Ἐπὶ δὲ τοῦ ἑβδόμου ζητήματος, τὸ νὰ μάθωμεν δηλαδὴ ποῖος εἶναι ὁ Νικόδημος καὶ πότε ἐπῆγε πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ συνωμίλησε μετ’ Αὐτοῦ, ἂς ἀκούσωμεν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου λέγοντος εἰς τὸ τρίτον κεφάλαιον· «Ἦν δὲ ἄνθρωπος ἐκ τῶν Φαρισαίων, Νικόδημος ὄνομα αὐτῷ, ἄρχων τῶν Ἰουδαίων· οὗτος ἦλθε πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτὸς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ραββί, (τοὐτέστι διδάσκαλε), οἴδαμεν, ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἐλήλυθας διδάσκαλος· οὐδεὶς γὰρ ταῦτα τὰ σημεῖα δύναται ποιεῖν, ἃ σὺ ποιεῖς, ἐὰν μὴ ᾖ ὁ Θεὸς μετ’ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ’ 1-2).

Ὄγδοον ζήτημα εἶναι, διατὶ ἐτύλιξαν τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου μετὰ λευκῆς καθαρᾶς σινδόνος, καὶ διατί μετὰ σμύρνης καὶ ἀλόης ἤλειψαν αὐτό; Ὅτι μετὰ λευκῆς καὶ καθαρᾶς σινδόνος ἐνετύλιξαν αὐτό καὶ τὸ ὅτι μετὰ σμύρνης καὶ ἀλόης ἤλειψαν αὐτό, τὸ ἔκαμαν διότι τοιαύτην συνήθειαν εἶχον τότε οἱ Ἑβραῖοι, ὅταν ἔμελλον νὰ θάψωσιν αὐτό. Διατὶ δὲ εἶχαν ταύτην τὴν συνήθειαν, ἀκούσατε. Ἡ σμύρνα εἶναι δάκρυον δένδρου τινὸς ἀρωματικοῦ, τὸ ὁποῖον γίνεται εἰς τὴν Εὐδαίμονα Ἀραβίαν· ὁμοίως δὲ καὶ ἡ ἀλόη, δάκρυον δένδρου εἶναι, εὑρισκομένου εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη.

Καὶ τὴν συνήθειαν μὲν ταύτην εἶχον οἱ Ἰουδαῖοι· ὅμως τὸ νὰ ἀλείψωσι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς σμύρνης καὶ τῆς ἀλόης, ὥστε νὰ κολλήσῃ τὸ λεπτὸν καὶ καθαρὸν ἐκεῖνο σάβανον εἰς τὸ Σῶμα Αὐτοῦ, ἦτο θεία οἰκονομία. Διότι, ἐφ’ ὅσον οἱ φθονεροὶ Ἰουδαῖοι ἔμελλον νὰ εἴπωσιν, ὅτι οἱ Μαθηταὶ ἔκλεψαν τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου, διὰ τοῦτο ηὐδόκησεν ὁ ἴδιος νὰ γίνῃ ἡ κόλλησις τῆς σινδόνος, ἵνα ὅταν ἀναστὰς ἀφήσῃ αὐτὴν εἰς τὸν κενὸν τάφον, νὰ δείξῃ, ὅτι ὄχι οἱ Μαθηταὶ ἔκλεψαν αὐτό, ἀλλ’ ὅτι μόνος ὡς αὐτεξούσιος ἀνέστη. Διότι πῶς ἤθελον δυνηθῆ οἱ Μαθηταί, οἱ κεκρυμμένοι ἀπὸ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, νὰ κλέψουν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐφόσον οἱ στρατιῶται ἐφύλασσον τὸν Τάφον; Ἐὰν δὲ καὶ διέλαθον τῆς προσοχῆς τῶν στρατιωτῶν καὶ ἔκλεψαν αὐτό, τίνος ἕνεκεν δὲν τὸ ἐπῆραν ὁμοῦ μετὰ τοῦ καθαροῦ ἐκείνου σαβάνου, ἀλλὰ γυμνόν; Ποτὲ δὲν ἦτο δυνατόν, τῶν στρατιωτῶν φυλασσόντων, νὰ εἶχον τοσαύτην εὐχέρειαν, ὥστε νὰ ἐκτυλίξωσι τὰ ἐντάφια, καὶ ταῦτα μάλιστα κεκολλημένα. Διὰ νὰ ἀποστομοῦνται λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι οἱ συκοφάνται, λέγοντες, ὅτι οἱ Μαθηταὶ ἔκλεψαν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο ηὐδόκησεν Αὐτὸς μόνος νὰ τὸ ἀλείψωσι τοιουτοτρόπως μετὰ τῶν κολλητικῶν ἐκείνων ἀρωμάτων. Τοῦτον τὸν διὰ τῆς σμύρνης ἐνταφιασμὸν προβλέπων καὶ ὁ Προφήτης Δαβὶδ λέγει ἐν τῷ τεσσαρακοστῷ τετάρτῳ Ψαλμῷ· «Σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου» (Ψαλμ. μδ’ 9). Αὐτὸ προεσήμαινε καὶ τὸ τρίτον δῶρον τῶν Μάγων, ἡ σμύρνα δηλαδή, τὴν ὁποίαν προσέφερον οὗτοι εἰς τὸν Χριστὸν κατὰ τὴν ἐκ τῆς Παρθένου Γέννησιν Αὐτοῦ.