ΑΛΥΠΙΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ Ϛ’ αἰῶνος εἰς τὴν Ἀδριανούπολιν τῆς Παφλαγονίας. Τούτου τὸν ὑπεράνθρωπον Βίον θέλομεν διηγηθῆ ἐνταῦθα, ἐπειδὴ καλὸν εἶναι μὲν καὶ θεάρεστον νὰ διηγῆται τις τῶν Μαρτύρων τοὺς ἀγῶνας, οἵτινες δίδουν πολλὴν τὴν ὠφέλειαν μὲ τὰ ἐξαίρετα παραδείγματα τῆς μεγάλης ἀνδρείας καὶ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπης, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὀλιγώτερον ψυχωφελὲς καὶ σωτήριον τὸ νὰ γράφωνται οἱ ἀσκητικοὶ πόνοι καὶ ἱδρῶτες τῶν Ὁσίων Πατέρων ἐκείνων, ὅσοι ὑπέμειναν διὰ τὸν Χριστὸν τοσαύτην κακοπάθειαν, κατοικοῦντες εἰς τὰ ὄρη, τὰ σπήλαια καὶ τὰς ὀπὰς τῆς γῆς, στενοχωρούμενοι, ὑστερούμενοι καὶ ἀπορούμενοι πάντων τῶν ἀναγκαίων τοῦ σώματος, τῶν ὁποίων τὸν ἰσάγγελον βίον πρέπει ἕκαστος νὰ θαυμάζῃ, διότι καὶ ἂν ἀκόμη οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ὑπερτεροῦν τοὺς Ὁσίους κατὰ τὴν δριμύτητα τῶν πόνων καὶ τὴν σφοδρότητα τῶν κολάσεων, τὰς ὁποίας ὑπέστησαν, ὅμως αὐτοὶ πάλιν ὑπέμειναν καθ᾽ ὅλην τὴν ζωήν των πολεμοῦντες μὲ τὴν σάρκα καὶ μὲ τοὺς ἀσπλάγχνους καὶ ἀνελεήμονας δαίμονας, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἐκόλαζαν καθὼς οἱ τύραννοι ἐβασάνιζον καὶ ἔδερον, ἐλίθαζον καὶ ποικιλοτρόπως ἐταλαιπώρουν αὐτούς, διὰ τοῦτο θὰ γράψωμεν καὶ ἡμεῖς ἐνταῦθα τὸν Βίον τοῦ θαυμασίου τούτου καὶ μεγάλου εἰς τὴν ἀρετὴν Ἀλυπίου, ὅστις εἶναι εἷς ἐξ αὐτῶν.
Οὗτος πατρίδα εἶχεν, ὡς εἴπομεν, τὴν Ἀδριανούπολιν, ἥτις εἶναι πόλις τῆς Παφλαγονίας [1] καὶ ἡ ὁποία δὲν καυχᾶται οὔτε ἐπαινεῖται τοσοῦτον δι᾿ ἐκεῖνον, ὅστις τὴν ἔκτισεν, ὅσον σεμνύνεται ὅτι ἐγεννήθη εἰς αὐτὴν καὶ ἀνετράφη τοιοῦτος ἐνάρετος ἄνθρωπος. Οὗτος εἶχε γονεῖς εὐγενεῖς καὶ ἐναρέτους, καὶ εἰς τὰ ἤθη χρηστοὺς καὶ εὐγνώμονας ἡ δὲ μήτηρ αὐτοῦ, ὅταν ἐκυοφόρει τὸν Ὅσιον, εἶδεν ἐν ὁράματι ὅτι ἐκράτει ἀρνίον εὔμορφον, ἔχον εἰς τὰ κέρατα λαμπάδας ἀνημμένας, καὶ ἐφώτιζαν ὅλον τὸν οἶκον πληρέστατα. Τοῦτο ἦτο σημεῖον τῆς ἀρετῆς καὶ λαμπρότητος αὐτοῦ, μὲ τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ φωτίσῃ κόσμον πολὺν διὰ τῆς θαυμασίου πολιτείας του καὶ πάλιν ἀφοῦ τὸν ἐγέννησεν, εἶδεν ἄλλο ὅραμα, ὅτι ἐσυνάχθη ὅλη ἡ χώρα μὲ ὑμνῳδίας καὶ ἱερὰ ᾄσματα καὶ τὸν ἐπροσκύνησαν μὲ μεγάλην εὐλάβειαν· ἀφοῦ δὲ ἀπεγαλακτίσθη τὸ βρέφος, ἀπέθανεν ὁ πατήρ του καὶ ἔμεινε μόνον ἡ μήτηρ αὐτοῦ, ἥτις κατενόησεν ἀπὸ τὰ προρρηθέντα ὁράματα καὶ ἀπὸ ἄλλα τινὰ σημεῖα, ὅτι ἔμελλε νὰ γίνῃ τὸ παιδίον τοῦ Θεοῦ δοῦλος γνήσιος καὶ τὸ ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, παραδώσασα αὐτὸ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ τότε Ἀρχιερέως Θεοδώρου.