Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ἐφαίνοντο μεγάλοι ζηλωταὶ τοῦ Νόμου. Ὁ Ἰούδας τοὺς ἔρριψε τὰ ἀργύρια, δὲν τὰ ἤγγισαν, διότι ἦσαν τιμὴ αἵματος· «Οὐκ ἔξεστι βαλεῖν αὐτὰ εἰς τὸν κορβανᾶν, ἐπεὶ τιμὴ αἵματός ἐστιν». Δὲν ἐπῆγαν εἰς τὸ Πραιτώριον, μήπως μιανθῶσι, διότι ἦτο ἑορτή· «Αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ Πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν» (Ἰωάν. ιη’ 28). Ταῦτα ἦσαν φανερὰ καὶ ὁ κοινὸς λαός, ὅστις τὰ ἔβλεπε, τοὺς προσεκύνει ὡς Ἁγίους. Ὡς Ἁγίους προσεκύνει ἀνθρώπους φιλαργύρους, ὑπερηφάνους, ἀμαθεῖς, φθονερούς, ἀνθρώπους, οἵτινες ἐμελετοῦσαν τὸν πλέον ἄδικον φόνον, τὸν πλέον παράνομον φόνον, ἐξ ὅσων ἔγιναν ποτὲ εἰς τὴν γῆν. Ἤθελον νὰ σταυρώσωσι τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι ἄλλο, τοὺς ἐπλάνα ἡ ὑπόκρισις. Αὐτοὶ οἱ Φαρισαῖοί μας εἶναι ἅγιοι (ἔλεγεν ὁ κοινὸς λαός)· αὐτοὶ οἱ ἱερεῖς μας εἶναι ἅγιοι· αὐτοὶ λέγουν ὅτι οὗτος ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας πλάνος καὶ κακοποιός, λοιπὸν καλῶς λέγουν· αὐτοὶ οἱ ἅγιοι τὸν θέλουσι νὰ ἀποθάνῃ, λοιπὸν ἐκεῖνος εἶναι ἄξιος θανάτου· «Ἔνοχος θανάτου ἐστίν» (ἔνθ’ ἀνωτ.). Ὦ ὑπόκρισις, ὑπόκρισις τῶν Φαρισαίων τοῦ καιροῦ ἐκείνου, καὶ ὑπόκρισις τῶν ἱερέων τοῦ καιροῦ τούτου! Καὶ πόσον ἠμπορεῖς νὰ πλανήσῃς τὸν κοινὸν λαόν, ὅστις βλέπει τὰ μακρὰ κράσπεδα τοῦ ἱεροῦ σχήματος καὶ δὲν βλέπει τὴν κρυφὴν ὑπερηφάνειαν καὶ φιλαργυρίαν· ὅστις βλέπει μικράς τινας ἀρετὰς καὶ δὲν βλέπει τὰς μεγάλας ἀληθινὰς κακίας!
Ἂς εἶναι ἄπταιστος, ἂς εἶναι προφήτης· ἂς εἶναι θαυματουργὸς ἕνας ἄνθρωπος· ὅταν οἱ ὑποκριταὶ τὸν παρουσιάζουσι διὰ πλάνον καὶ κακοποιόν, ὅταν οἱ ὑποκριταὶ τὸν θέλουν ἀποθαμμένον, τὸ ἴδιον λέγει καὶ ὁ κοινὸς λαός· «Ἔνοχος θανάτου ἐστίν» (Ματθ. κϛ’ 66). Ἄλλο χειρότερον, τὸ ὁποῖον στοχάζεται ὁ θεῖος Χρυσόστομος. Ὁ λαὸς οὗτος τῶν Ἑβραίων δὲν εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἴδιος λαὸς τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς ἐχόρτασε μὲ πέντε ἄρτους εἰς τὴν ἔρημον; Ἔρημος ἦτο ὁ τόπος, οὐδενὸς εἴδους φαγητὸν εὑρίσκετο ἐκεῖ, ὁ λαὸς πολύς, πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι, ἀλλὰ δὲν εὑρέθησαν εἰμὴ μόνον πέντε ἄρτοι. Πεῖνα μεγάλη, ἀπορία μεγάλη. Ὁ φιλάνθρωπος ὅμως Ἰησοῦς ηὐλόγησε τοὺς πέντε ἐκείνους ἄρτους καὶ μὲ αὐτοὺς ἐχόρτασε πέντε χιλιάδας λαοῦ. Μεγάλη εὐεργεσία, διὰ τὴν ὁποίαν ὁ λαὸς ἐκεῖνος ἐκινήθη νὰ κάμῃ τὸν Χριστὸν καὶ χωρὶς τὴν θέλησίν του βασιλέα, αὐτὸς ὅμως ἔφυγε· «Ὁ Ἰησοῦς οὖν γνοὺς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτόν, ἵνα ποιήσωσιν αὐτὸν Βασιλέα ἀνεχώρησεν» (Ἰωάν. ϛ’ 15). Αὐτὸς ὁ ἴδιος λαός, ὅστις τότε τόσον τὸν ἠγάπησε καὶ ἤθελε νὰ τὸν ἀνακηρύξῃ Βασιλέα, τόσον τώρα τὸν θέλει ἀποθαμμένον· «Ἔνοχος θανάτου ἐστί» (Ματθ. κϛ’ 66).