Τότε ἅπας ὁ μωρὸς καὶ ἀνόητος ἐκεῖνος λαὸς ἀπεδέχθη καὶ ἐπέρριψεν ἐφ’ ἑαυτὸν καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα αὐτῶν εἰς γενεὰς γενεῶν τὴν εὐθύνην τῆς Θεοκτονίας λέγοντες· «τὸ αἷμα Αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν». Ὤ τῆς ἀχαριστίας! ὤ τῆς ἐγκληματικῆς των μωρίας! Αὐτοὶ ἑαυτοὺς καὶ τοὺς ἀπογόνους αὐτῶν κατεδίκασαν ἀποστερήσαντες ἑαυτοὺς τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἐπισωρεύσαντες ἐφ’ ἑαυτῶν τὴν αἰωνίαν καταδίκην! Τότε ὁ Πιλᾶτος ἀπέλυσε τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγγελλώσας παρέδωσε διὰ νὰ σταυρωθῇ. Ἀλλ’ ὦ Πιλᾶτε, διατί παραδίδεις τὸν Χριστὸν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Ἰουδαίων νὰ τὸν σταυρώσουν; Ποίαν ἀποστασίαν εὗρες εἰς Αὐτόν; Ποίους στρατιώτας; Ποίους θησαυροὺς κεκρυμμένους; Βλέπεις, ὅτι ἐνίκα ἡ γνώμη τῶν Χριστοκτόνων Ἰουδαίων τὴν ἐξουσίαν τοῦ Πιλάτου; Καὶ ὅμως ἠδύνατο ὁ Πιλᾶτος, ἐὰν ἤθελεν, ὡς ἐξουσιαστὴς καὶ ἡγεμὼν τῆς Ἰουδαίας ὑπάρχων, νὰ ἁρπάσῃ τὸν Χριστὸν ἐκ τοῦ μέσου αὐτῶν (καθὼς διηγεῖται καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς εἰς τὸ εἰκοστὸν πρῶτον κεφάλαιον τῶν Ἀποστολικῶν Πράξεων, ὅτι ἐποίησε μετὰ ταῦτα ὁ χιλίαρχος καὶ ἥρπασε τὸν Παῦλον ἐκ τῆς χειρὸς τῶν Ἰουδαίων, διὰ νὰ μὴ τὸν φονεύσουν)· ἀλλ’ ἐνικήθη ὑπὸ τῆς φωνῆς τοῦ λαοῦ, οἵτινες ἔκραζον· «Πᾶς ὁ Βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν ἀντιλέγει τῷ Καίσαρι» (Ἰωάν. ιθ’ 12). Τότε ἀπέλυσε τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγγελλώσας παρέδωκεν, ἵνα σταυρωθῇ.

Ἔχομεν καὶ ἐδῶ δύο ζητήματα· πρῶτον μέν, τί θέλει νὰ εἴπῃ φραγγελλώσας· δεύτερον δέ, διατὶ τὸν ἐμαστίγωσε. Καὶ πρὸς μὲν τὸ πρῶτον λέγομεν, ὅτι τὸ «φραγγελλώσας» εἶναι λέξις Ρωμαϊκή, διότι φραγγέλλιον λέγουν οἱ Ρωμαῖοι τὸ τιμωρητικὸν ὄργανον, τὸ ἀπὸ δέρματος ἢ σχοινίου πεπλεγμένου κατεσκευασμένον, μὲ τὸ ὁποῖον δέρουσι τοὺς κακούργους, ὅπως αὐτό, τὸ ὁποῖον λέγομεν ἡμεῖς εἰς τὴν κοινὴν διάλεκτον βούρδουλαν. Δι’ αὐτοῦ ἔδειρεν ὁ Πιλᾶτος τὸν Χριστόν, δεσμεύσας αὐτὸν ἐπί τινος κίονος, τοῦ ὁποίου τὸ ἥμισυ μετεφέρθη μετὰ ταῦτα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἐν τῷ Ναῷ τῆς Παμμακαρίστου, ἐν τῷ ὁποίῳ παρευρίσκετο ἄλλοτε καὶ ὁ Πατριάρχης. Διὰ δὲ τὸ δεύτερον λέγομεν, ὅτι τὸ ἔκαμε διὰ νὰ δείξῃ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἄξιος θανάτου, ὡς καταδεδικασμένος ὑπ’ αὐτοῦ καὶ μεμαστιγωμένος. Τότε ἐπληρώθη ἡ προφητεία τοῦ Δαβίδ, τὴν ὁποίαν λέγει εἰς τὸν ἑβδομηκοστὸν δεύτερον Ψαλμόν· «Καὶ ἐγενόμην μεμαστιγωμένος ὅλην τὴν ἡμέραν» (Ψαλμ. οβ’ 14)· καὶ ἡ τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου, εἰς τὸ πεντηκοστὸν κεφάλαιον, ἔνθα λέγει· «Τὸν νῶτόν μου ἔδωκα εἰς μάστιγας» (ν’ 6).