Ἡ δὲ μήτηρ τοῦ Ὁσίου δὲν ἤθελε νὰ γίνῃ Μοναχὴ παρ’ ὅλον ὅτι πολλάκις εἰς τοῦτο ὁ υἱός της τὴν συνεβούλευσεν, ἀλλὰ ἔλεγεν ὅτι ἡ ὑπηρέτρια δὲν ἔπρεπε νὰ εἶναι μονάζουσα, καὶ ταύτην τὴν γνώμην εἶχε διὰ ταπείνωσιν· ὁ δὲ Θεός, διὰ νὰ τὴν λυτρώσῃ ταύτης τῆς πλάνης, τῆς ἔδειξεν εἰς τὸν ὕπνον της ὅραμα ὅτι ἔψαλλαν αἱ Μοναχαὶ εἰς τὴν σύναξιν καὶ ἐξήρχετο εὐωδία θαυμάσιος· ὅθεν ἐπῆγε καὶ αὐτὴ νὰ ἔμβῃ ἐκεῖ ὁπόθεν ἐξήρχετο ἡ γλυκυτάτη εὐωδία καὶ ψαλμῳδία ἡ ἐναρμόνιος, ἀλλ’ εἷς ὅστις ἐφύλαττεν εἰς τὴν θύραν δὲν τὴν ἀφῆκεν, λέγων εἰς αὐτὴν ὅτι δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἑνωθῇ μὲ τὰς δούλας τοῦ Θεοῦ, αὕτη ἥτις δὲν ἔβαλεν ἀκόμη τὸ ἅγιον Σχῆμα τότε ἐξύπνησε καὶ λέγουσα τὸ ὅραμα πρὸς τὸν Ὅσιον, τὸν παρεκάλεσε νὰ τὴν κάμῃ Μοναχήν, ἐνῷ πρότερον δὲν ἤθελε· οὕτως ἠξιώθη ἡ μακαρία τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος, καὶ ἐκοπίαζε μὲ τὰς ἄλλας ἐναρέτως, πολιτευόμεναι καὶ ὁμοφρόνως ἀνυμνοῦσαι νύκτα καὶ ἡμέραν ἑπτάκις τὸν Κύριον· ξεχωριστὰ δὲ πάλιν εἶχον οἱ ἄνδρες ἄλλο Μοναστήριον, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τοῦ στύλου, καὶ ἔψαλλον ἀνυμνοῦντες τὸν Θεὸν ἀκατάπαυστα, ὁ Ὅσιος δὲ ἄνωθεν ἀπὸ τὸν στῦλον συνέψαλλε πάλιν μετὰ τῶν Ἀγγέλων, ὡς τούτων συνόμιλος καὶ τὰς χοροστασίας αὐτῶν φανταζόμενος· μόνον δὲ εἰς τοῦτο εἶχε διαφορὰν ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους, ὅτι ἐφόρει τὸ πήλινον σῶμα ὡς ἄνθρωπος, ἐνῷ εἶχε τὰ ἐπίλοιπα τῶν ἀσωμάτων χαρίσματα.
Ἀκούσατε δὲ καὶ τὸ ἑξῆς θαυμάσιον, ὅπερ ἐφάνη πολλάκις εἰς αὐτόν, διὰ νὰ πιστεύσῃ εἷς ἕκαστος τὴν ἀλήθειαν. Φῶς λαμπρότατον κατήρχετο πολλάκις ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ ἵστατο ἄνωθεν τῆς κεφαλῆς τοῦ Ὁσίου καὶ ἐπὶ ὥραν πολλὴν τὸν ἐφώτιζε· τοῦτο δὲ συνέβαινεν ὅταν ἦτο νύκτα καὶ ἤστραπτε καὶ ἐβρόντα καὶ ἔβρεχεν, ἴσως διὰ νὰ μὴ βλέπωσι τοιαύτην δόξαν οἱ ἄνθρωποι· ἀλλὰ πάλιν πολλοὶ τὸ εἶδον, διὰ νὰ μὴ μείνῃ εἰς τὴν λήθην τῆς σιωπῆς τοιοῦτον μέγα θαυμάσιον καὶ τόσον πολὺ ὁ τόπος ὅλος ἐκεῖνος ἔφεγγεν, ὥστε ἐνόμιζαν οἱ ὁρῶντες ὅτι αἱ σανίδες, αἵτινες ἦσαν γύρωθεν τοῦ Ὁσίου, ἐκαίοντο· αὐτὸς δὲ μὲ τρόμον καὶ χαρὰν ἀγαλλόμενος ἔλεγε ταπεινὰ τοῦτο τὸ τροπάριον: «Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ» καὶ τὰ τούτου συνεχόμενα· τοῦτο δὲ εἶδον πολλοὶ ὄχι μόνον τρεῖς ἢ δέκα φορὰς ἢ πεντήκοντα, ἀλλὰ ἀμετρήτους· ἐπρομήνυε δὲ τὸν ἐρχομὸν τοῦ φωτὸς ὁ Σταυρὸς τὸν ὁποῖον εἶχεν ἐμπεπηγμένον ὁ Ὅσιος εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ κλωβοῦ, ἤτοι τῆς μικρᾶς σκέπης τῶν σανίδων, ὁ ὁποῖος ἔτρεμε πρωτύτερα ὥραν πολλὴν ὅταν ἔμελλε νὰ καταβῇ τὸ φῶς, καὶ ὕστερα μετὰ τὴν τοῦ φωτὸς πρὸς τοὺς οὐρανοὺς ἀνέλευσιν, ἔμενε πάλιν ὁ Σταυρὸς ἀκίνητος!