ΜΑΡΙΑ ἡ ἔνδοξος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ἡ πρῴην ὀνομαζομένη Γολινδούχ, κατήγετο ἐκ τῆς Περσίας, ἔχουσα ἄνδρα ἀρχιμάγον, κατὰ τοὺς χρόνους Χοσρόου μὲν τοῦ βασιλέως Περσῶν, Μαυρικίου δὲ τοῦ βασιλέως Ρωμαίων ἐν ἔτει φπδ’ (584). Ἐλθοῦσα δὲ εἰς ἔκστασιν, βλέπει Ἄγγελον Θεοῦ, ὅστις ἔδειξεν εἰς αὐτὴν τόπον σκοτεινὸν καὶ πλήρη πυρός, ἐντὸς τοῦ ὁποίου εἶδε τοὺς προγόνους της, οἱ ὁποῖοι ἐλάτρευσαν τὰ εἴδωλα. Ἔδειξε δὲ εἰς αὐτὴν καὶ ἄλλον τόπον φωτεινόν, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ηὐφραίνοντο καὶ ἐχόρευον οἱ τοῦ Χριστοῦ λάτραι· θέλουσα δὲ καὶ αὐτὴ νὰ εἰσέλθῃ ἐντὸς τοῦ φωτεινοῦ ἐκείνου τόπου, ἠμποδίζετο ὑπὸ τοῦ φαινομένου Ἀγγέλου, ὅστις ἔλεγεν εἰς αὐτήν, ὅτι εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον δὲν δύνανται νὰ εἰσέλθουν οἱ ἄπιστοι. Εὐθὺς λοιπόν, μετὰ τὴν ὀπτασίαν ἐκείνην, συνελθοῦσα εἰς ἑαυτὴν ἡ μακαρία, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐβαπτίσθη, μετονομασθεῖσα Μαρία. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην καταδικασθεῖσα ὑπό τε τοῦ ἀνδρός της καὶ τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν, ἐξωρίσθη εἰς τὸ φρούριον τὸ καλούμενον τῆς Λήθης.
Εἰς τὸ φρούριον αὐτὸ διῆλθεν ἡ ἀοίδιμος δεκαοκτὼ ἔτη σκληρῶς βασανιζομένη· ἐπειδὴ δὲ δὲν ἐπείσθη νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ἐρρίφθη εἰς λάκκον ἐντὸς τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε δράκων, ὅστις ἐπροξένει μέγαν ρόβον εἰς τοὺς πλησιάζοντας. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία διελθοῦσα τέσσαρας μῆνας τοσοῦτον ἡμέρωσε τὸν δράκοντα, ὥστε οὗτος ἐστηρίζετο ἐπ᾽ αὐτῆς καὶ ἀνεπαύετο· εἰς τὸ διάστημα δὲ ἐκεῖνο δὲν ἔδωκαν εἰς τὴν Ἁγίαν νὰ φάγῃ. Ὅθεν ἔλαβε χάριν παρὰ Θεοῦ νὰ μὴ ἐνοχλῆται πλέον ἐκ τῆς πείνης, μηδὲ νὰ χρειάζηται ἀνθρωπίνην τροφήν. Ἔπειτα ἐξήγαγον τὴν Μάρτυρα ἐκ τοῦ λάκκου, καὶ παραστήσαντες αὐτὴν εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Χοσρόου, τὴν ἔδειραν τόσον δυνατά, ὥστε ἐκ τοῦ δαρμοῦ ἐσχίσθη ὁ μαστός της.
Μετὰ ταῦτα ἔβαλον τὴν κεφαλὴν τῆς Ἁγίας ἐντὸς σάκκου πλήρους τέφρας ἐκ καμίνου, οὕτω δὲ κατεκλείσθη μόνη ἐντός τινος τόπου. Διαφυλαχθεῖσα δὲ ἀβλαβὴς ὑπὸ τῆς θείας χάριτος, ἐρρίφθη εἰς πορνοστάσιον, ὅπου προσετάχθησαν ἀσελγεῖς τινες νὰ ἀτιμάσωσι τὸ σῶμα τῆς Ἁγίας· ἐκεῖνοι δὲ ὁσάκις εἰσήρχοντο, δὲν εὕρισκον αὐτήν, διότι ἐκρύπτετο παραδόξως καθισταμένη ἀόρατος καὶ δὲν τὴν ἔβλεπον.