ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ νέος Ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ ἐγεννήθη εἰς τὴν πόλιν τῆς νήσου Χίου· ὁ πατήρ του κατήγετο ἀπὸ ἓν χωρίον τῆς αὐτῆς νήσου, Πιθυοὺς καλούμενον, ὠνομάζετο δὲ αὐτὸς Παρασκευᾶς, ἡ δὲ μήτηρ του Ἀγγεροῦ, ἡ ὁποία ἀποθανοῦσα ἄφησε τὸν Γεώργιον νήπιον, ἕως ἐννέα μηνῶν· μετὰ παρέλευσιν δὲ ἄλλων ἐννέα μηνῶν ὑπανδρεύθη δεύτερον ὁ πατήρ του καὶ ἐδόθη τὸ παιδίον εἰς τὴν ἐπίσκεψιν καὶ ἀνατροφὴν τῆς μητρυιᾶς, ἦτο δὲ τότε μηνῶν δεκαοκτὼ καὶ οὕτως ἀνετράφη, γνωρίσας ὡς μητέρα τὴν μητρυιάν. Ὅταν ἔφθασε πλέον εἰς ἱκανὴν ἡλικίαν, τὸ ἔδωκεν εἰς τεχνίτην, Βισσετζῆ τὸ ὄνομα, τὴν εἰδικότητα λεπτουργόν, διὰ νὰ μάθῃ τέχνην. Κατ’ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἐκτίσθη καὶ ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἰς τὴν νῆσον Ψαρὰ καὶ προσεκλήθη ὁ Βισσετζῆς αὐτὸς νὰ τεχνουργήσῃ τὰ τέμπλα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπελθὼν εἰς τὰ Ψαρά, ἔλαβε καὶ τὸ παιδίον καὶ ἐδούλευεν ἐκεῖ μαζί του.
Ἐκεῖ διατρίβων ὁ Γεώργιος ἐγνωρίσθη καὶ ἐφιλιώθη μὲ ἄλλους τινὰς καὶ ἀναχωρήσας χωρὶς γνώμην καὶ εἴδησιν τοῦ διδασκάλου του, ἐταξίδευσε μετ’ αὐτῶν εἰς τὴν Καβάλλαν· πλὴν καθὼς ἡ φυγή του ἀπὸ τὰ Ψαρὰ ἔγινε μὲ παιδικὴν ἀφροσύνην καὶ ἀγνωσίαν, οὕτω καὶ εἰς τὴν Καβάλλαν ἀπερίσκεπτα καὶ ἀνόητα ὡς παιδίον ἐπέρασεν. Ὅτι ἡμέραν τινὰ παρακινηθεὶς μὲ ἄλλα ναυτόπαιδα, ἐπῆγαν εἰς κῆπον καὶ ἔκλεψαν καρπούζια· ἀλλ’ ἐλθὼν ὁ κηπουρός, ἐπρόφθασε καὶ ἔπιασε μόνον τὸν Γεώργιον καὶ δὲν ἠξεύρω πῶς διὰ τόσον μικρὰν ζημίαν, τὸν παρέδωκεν εἰς τὴν κρίσιν. Ἐκεῖ φοβηθεὶς ὡς παιδίον μικρὸν ποὺ ἦτο, ἐξώμοσε φεῦ! καὶ ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐδέχθη τὴν ἀντίχριστον πλάνην. Μετὰ ταῦτα παρέλαβεν αὐτὸν εἷς ἀπὸ τοὺς ἐντοπίους Ἀγαρηνοὺς καὶ τὸν εἶχε μαζί του καιρόν τινα, αὐτὸς δὲ πάλιν τὸν ἔδωκεν ὕστερον εἰς ἄλλον.
Αὐτὰ μὲν ἔπαθεν ὁ Γεώργιος, οἱ δὲ γονεῖς καὶ συγγενεῖς του δὲν εἶχον καμμίαν εἴδησιν, μήτε ποῦ εὑρίσκετο, μήτε τί ἔπαθεν· ἀλλ’ ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἔρχεται εἰς τὸν λιμένα τῆς Χίου ἓν πλοιάριον φορτωμένον καρπούζια καὶ μετ’ ὀλίγον ἐξέρχεται ἐξ αὐτοῦ ὁ Γεώργιος· τυχὼν δὲ ἐκεῖ εἷς συγγενής του, τὸν εἶδε καὶ τὸν ἐχαιρέτησε μὲ πολλὴν χαράν, ἔπειτα ἀκούει νὰ τὸν λέγωσιν οἱ ἄλλοι Ἀχμέτην. Ἐξέστη ὁ ἄνθρωπος ἀκούων τοῦτο, ἠλλοιώθη ἡ ὄψις του, καὶ τοῦ λέγει· «Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀκούω;».