωτὴς καὶ τῶν πενήτων προνοητὴς καὶ μεγίστων τεραστίων ἐργάτης θαυμάσιος, ἐγεννήθη εἰς τὴν πόλιν τῆς Ραβέννης [1] ἀπὸ γονεῖς εὐγενεῖς, εὐγενέστατος κατὰ κόσμον, εἰς δὲ τὴν τῆς ψυχῆς κατάστασιν πολὺ εὐγενέστερος, διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν αὐτοῦ ἀρετὴν καὶ ἀξιέπαινον πολιτείαν, διότι ὄχι μόνον μετὰ τὴν χειροτονίαν του, ἀλλὰ καὶ πρότερον ἐφύλαττεν ὅλας τὰς ἀρετάς. Εἶχε δὲ πρότερον ὁ θεόπνευστος τὴν φροντίδα καὶ τὴν διοίκησιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, διηκόνει δὲ ὡς πιστὸς καὶ φρόνιμος οἰκονόμος πάντας τοὺς συνδούλους αὐτοῦ, διένειμε δὲ καὶ τὸ δεσποτικὸν σιτομέτριον.
Διὰ τὴν θαυμαστὴν λοιπὸν πολιτείαν αὐτοῦ, ἀποθανόντος Σαβίνου τοῦ τότε Ἀρχιερέως Κατάνης [2], συνήχθη ὅλον τὸ πλῆθος τῆς Μητροπόλεως Κατάνης ἀπὸ θείαν νεῦσιν καὶ βούλησιν, καὶ ἐψήφισαν ἅπαντες τὸν Λέοντα, ὅστις κατὰ τὴν ἐπωνυμίαν εἶχε καὶ γενναιότητα εἰς τὴν ψυχήν, ὅθεν ἐπολέμει ἀνδρείως κατὰ τῶν νοητῶν λύκων, ἀγωνιζόμενος μὲ ἀγρυπνίας, προσευχὰς καὶ ἄλλας ἀρετὰς νὰ φυλάττῃ τὰ πρόβατα ἀβλαβῆ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς δαίμονας, διελέγχων καθ’ ἑκάστην καὶ ἀνατρέπων τὰς σαθρὰς καὶ κακοδόξους ἑτεροδιδασκαλίας καὶ στηλιτεύων τοὺς μύθους τῶν Ἑλλήνων, ὡς πάνσοφος. Πρὸς δὲ τοὺς πιστοὺς ἦτο πολὺ συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος, δίδων πολλὰς ἐλεημοσύνας ὁ χριστομίμητος. Ἔλαμπε λοιπὸν εἰς ὅλους ὡς φωστὴρ διαυγέστατος, ψυχῶν ἐπιμελούμενος, ὀρφανῶν προμηθούμενος, πενήτων τροφεὺς καὶ ἀδικουμένων ἀντιλήπτωρ ἐπιμελέστατος καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, ὅλους τοὺς ἐνδεεῖς καὶ πτωχοὺς ὑπεδέχετο καὶ τοὺς ἐβοήθει πλουσιοπάροχα, γενόμενος τὰ πάντα τοῖς πᾶσι, κατὰ τὸν μέγαν Ἀπόστολον, διὰ νὰ σώσῃ ὅσους ἠδύνατο [3]. Εἶχε δὲ ζῆλον πολὺν εἰς τὸ θεῖον σέβας ὡς ἄλλος Ἠλίας· ὅθεν ἠγωνίζετο νὰ ἐξαλείψῃ τὴν εἰδωλολατρίαν παντελῶς, διότι ὑπῆρχον ἀκόμη τινὲς βεβυθισμένοι εἰς τὸ σκότος τῶν εἰδώλων, ὡς ἄγνωστοι. Ὅθεν, ὄχι μόνον μὲ λόγια τοὺς ἐδίδασκεν, ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα καὶ θαύματα, διὰ νὰ γνωρίσουν τὸ ἀνίσχυρον καὶ ἀδύνατον τῶν ματαίων θεῶν καὶ τοῦ ἀληθινοῦ καὶ ὄντως Θεοῦ τὴν ὑπερβάλλουσαν δύναμιν.
Ἡμέραν λοιπόν τινα ἐπῆγε μὲ πολλοὺς ἀνθρώπους εἰς τόπον τινά, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχον στημένον οἱ Ἕλληνες ἓν εἴδωλον ἀπὸ τὸν καιρὸν τοῦ Δεκίου καὶ τὸ ἐθεοποιοῦσαν, οἱ ἄφρονες· ὁ δὲ φρόνιμος καὶ πάνσοφος Λέων ἔκαμεν ἐκεῖ προσευχὴν πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστὸν μὲ δάκρυα, νὰ τὸ κρημνίσῃ ὡς Παντοδύναμος καὶ παρευθύς, ὤ τοῦ θαύματος! ἔπεσε κατὰ γῆς καὶ συνετρίβη τὸ ἀκάθαρτον εἴδωλον, εἰς δὲ τὸν τόπον αὐτοῦ εὑρέθη τὴν αὐτὴν ὥραν εἷς Σταυρὸς θαυμασιώτατος·