Συρόμενος ἀπὸ ὅλην τὴν σπεῖραν, ἀπὸ τὸν χιλίαρχον καὶ ἀπὸ πλῆθος ὑπηρετῶν δεμένος ὀπίσω τὰς χεῖρας ὡς κατάδικος, ὁ Ἰησοῦς φέρεται πρῶτον εἰς τὸ παλάτιον τοῦ ἀρχιερέως Ἄννα καὶ ἐκεῖθεν πρὸς Καϊάφαν, ὅπου Γραμματεῖς, ὅπου Φαρισαῖοι, ὅπου Πρεσβύτεροι, ὅπου ὅλον τὸ συνέδριον τῆς συναγωγῆς. Ὅλοι μὲ τὸ στόμα ἀνοικτὸν εἰς κατηγορίαν, ὅλοι μὲ καρδίαν φαρμακευμένην ἀπὸ τὸ μῖσος, ὅλοι μὲ μίαν σύμφωνον γνώμην, ὅτι εἷς τοιοῦτος ἄνθρωπος εἶναι ἄξιος θανάτου, ἄξιος νὰ ἀποθάνῃ· «Ἔνοχος θανάτου ἐστί» (αὐτόθι 66). Καὶ ἐδῶ πάλιν παρακαλῶ νὰ στοχασθῆτε, Χριστιανοί οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἐμίσουν πολὺ τὸν Χριστὸν ἀπὸ τὸν φθόνον των. Αὐτοὶ ἦσαν τυφλοί, τυφλῶν ὁδηγοὶ καὶ δὲν ἠμποροῦσαν νὰ βλέπωσι τὴν ζωὴν τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἦτο ἓν οὐράνιον φῶς, φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Ἀλλ’ ὁ κοινὸς λαὸς τὸν ἠγάπα. Ἔβλεπε μὲ πολλὴν ἔκστασιν τὰ θαύματά Του· ἤκουε μετὰ χαρᾶς τὴν διδασκαλίαν Του· μάλιστα τόσας φοράς, ὅπου οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἐμελέτησαν νὰ τὸν θανατώσωσιν, ἐφοβοῦντο τὸν κοινὸν λαόν· τώρα δὲ εἰς τὸν καιρὸν τοῦ Πάθους, ὅλοι συμφώνως, ἱερεῖς καὶ Φαρισαῖοι καὶ ὅλος ὁ κοινὸς λαός, ἄνδρες, παιδία, νέοι καὶ γέροντες, ὅλοι τὸν θέλουν ἀποθαμμένον· «Ἔνοχος θανάτου ἐστίν» (ἔνθ. ἀνωτ.).
Τί παρεκίνησε τὸν κοινὸν λαόν; Τί τὸν ἐπλάνεσεν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ; Τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ὑπόκρισις τῶν ἱερέων καὶ τῶν Φαρισαίων. Οἱ Φαρισαῖοι, φιλάργυροι καὶ ὑπερήφανοι, δὲν ἐθεώρουν ἁμάρτημα τὸ νὰ καταφάγωσιν ὁλοκλήρους τοὺς οἴκους τῶν χηρῶν καὶ ὀρφανῶν· δὲν ὑπελόγιζαν ἁμαρτίαν τὸ νὰ θέλωσι παντοῦ τὰς πρωτοκαθεδρίας καὶ τὰ προσκυνήματα τῶν ἀνθρώπων· αὐτὴ ἡ φιλαργυρία, αὐτὴ ἡ ὑπερηφάνεια ἦτο κρυφὴ καὶ ὁ κοινὸς λαὸς δὲν τὴν ἔβλεπεν. Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος αὐτοὶ ἔκαμαν τὴν προσευχήν των εἰς τὰς πλατείας τῆς πόλεως, αὐτοὶ ἐφόρουν κάποια μακρὰ κράσπεδα καὶ πλατέα φυλακτήρια· ταῦτα ἦσαν φανερὰ καὶ τὰ ἔβλεπεν ὁ κοινὸς λαός. Οἱ Φαρισαῖοι τὰς μεγάλας ἐντολὰς τοῦ Νόμου δὲν τὰ ὑπελόγιζαν οὐδόλως. Ἤθελες ἕνα ψευδομάρτυρα; Αὐτὸς ἦτο εἷς Φαρισαῖος. Ἤθελες ἕνα πλεονέκτην; Αὐτὸς ἦτο εἷς Φαρισαῖος. Ἀποδεκατοῦσαν ὅμως τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον. Ἐκεῖναι αἱ μεγάλαι καὶ ἀληθιναὶ παρανομίαι ἦσαν κρυφαί· αὗται αἱ μικραὶ καὶ ψευδεῖς ἀρεταὶ ἦσαν φανεραί. Ὅθεν ὁ κοινὸς λαὸς τοὺς προσεκύνει δι’ Ἁγίους. Οἱ ἱερεῖς πάλιν, ἦσαν τυφλοὶ ἀπὸ τὴν ἀμάθειαν, φαρμακευμένοι ἀπὸ τὸν φθόνον· ἀλλὰ ταῦτα ἦσαν κρυφὰ καὶ δὲν τὰ ἔβλεπεν ὁ κοινὸς λαός.