ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ὁ ἔνδοξος Ὁσιομάρτυς ἐμαρτύρησε κατὰ τοὺς χρόνους Ἡρακλείου βασιλέως τοῦ Βυζαντίου καὶ Χοσρόου βασιλέως τῶν Περσῶν ἐν ἔτει χκζ’ (627). Οὗτος Πέρσης ὢν τὸ γένος καὶ φωτισθεὶς κατὰ τὴν εἰς Περσίαν ἀπαγωγὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὑπὸ τοῦ Χοσρόου τοῦ κυριεύσαντος τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐβαπτίσθη καὶ ἐγένετο Χριστιανός, εἶτα δὲ εἰσελθὼν εἰς Μοναστήριον ἐμόναζε. Διαφλεγόμενος ὅμως ὑπὸ τοῦ πόθου τοῦ μαρτυρίου ἀνεχώρησε κρυφίως ἀπὸ τὸ Μοναστήριον καὶ παρουσιασθεὶς αὐτόκλητος εἰς τὸν Χοσρόην ὡμολόγησεν ἀνδρείως τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ Ἡγούμενος τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις Μοναστηρίου τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου, ὁ καὶ Γέρων τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίου τοῦ Πέρσου, μαθὼν ὅτι ὁ πνευματικὸς αὐτοῦ υἱὸς Ἀναστάσιος ἐπεθύμησε νὰ πάθῃ διὰ τὸν Χριστὸν καὶ τὴν εὐσέβειαν, παρεκάλεσεν ὅλην τὴν ἀδελφότητα νὰ δεηθῶσι τοῦ Θεοῦ, ἵνα τελειώσῃ καλῶς τὸν δρόμον τοῦ μαρτυρίου. Ἔγραψε δὲ καὶ πρὸς τὸν ἴδιον Ἀναστάσιον ἐπιστολὰς μέσῳ δύο ἀδελφῶν, ἐνδυναμώνων δι’ αὐτῶν περισσότερον τὴν προθυμίαν του εἰς τὸ ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ μαρτύριον.

Ὁ εἷς λοιπὸν ἐκ τῶν ἀδελφῶν ἐπῆγε μετὰ τοῦ Μάρτυρος ἐκ τῆς Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης εἰς τὴν Περσίαν, καθὼς εἶχε παραγγελθῆ παρὰ τοῦ Ἡγουμένου, ἵνα ὑπηρετῇ τὸν Μάρτυρα εἰς τὰ χρειώδη καὶ παρηγορῇ τὴν ψυχήν του, ἡ ὁποία ἔπασχεν ἀπὸ τόσην κακοπάθειαν καὶ πρὸς τούτοις ἵνα, ὢν μετ’ αὐτοῦ καὶ βλέπων ὀφθαλμοφανῶς τούτου τὰ μαρτύρια, ἠμπορῇ ὕστερον νὰ τὰ διηγηθῇ ἀσφαλῶς εἰς τὸν Ἡγούμενον καὶ τὴν ἀδελφότητα. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ μακάριος Ἀναστάσιος ἐτελείωσε τὸν μέγαν καὶ πολὺν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου, ἐπῆγεν ὁ ἀπεσταλμένος ἐκεῖνος ἀδελφὸς ὁμοῦ μὲ ἄλλους φιλοθέους Χριστιανούς, ἵνα συστείλωσιν ἱερῶς καὶ ὁσίως τὸ μαρτυρικὸν ἐκείνου σῶμα καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὗρον τοὺς κύνας τρώγοντας μὲν τὰ τῶν ἄλλων σώματα, τούτου δὲ μόνον τοῦ Μάρτυρος Ἀναστασίου τὸ λείψανον μηδόλως ἐγγίζοντας, ἀλλὰ καθημένους καὶ φυλάττοντας αὐτὸ εὐλαβῶς. Ὅθεν λαβὼν αὐτὸ ὁ ἀδελφὸς καὶ τιμήσας, καθ’ ὅσον ὁ καιρὸς ἐπίτρεπε, τὸ ἐνεταφίασεν εἰς τὸ ἐκεῖ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σεργίου, κατὰ τὸ δέκατον ἕβδομον μὲν ἔτος τῆς βασιλείας Ἡρακλείου, κατὰ τὴν εἰκοστὴν δὲ δευτέραν τοῦ παρόντος μηνός. Ἔμεινε δὲ ὁ ἀπεσταλμένος Μοναχὸς εἰς τὴν Περσίαν διατρίβων ἐπί τινα χρόνον καὶ συλλογιζόμενος πῶς νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸν Ἡγούμενον ἀκινδύνως.