«Τότε οἱ στρατιῶται τοῦ ἡγεμόνος, παραλαβόντες τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ Πραιτώριον, συνήγαγον ἐπ’ αὐτὸν ὅλην τὴν σπεῖραν. Καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν περιέθηκαν αὐτῷ χλαμύδα κοκκίνην, καὶ πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ καὶ κάλαμον ἐπὶ τὴν δεξιὰν αὐτοῦ· καὶ γονυπετήσαντες ἔμπροσθεν αὐτοῦ, ἐνέπαιζον αὐτῷ λέγοντες· Χαῖρε ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. Καὶ ἐμπτύσαντες εἰς αὐτόν, ἔλαβον τὸν κάλαμον, καὶ ἔτυπτον εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ» (Ματθ. κζ’ 27-30).

Διατί δὲ ἐνέδυσαν αὐτὸν κόκκινον ἔνδυμα; Διὰ νὰ δείξουν ἀληθινὴν τὴν συκοφαντίαν τῶν Ἰουδαίων, οἵτινες ἰσχυρίζοντο ὅτι ὠνόμασε τὸν ἑαυτόν του Βασιλέα τῶν Ἰουδαίων. Διότι τὰ ἐρυθρὰ ἐνδύματα, τὰ ὁποῖα ἐβάφοντο διὰ τῆς πορφύρας, ἥτις εὑρίσκεται εἰς τὴν θάλασσαν, μόνον οἱ βασιλεῖς τὰ ἐφόρουν. Διὰ τοῦτο ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος πλέον καθαρώτερον λέγει· «Καὶ ἐνδύουσιν αὐτὸν πορφύραν» (Μάρκ. ιε’ 17). Ὁμοίως καὶ ὁ Ἰωάννης λέγει· «Καὶ ἱμάτιον πορφυροῦν περιέβαλον αὐτόν». Ἀλλ’ ὅμως καὶ ἄκοντες ὡμολόγουν οἱ στρατιῶται τὸν Χριστὸν Βασιλέα, ἐνδύσαντες αὐτὸν τὴν πορφύραν. Διατί δὲ καὶ στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ; Καὶ τοῦτο ὡς βασιλικὸν σημεῖον, διότι οἱ βασιλεῖς φοροῦσι στέμμα, τοὐτέστι στέφανον εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτῶν· τὸν δὲ κάλαμον ἔδωκαν ὡς σκῆπτρον βασιλικόν. Διατὶ δὲ καὶ ἐγονυπέτησαν ἔμπροσθεν Αὐτοῦ; Διότι τοιαύτην συνήθειαν εἶχον οἱ Ρωμαῖοι. Ὅταν δηλαδὴ ἤθελαν νὰ παρακαλέσωσι βασιλέα τινὰ διά τι ζήτημα, ἐγονυπέτουν ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ οὕτω γονυπετεῖς ὑπέβαλλον τὸ αἴτημά των.

Κατὰ τὴν συνήθειαν λοιπὸν ταύτην καὶ οἱ στρατιῶται χάριν γέλωτος, εἰρωνευόμενοι καὶ ἐμπαίζοντες, ἐγονυπέτουν ἔμπροσθεν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλεγον· «Χαῖρε ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» καὶ οὐχὶ δηλονότι τῶν Ρωμαίων. Τότε ἐπληρώθη ὁ λόγος τοῦ Προφήτου Δαβίδ, τὸν ὁποῖον λέγει εἰς τὸν τριακοστὸν ὄγδοον Ψαλμόν· «Ὄνειδος ἄφρονι ἔδωκάς με» (Ψαλμ. λη’ 9)· καὶ τοῦ Σολομῶντος, ὅστις λέγει εἰς τὸ τρίτον κεφάλαιον τοῦ ᾌσματος τῶν ᾈσμάτων· «Θυγατέρες Σιών, ἐξέλθατε καὶ ἴδετε ἐν τῷ βασιλεῖ Σολωμὼν ἐν τῷ στεφάνῳ ᾧ ἐστεφάνωσεν αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ νυμφεύσεως αὐτοῦ, καὶ ἐν ἡμέρᾳ εὐφροσύνης καρδίας αὐτοῦ» (ᾌσμ. γ’ 11)· καὶ τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου, τὸν ὁποῖον λέγει εἰς τὸ πεντηκοστὸν κεφάλαιον· «τὸν νῶτόν μου ἔδωκα εἰς μάστιγας, τὰς δὲ σιαγόνας μου εἰς ραπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπέστρεψα ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων» (Ἡσαΐας ν’ 6).