Λόγος εἰς τὰ ΠΑΘΗ καὶ τὴν ΣΤΑΥΡΩΣΙΝ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτήρος ἡμῶν ΧΡΙΣΤΟΥ, ἐκ τοῦ «Νέου Θησαυροῦ» Γεωργίου Σουγδουρῆ.

«Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἔπεισαν τοὺς ὄχλους, ἵνα αἰτήσωνται τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν ἀπολέσωσιν. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἡγεμών, εἶπεν αὐτοῖς· Τίνα θέλετε ἀπὸ τῶν δύο ἀπολύσω ὑμῖν; Οἱ δὲ εἶπον· Βαραβᾶν» (Ματθ. κζ’ 20-21).

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Πιλᾶτος ἠρώτησε τὸν λαόν, ποῖον ἐκ τῶν δύο θέλουν νὰ ἐλευθερώσῃ, τότε πάντες ὁμοθυμαδὸν τὸν μὲν Ἅγιον καὶ Δίκαιον Χριστὸν ἠρνήθησαν, ἐζήτησαν δὲ νὰ χαρίσῃ εἰς αὐτοὺς ἄνδρα φονέα, τὸν Βαραββᾶν. Οὕτως ἔδειξαν παρευθὺς οἱ ἀγνώμονες Ἰουδαῖοι τὴν μιαρὰν γνώμην των, ὅτι καλύτερον ἔχουν νὰ ἀριθμηθοῦν μὲ τὸ μέρος τοῦ Βαραββᾶ, παρὰ μετὰ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὄντως πρεπόντως ἐκληρονόμησαν καὶ τὴν καταδίκην, τὴν ὁποίαν ἔπρεπε νὰ πάθῃ ἐκεῖνος τότε. Διότι ὅπως ἐκεῖνος ἦτο φονεύς, ἄξιος θανάτου, οὕτω καὶ αὐτοί, ὡς φονεῖς καὶ ἀναιρέται τοῦ Χριστοῦ, ἐφονεύθησαν μετὰ ταῦτα ὑπὸ τῆς σπάθης τῶν Ρωμαίων.

«Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τί οὖν ποιήσω Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; Λέγουσιν αὐτῷ πάντες· Σταυρωθήτω. Ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔφη· Τὶ γὰρ κακὸν ἐποίησεν; Οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον, λέγοντες· Σταυρωθήτω» (Ματθ. κζ’ 22-23).

Λέγει τότε πρὸς τὸν λαὸν ὁ Πιλᾶτος· «Τί θέλετε νὰ κάμω τὸν Ἰησοῦν, τὸν λεγόμενον Χριστόν;». Λέγουσιν εἰς αὐτὸν πάντες· «Σταυρωθήτω». Ἄλλοι δὲ ἐκραύγαζον μεγαλοφώνως· «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν». Ὤ! τῆς ἀχαριστίας τῶν θεοκτόνων! Τὸν μὲν λῃστήν, τὸν κακοποιὸν καὶ φονέα των, ἐζήτησαν νὰ ἀπολυθῇ, τὸν δὲ εὐεργέτην των καὶ Θεὸν ἐζήτησαν νὰ σταυρωθῇ!

«Ἰδὼν δὲ ὁ Πιλᾶτος, ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται, λαβὼν ὕδωρ, ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου, λέγων· Ἀθῶός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε» (Ματθ. κζ’ 24).

Ἰδὼν ὁ Πιλᾶτος τὴν ὁρμὴν τῶν ἀρχιερέων καὶ τοῦ λαοῦ καὶ ὅτι αἱ προτροπαί του πρὸς ἀπόλυσιν τοῦ Ἰησοῦ εἰς οὐδὲν ὠφελοῦν, ἀλλὰ μᾶλλον σύγχυσις γίνεται, λαβὼν ὕδωρ καὶ σταθεὶς ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, καθὼς εἶχον τότε συνήθειαν, ἔνιψε τὰς χεῖρας αὐτοῦ, λέγων· «Ἀθῶος εἶμαι ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ δικαίου τούτου· σεῖς νὰ τιμωρηθῆτε διὰ τὴν ἀδικίαν ταύτην».

«Καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· Τὸ αἷμα, αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν. Τότε ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγγελλώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῇ» (Ματθ. κζ’ 25-26).


Ὑποσημειώσεις

[1] Θευδᾶς· ἡγέτης Ἰουδαϊκῆς ἐπαναστατικῆς κινήσεως συνισταμένης ἐκ τετρακοσίων ἀνδρῶν, ἥτις ἐθεώρει τοῦτον ὡς Μεσσίαν. Ὁ Θευδᾶς ἐξετελέσθη ὡς στασιαστὴς ὑπὸ τῶν Ρωμαίων, χρόνον τινὰ ἐνωρίτερον τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτον ἀναφέρει ὁ θεῖος Λουκᾶς ἐν ταῖς Πράξεσι (εʹ 36).
[2] Ἡ νῆσος Ποντία ἰταλιστὶ ὀνομάζεται Πόντζια.
[3] Κατὰ τὸν ἀείμνηστον Ἰωὴλ Γιαννακόπουλον («Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη», τόμ. Αʹ σελ. 31), μονὰς τῶν ἑβραϊκῶν ἀργυρῶν νομισμάτων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι τὸ τάλαντον, βάρους 34,5 κιλῶν, ὅπερ ὑποδιαιρεῖται εἰς 60 μνᾶς, βάρους 575 γραμμαρίων ἑκάστη.
[4] Βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
[5] Σ.τ.Ε. Ἡ ἀπάντησις εἰς τὸ παρὸν ἐρώτημα συνεγράφη ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ τῆς ὁμάδος τῶν ἐπιμελητῶν τῆς παρούσης ἐκδόσεως, πρὸς ὀρθοτέραν καὶ ἐπιστημονικῶς πληρεστέραν ἐνημέρωσιν τοῦ φιλομαθοῦς ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ.
[6] Περὶ τῆς χρήσης τῶν Ἀραμαϊκῶν ὡς καθομιλουμένην γλῶσσαν, ὑπενθυμίζομεν τὰς ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ ἀπαντώσας λέξεις καὶ φράσεις· ρακὰ (Ματθ. εʹ 41), μαμωνᾶς (Ματθ. ϛʹ 24), Γολγοθᾶ (Ματθ. κζʹ 33), Ἠλί, Ἠλί, λαμὰ σαβαχθανὶ (Ματθ. κζʹ 46), ταλιθὰ κούμι (Μάρκ. εʹ 41), ἐφφαθὰ (Μάρκ. ζʹ 34), ἀββᾶ (Μάρκ. ιδʹ 36), Βηθσαϊδὰ (Ἰωάν. εʹ 2), Γαββαθᾶ (Ἰωάν. ιθʹ 13), Ἀκελδαμὰ (Πραξ. αʹ 19), μαρὰν ἀθὰ (Αʹ Κορ. ιϛʹ 22), Ἀρμαγεδὼν (Ἀποκ. ιʹ 16).
[7] Περὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λογγίνου τοῦ Ἑκατοντάρχου βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ ιϛʹ (16ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου.
[8] Βλέπε περὶ τῆς Ἁγίας ταύτης ἐν τόμῳ Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ κβʹ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου.