Μετὰ ταῦτα σπογγίσας ὁ ἀλιτήριος δήμιος τὴν μάχαιραν, τὴν ἄφησε κατὰ μέρος, ἔπειτα ἐκτύπησε μὲ τὸν πόδα ἐκ τῶν ὄπισθεν τὸν Μάρτυρα, καὶ τὸν ἔρριψε πρηνῆ, ἔπειτα γονατίσας ἐπάνω εἰς τοὺς ὤμους του καὶ συλλαβὼν αὐτὸν ὡς ἀρνίον ἀπὸ τὴν σιαγόνα, τοῦ ἐχάραξε τὸν λαιμὸν ἐπὶ ὥραν ἱκανὴν μὲ ἓν παραμάχαιρον, μὲ ἀνήκουστον σκληρότητα καὶ ἀσπλαγχνίαν καὶ ἔβλεπες νὰ πίπτουν εἰς τὴν γῆν τὰ κρέατα τοῦ Μάρτυρος, ὡς πίπτουν, πριονίσματα ἀπὸ πριονιζόμενον χλωρὸν ξύλον· καὶ οὕτως ἐπὶ ὥραν πολλὴν βασανίζων αὐτὸν ἀπεκεφάλισε· καὶ ἦτο ἀληθῶς παράδοξον, δηλαδὴ τὸ ὅτι μέχρις ἐσχάτης του ἀναπνοῆς εἶχεν εἰς τὸ στόμα του τὸ σωτήριον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας αὐτοῦ Μητρός· ἐτελείωσε δὲ τὸν καλὸν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου ὁ καλλίνικος οὗτος Ἀθλητὴς εἰς τὰ χίλια ὀκτακόσια ἑπτὰ ἔτη ἀπὸ Χριστοῦ, Νοεμβρίου κϛ’ (26), ἄγων τὸ εἰκοστὸν δεύτερον περίπου ἔτος τῆς ἡλικίας του, τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον προσέταξεν ὁ κριτὴς νὰ τὸ ρίψωσιν εἰς ἓν νησίδιον, καθὼς μᾶς ἔγραψαν ἐν ἀρχῇ· ὕστερον ἐμάθομεν, ὅτι τὸ ἔχουσιν ἐνταφιασμένον μέσα εἰς τὸ ἅγιον Βῆμα τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τὰ δεξιὰ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, καθότι ἔγινε καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν λοιπῶν Μαρτύρων βάσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Εὐαγγελίου τελείωσις κατὰ τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο ᾆσμα, τὸ λέγον· «Μαρτύρων θεῖος χορὸς τῆς Ἐκκλησίας ἡ βάσις, τοῦ Εὐαγγελίου ἡ τελείωσις» ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.