Σελίδα 11 από 11
Εἰς τὴν κοίμησιν τοῦ Ὁσίου συνήχθησαν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι, ὄχι μόνον ἄνδρες ἀλλὰ καὶ γυναῖκες διὰ νὰ λάβουν ἁγιασμὸν ἀπὸ τὸν ἀσπασμὸν τῶν ἱερῶν λειψάνων του καὶ ἔμειναν ἀγρυπνοῦντες πλησίον τοῦ Ἁγίου καὶ ψάλλοντες ἡμέρας τέσσαρας ἀπὸ τὴν πολλήν των εὐλάβειαν. Κατὰ δὲ τὴν τελευταίαν ἡμέραν, ὅταν τὸν ἐνεταφίαζον, ἔδραμε νέος τις δαιμονιζόμενος καὶ πίπτων εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, τὸν ἐσπάραξε δεινῶς τὸ δαιμόνιον διὰ πρεσβειῶν ὅμως τοῦ Ὁσίου ἔφυγεν ἀπ’ αὐτοῦ ὁ μισάνθρωπος καὶ ἔμεινεν ὑγιὴς δοξάζων τὸν Κύριον, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἡ Παφλαγονία ἦτο ἀρχαία χώρα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κειμένη μεταξὺ τοῦ Εὐξείνου Πόντου πρὸς Βορρᾶν, τῆς Βιθυνίας πρὸς Δυσμάς, τῆς Γαλατίας πρὸς Νότον καὶ τοῦ Πόντου πρὸς Ανατολάς, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἐχωρίζετο διὰ τοῦ ποταμοῦ Ἅλυος (τουρκιστὶ Κηζὴλ Ἰρμάκ). Ἐπὶ Βυζαντινῶν ἦτο ἓν ἐκ τῶν 29 θεμάτων τῆς αὐτοκρατορίας· εἰς τὴν περιοχὴν αὐτῆς εὑρίσκονται νῦν τὰ βιλαέτια Κασταμονῆς καὶ Σινώπης (πατρίδος τοῦ κυνικοῦ φιλοσόφου Διογένους). Ἐκ τῆς Παφλαγονίας κατήγετο καὶ ὁ ἐπίσης κατὰ τὴν σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Στυλιανός, ἐξ ἧς ἔσχε καὶ τὴν προσωνυμίαν Παφλαγών, περὶ οὗ βλέπε ἐν σελ. 630.
[2] «Ἔθετο ἔρημον εἰς λίμνας ὑδάτων καὶ γῆν ἄνυδρον εἰς διεξόδους ὑδάτων, καὶ κατῴκισεν ἐκεῖ πεινῶντας, καὶ συνεστήσαντο πόλεις κατοικεσίας· καὶ ἔσπειραν ἀγρούς, καὶ ἐφύτευσαν ἀμπελῶνας» (Ψαλμ. ρϛʹ 35-37).
