Ὑπάρχουν δὲ καὶ δάκρυα, τὰ ὁποῖα συντελοῦν εἰς τὸν καθαρισμόν μας, καὶ τὰ ὁποῖα γεννῶνται ἐντὸς ἡμῶν ἐκ φόβου Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν σκέψιν τοῦ θανάτου καὶ τῆς αἰωνίου κολάσεως. Ἐὰν ἐπὶ πολὺν χρόνον χύσωμεν τοιαῦτα δάκρυα καὶ καταβάλωμεν τὴν ἀπαιτουμένην προσπάθειαν, ἐρχόμεθα εἰς τὰ πνευματικὰ δάκρυα, ἔχοντες πλέον ὄχι φόβον ἀλλὰ πόθον πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τῆς παρακλήσεως καὶ τῆς ἐλλάμψεως καὶ τῆς ἀγαλλιάσεως, τὴν ὁποίαν φέρει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Τοιαῦτα δάκρυα ἀπὸ θεῖον πόθον ἐδάκρυσε πρὸς τὸν Θεὸν ὁ εἰπὼν· «ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου» (Ψαλμ. ξβ’ 8) καὶ εἰς ἄλλον Ψαλμὸν λέγει· «ἐξεκαύθη ἡ καρδία μου καὶ οἱ νεφροί μου ἠλλοιώθησαν… ὁ Θεὸς τῆς καρδίας μου· καὶ ἡ μερὶς μου ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα» (Ψαλμ. οβ’ 21-26) ὅτι ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου, ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου ἠγαλλιάσαντο ἐπὶ Θεὸν ζῶντα (Ψαλμ πγ’ 3). Τόσον πόθον εἶχε διὰ τὸν Θεὸν καὶ τόσα δάκρυα ἔχυνε κατὰ Θεὸν ἡ ψυχὴ τοῦ ψάλλοντος· «ὃν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρὸς σὲ ὁ Θεός» (Ψαλμ. μα’ 2). Μήπως εἶναι ἄγνωστα εἰς τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ σᾶς τὰ λεγόμενα; Ἀλλὰ δὲν πρέπει· διότι δὲν σᾶς ὁμιλοῦμεν περὶ διατάξεως ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τὴν ἄβυσσον, οὔτε διὰ εἶδος τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται, εἰς τὰς ἐρήμους καὶ μάλιστα σπανίως, ἀλλὰ σᾶς ὁμιλοῦμεν περὶ πράγματος τὸ ὁποῖον ἐδόθη μέσα εἰς τὰς καρδίας μας ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπεν· «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (ἤτοι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον), ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. ιζ 21), τὸ ὁποῖον γεννᾷ εἰς ἡμᾶς κατάνυξιν καὶ δάκρυα, διὰ συγχώρησιν καὶ ἀναγέννησιν καὶ λύτρωσιν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν.

Μεγάλη λοιπὸν εἶναι ἡ δύναμις τῶν κατὰ Θεὸν δακρύων· μεγάλη εἶναι ἡ ἐνέργειά των· καὶ μάρτυρες τούτου εἰς τὴν Παλαιὰν Γραφὴν εἶναι οἱ Νινευῖται, ὁ Ἐζεκίας, ὁ Ναβουχοδονόσορ, ὁ Μανασσῆς. Εἶναι ἀδιήγητον τὸ βάθος καὶ ἀκατάληπτον τὸ πλάτος καὶ τὸ πλῆθος καὶ τὸ πέλαγος τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ Μανασσῆς ἐσώθη διὰ τῆς μετανοίας, ποῖος δὲν σῴζεται διὰ τῆς μετανοίας, ὅταν βεβαίως μετανοήσῃ ὁλοψύχως; Τί μοῦ λέγεις ὅτι ἐπόρνευσα, ἐμοίχευσα, ἐφόνευσα, ἐγήρασα μέσα εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σωθῶ; Διατὶ τὰ λέγεις αὐτά; Ἐὰν ὁ Θεὸς ἐδέχθη καὶ συνεχώρησε τὸν Μανασσῆν, ὅταν μετενόησε, τότε τολμῶ νὰ εἴπω, ὅτι καὶ τὸν διάβολον, ἐὰν ὁλοψύχως μετανοήσῃ, θὰ τὸν συγχωρήσῃ.