εἰς ὅλας δὲ αὐτὰς τὰς ἡμέρας πολλὴν ἐνόχλησιν τοῦ ἔδιδον οἱ Ἀγαρηνοὶ εἰς τὴν φυλακὴν ἀπειλοῦντες νὰ τοῦ κάμουν διάφορα εἴδη βασάνων καὶ τελευταῖον νὰ τὸν θανατώσουν μὲ ἐπώδυνον θάνατον. Τέλος πάντων εἰς τὴν εἰκοστὴν τετάρτην τοῦ Νοεμβρίου ἠκούσθη, ὅτι ἐδόθη πλέον ἡ ἀπόφασις νὰ θανατωθῇ. Τότε οἱ Χριστιανοὶ τοῦ ἔγραψαν τὴν εἴδησιν, καὶ τὸν ἠρώτων ἐὰν ἤθελε νὰ κοινωνήσῃ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, νὰ κάμουν αὐτοὶ τρόπον νὰ τοῦ παράσχουν αὐτὴν τὴν ἐκδούλευσιν. Ταῦτα τὰ δύο καλὰ ἀκούσας ὁ μακάριος Μάρτυς, ἤτοι τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον καὶ τὴν Ἁγίαν Κοινωνίαν, τὸ ἐφόδιον τοῦ οὐρανίου δρόμου, ὑπερεχάρη καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν, καὶ ηὐχαρίστησεν ἐκείνους, οἵτινες ἐφρόντιζον δι’ αὐτόν.

Ἦλθεν ἔπειτα ὁ Πνευματικὸς τὴν ἑσπέραν ἐκείνην εἰς τὴν φυλακήν, ἐξωμολογήθη καὶ ἐκοινώνησε μετὰ κατανύξεως καὶ χαρᾶς καὶ ὅλοι οἱ πονηροὶ καὶ βλάσφημοι λογισμοί, οἵτινες δεινῶς τὸν ἐνωχλοῦσαν καὶ νὰ κοιμηθῇ τελείως δὲν τὸν ἄφηναν, ἔφυγαν ἀπὸ τὴν φαντασίαν του (διωχθέντες ἀπὸ τὴν θείαν Χάριν τοῦ νοητοῦ ἡλίου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν) καὶ ἡσύχασεν ὁ νοῦς του καὶ εἰρήνευσεν ἡ καρδία του καὶ ἐκοιμήθη ἀτάραχα. Ὁ ἄλλος ἐκεῖνος Χριστιανός, ἰδὼν ὅτι ἐκοιμήθη τὴν νύκτα ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐκοινώνησεν, ἥσυχα καὶ εἰρηνικά, τὸν περιειργάσθη καλῶς· ὅθεν τὸ πρωΐ, ἤτοι τὸ ἐξημέρωμα τῆς εἰκοστῆς πέμπτης, τὸν ἐρωτᾷ μὲ ἀπορίαν· «Ἀδελφέ, τί εἶδα ἀπόψε εἰς σέ; σὺ τόσας νύκτας δὲν ἐκοιμήθης ποτὲ ἥσυχα, καὶ πῶς τὴν νύκτα ταύτην, ὁποῦ μάλιστα ἔλαβες τὴν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου, ἐκοιμήθης τόσον ἥσυχα καὶ γλυκά;». «Διότι», ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς, «τὰς ἄλλας νύκτας δὲν μὲ ἄφηναν ἥσυχον οἱ σατανικοὶ λογισμοί, ἀλλὰ τὴν νύκτα ταύτην φαίνεται ὅτι τοὺς διεσκόρπισε καὶ τοὺς ἐδίωξεν ἡ Χάρις τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, καὶ ἦτο εἰς μεγάλην εἰρήνην καὶ ἡσυχίαν ὁ νοῦς μου καὶ ἡ καρδία μου· ὅθεν ἐκοιμήθην».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ καλὸς ἐκεῖνος Χριστιανὸς τὸν ἐνηγκαλίσθη, καὶ ἀπὸ δάκρυα περιρρεόμενος τὸν κατεφίλησε λέγων μὲ θρηνώδη καὶ διακεκομμένην φωνήν· «Ἀδελφέ μου, σὺ αὔριον ἐξάπαντος μέλλεις νὰ παρασταθῇς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, διὰ νὰ λάβῃς τοὺς μισθοὺς τῶν ἀγώνων σου καὶ τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῆς ἀθλήσεώς σου, καὶ τότε, παρακαλῶ σε, ἐνθυμήσου καὶ ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλόν, καὶ μεσίτευσον εἰς αὐτόν, νὰ μοῦ συγχωρήσῃ τὰ ἁμαρτήματά μου καὶ νὰ μὴ μὲ στερήσῃ τῆς θείας του δόξης, ἀλλὰ νὰ μὲ ἀξιώσῃ, καθὼς τώρα, νὰ σὲ βλέπω χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος καὶ μέσα εἰς τὸν Παράδεισον».