Ἀφοῦ ὁ Καϊάφας ἔσχισε τὸ ἔνδυμά Του καὶ προητοίμασεν οὕτω τὸ πλῆθος τῶν γραμματέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων, ἐρωτᾷ αὐτούς· «Ἰδοὺ ἠκούσατε τὴν βλασφημίαν, τί νομίζετε ὅτι πρέπει νὰ γίνῃ; Ἐκεῖνοι δέ, χαριζόμενοι εἰς τὸν ἀρχιερέα, εἶπον· «Ἔνοχος εἶναι θανάτου». Τότε λοιπόν, ὡς κατακριθέντα ὑπὸ τῆς γνώμης τοῦ λαοῦ εἰς θάνατον, παντοιοτρόπως ἐχλεύαζον Αὐτόν, ἐμπτύοντες, ραπίζοντες, κολαφίζοντες. Τί θέλει νὰ εἴπῃ κολαφίζοντες; Κολαφισμὸς λέγεται τὸ ράπισμα διὰ κεκυρτωμένης παλάμης, ὅταν δηλαδὴ μαζώνῃ ὁ ἄνθρωπος ὀλίγον τὰ δάκτυλα τῆς χειρός του καὶ κάμνῃ τὴν παλάμην του βαθουλήν, καθὼς κάμνομεν, ὅταν θέλωμεν νὰ βάλωμεν ὕδωρ εἰς τὴν παλάμην ἡμῶν, οὕτω δὲ κρατῶν κεκυρτωμένην τὴν παλάμην τύπτει γυμνὸν τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐκπέμπεται ἦχος ἐκ τοῦ ραπίσματος. Ὄχι δὲ μόνον τοσαύτην ὕβριν ἐποίουν εἰς τὸν Χριστὸν οἱ ἀγνώμονες Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσωπόν του ἐσκέπαζον, καθὼς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος εἰς τὸ δέκατον τέταρτον κεφάλαιον καὶ οὕτω τύπτοντες Αὐτὸν ἔλεγον· «Προφήτευσον, Χριστέ, ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις σὲ ἐκτύπησε;».
«Ὁ δὲ Πέτρος ἔξω ἐκάθητο, ἐν τῇ αὐλῇ καὶ προσῆλθεν αὐτῷ μία παιδίσκη λέγουσα· Καὶ σὺ ἦσθα μετὰ Ἰησοῦ τοῦ Γαλιλαίου. Ὁ δὲ ἠρνήσατο ἔμπροσθεν αὐτῶν πάντων λέγων· Οὐκ οἶδα τὶ λέγεις. Ἐξελθόντα δὲ αὐτὸν εἰς τὸν πυλῶνα, εἶδεν αὐτὸν ἄλλη, καὶ λέγει αὐτοῖς· ἐκεῖ καὶ οὗτος ἦν μετὰ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου. Καὶ πάλιν ἠρνήσατο μεθ’ ὅρκου, ὅτι οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον. Μετὰ μικρὸν δὲ προσελθόντες οἱ ἑστῶτες, εἶπον τῷ Πέτρῳ· Ἀληθῶς καὶ σὺ ἐξ αὐτῶν εἶ· καὶ γὰρ ἡ λαλιά σου δῆλόν σε ποιεῖ. Τότε ἤρξατο καταναθεματίζειν καὶ ὀμνύειν ὅτι οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον. Καὶ εὐθέως ἀλέκτωρ ἐφώνησε. Καὶ ἐμνήσθη ὁ Πέτρος τοῦ ρήματος τοῦ Ἰησοῦ, εἰρηκότος αὐτῷ· Ὅτι πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι, τρὶς ἀπαρνήσῃ με, Καὶ ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς» (Ματθ. κϛ’ 69-75).
Θὰ ἦτο ἴσως καλλίτερον εἰς τὸν Πέτρον νὰ μὴ εἰσήρχετο, ἀλλὰ νὰ ἵστατο μακρόθεν καὶ νὰ παρακολουθῇ ἐξ ἀποστάσεως τὰ γινόμενα, διότι εἰσελθὼν ἔσω καὶ πλησιάσας εἰς τὴν πυράν, τὴν ὁποίαν ἀπὸ τὴν πολλὴν ψύχραν τοῦ χειμῶνος ἤναψαν οἱ ὑπηρέται, διὰ νὰ ζεσταίνωνται, ἐφοβήθη τὸ πρῶτον ἀπὸ μικράν τινα παιδίσκην καὶ ἠρνήθη, φεῦ! τὸν Χριστόν. Ἐν συνεχείᾳ ἔπαθε τὸ αὐτὸ ἀπὸ ἄλλην δούλην, κατόπιν δὲ καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς παρισταμένους καὶ τότε εὐθὺς ἐφώνησεν ὁ ἀλέκτωρ καὶ ἐνθυμηθεὶς ὁ Πέτρος τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, «ὅτι πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι, τρὶς ἀπαρνήσῃ με» ἐξῆλθεν ἔξω καὶ ἔκλαυσε πικρῶς.