Τούτου τοῦ θαυμασίου τὸν βίον ἐθαύμασαν οἱ Ἄγγελοι διὰ τὸ συγγενὲς τῆς λαμπρότητος καὶ οἱ δαίμονες ἔπτηξαν διὰ τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔδωκε κατ’ αὐτῶν ὁ Παντοδύναμος· ἄνθρωποι δὲ ἐξεθαμβήθησαν διὰ τὸ ὑπερβάλλον τῆς ἁγιωσύνης καὶ τὸ τῆς σεμνοπρεπείας ἀξιάγαστον· οἱ δὲ αἱρετικοί, ἀπὸ τὴν βροντὴν τῆς φωνῆς τῶν ὀρθῶν δογμάτων αὐτοῦ ἐδειλίασαν· οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν σοφίαν αὐτοῦ ἐφιμώθησαν καὶ τελείως κατῃσχύνθησαν· ὀφθαλμοὶ τυφλοὶ ἐφωτίσθησαν, χεῖρες καὶ πόδες παράλυτοι ἰατρεύθησαν καὶ κάθε λώβη καὶ ἀσθένεια σώματος καὶ πᾶν μέλος ἄρρωστον καὶ ἐμπαθὲς ἐθεραπεύθη μὲ τὴν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν του καὶ τὴν δέησιν. Αὐτὰ καὶ ἄλλα παραδοξότερα ἐτέλεσεν ὁ θαυμάσιος Λέων, ὄχι μόνον ζῶν αὐτὸς ὡς Ἰσάγγελος, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν αὐτοῦ ἐντεῦθεν πρὸς Θεὸν ἐκδημίαν καὶ Ἁγίαν μετάστασιν· μάλιστα δὲ καὶ θαυμασιώτερα ἕως τὴν σήμερον ἐνεργεῖ ὁ Παντοδύναμος Θεὸς εἰς τὸν τάφον του διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν δοῦλον του, ἐκ τῶν ὁποίων νὰ εἴπωμεν ἕν, τὸ ὁποῖον ἐτέλεσε αὐτὴν ταύτην τὴν ἡμέραν τῆς αὐτοῦ πρὸς Θεὸν ἐκδημίας καὶ μεταστάσεως.
Γυνή τις, εὐγενὴς ἀπὸ τὴν πόλιν τῶν Συρακουσίων ἦτο αἱμορροοῦσα καὶ ἐξώδευσε τὸν πλοῦτον της ὅλον εἰς ἰατροὺς, ἀλλὰ δὲν εἶδεν ὠφέλειάν τινα. Τέλος πάντων, πεφωτισμένη ἀπὸ θείαν τινὰ ἀποκάλυψιν, ἐπῆγεν εἰς τὸν ἄμισθον τοῦτον ἰατρὸν καὶ φθάσασα εἰς τὴν ἀρειανὴν πύλην τῆς πόλεως, ἤκουσε τὰ σήμαντρα τὰ ὁποῖα ἐκτύπων διὰ τὴν τοῦ Ὁσίου μετάστασιν. Ὅθεν ἔδραμε σπουδάζουσα καὶ προσπίπτουσα εἰς τὸ ἅγιον λείψανον μετὰ δακρύων καὶ πίστεως ἐζήτει τὴν ἴασιν κατὰ τὴν πίστιν λοιπὸν αὐτῆς καὶ ἡ ἔκβασις εὐθὺς ἠκολούθησεν· ἔπαυσε δηλαδὴ ἡ ρύσις τοῦ αἵματος μὲ τρόπον θαυμάσιον καὶ ἐπιτυχοῦσα τῆς θεραπείας ἐπέστρεψε πρὸς τὴν ἰδίαν οἰκίαν χαίρουσα καὶ διηγεῖτο τὰ τοῦ Θεοῦ μεγάλα θαυμάσια, μεγαλύνουσα τὸν γνήσιον θεράποντα αὐτοῦ.
Ἐκοιμήθη δὲ ὁ Ἅγιος, τὴν εἰκοστὴν Φεβρουαρίου, παραδοὺς εἰς χεῖρας Θεοῦ τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν τὸ δὲ τίμιον καὶ πάνσεπτον αὐτοῦ λείψανον ἐνεταφίασαν σεβασμίως εἰς τὸν περικαλλῆ Ναὸν τῆς Ἁγίας Λουκίας, τὸν ὁποῖον αὐτὸς ᾠκοδόμησεν. Ὁ δὲ Κύριος, ὅστις δοξάζει τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας, ἐδόξασε καὶ μετὰ θάνατον αὐτὸν τὸν γνήσιον δοῦλον του καὶ ἀναβλύζει ἔλαιον εὐῶδες ἀπὸ τὸν τάφον του, τὸ ὁποῖον ἰατρεύει πᾶσαν ἀσθένειαν τῶν προσερχομένων μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως.