Ἐπέρασεν ἡ ἡμέρα ἐκείνη τῆς εἰκοστῆς πέμπτης καὶ ἔφθασεν ἡ ἑσπέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἦτο ἡ ἀπόφασις νὰ ἀποκεφαλισθῇ ὁ Μάρτυς. Λοιπὸν οἱ φιλομάρτυρες διδάσκαλοι καὶ Ἱερεῖς ἔκαμαν ἀπόφασιν νὰ ψάλουν ἀγρυπνίαν τὴν νύκτα ἐκείνην, ὑπὲρ ἐνισχύσεως καὶ ἐνδυναμώσεως τοῦ Νεομάρτυρος.
Τούτου ἀκουσθέντος συνήχθησαν καὶ ἄλλοι πολλοὶ Χριστιανοὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἤρχισεν ἡ Ἀκολουθία εἰς τὴν πρώτην ὥραν τῆς νυκτὸς μετὰ κατανύξεως μεγάλης καὶ πάντες μετὰ θερμῶν δακρύων ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ποῖος ἠδύνατο τὴν νύκτα ἐκείνην νὰ ἡσυχάσῃ ἐν τῇ οἰκίᾳ του; Ἄλλοι ἦσαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἄλλοι εἰς τὴν ἀγορὰν ἔξωθεν τοῦ κριτηρίου καὶ ὅσον παρήρχετο ἡ νύξ, τόσον τὸ πλῆθος συνήγετο εἰς τὴν θεωρίαν τῆς ἀποτομῆς τοῦ θείου Μάρτυρος καὶ ὅλοι περιέμενον μὲ πάλλουσαν καρδίαν, πότε νὰ ἴδωσι θριαμβεύουσαν τὴν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ ἐν τῇ ἀσθενείᾳ τῆς σαρκὸς τοῦ μακαρίου Γεωργίου. Τόσον ἦτο τὸ συναχθὲν πλῆθος, ὥστε ἤρχισαν νὰ φοβοῦνται οἱ Ἀγαρηνοὶ μήπως, ἐὰν ἐκβάλωσιν ἔξω τὸν Μάρτυρα, κάμῃ ὁ λαὸς κανὲν ἄταχτον ὅρμημα. Λοιπὸν ἐδοκίμασαν πρῶτον νὰ ἴδουν τὴν ἀντίδρασιν τοῦ λαοῦ καὶ ἐξελθόντες δύο ἐξ αὐτῶν ἐπέπεσαν μὲ ξίφη γυμνὰ καὶ διεσκόρπισαν τοὺς συγκεντρωθέντας. Κατὰ τὴν ἐπίθεσιν ἐκείνην τῶν Ἀγαρηνῶν, ἄλλος μὲν ἀπώλεσε τὸν φανόν, ἄλλος τὸ ἔνδυμα, ἄλλος τὰ ὑποδήματα, ἄλλοι ἐπάτησαν ἄλλους καὶ ἄλλοι ἐπατήθησαν ἀπὸ ἄλλους καὶ οἱ μὲν ἐν τῇ ἀγορᾷ Χριστιανοὶ οὕτω κακῶς ἐδιώχθησαν καὶ διεσκορπίσθησαν.
Οἱ δὲ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ψάλλοντες ἔφθασαν εἰς τὴν Λιτήν· καὶ ἄλλων τῶν τροπαρίων ψαλλομένων, συνεβουλεύοντο οἱ Ἱερεῖς, πῶς νὰ μνημονεύσωσι τὸν Γεώργιον, τάχα νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ αὐτοῦ ὡς ἀνθρώπου ἁπλοῦ ἔτι ἢ ὡς Μάρτυρα νὰ συντάξουν μὲ τοὺς Μάρτυρας; ἐφάνη δὲ εὔλογον νὰ μὴ ζητήσουν τὴν πρεσβείαν καὶ ἱκεσίαν αὐτοῦ μετὰ τῶν λοιπῶν Μαρτύρων, ἀλλὰ νὰ δεηθῶσι πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ, ἵνα τελειώσῃ τὸ Μαρτύριον· ἀλλ’ ἐν τῷ μεταξὺ τούτῳ πρὶν ἀρχίσῃ ἡ Λιτή, τὸ «Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου», φθάνει δρομαῖος ὁ ἀπεσταλμένος καὶ διωρισμένος νὰ παρακολουθῇ ἀπὸ κρυπτὸν μέρος τὰ κατὰ τοῦ Μάρτυρος γινόμενα καὶ φωνάζει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν: «Τετέλεσται»· εἰς μερικοὺς δὲ ἐψιθύρισε καὶ μὲ τὶ τρόπον ἐφονεύθη. Καὶ τότε πλέον τὶς δύναται νὰ παραστήσῃ τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ Χριστωνύμου λαοῦ; ποῖος νὰ ἑρμηνεύσῃ τὰ ἀφανῆ σκιρτήματα τῶν καρδιῶν των ἀπὸ τὴν χαράν; Λέγει ὁ Σολομών, ὅτι «καρδίας εὐφραινομένης, πρόσωπον θάλλει» (Παροιμ. ιε’ 13).