Βίος καὶ πολιτεία τοῦ Δικαίου ΙΩΣΗΦ τοῦ ΠΑΓΚΑΛΟΥ.

Ταῦτα μὲν καὶ ἕτερα πλεῖστα ὁ σώφρων καὶ δίκαιος πρὸς τὸν Κύριον πολλάκις προσηύχετο. Ἡ δέ, βεβακχευμένη καὶ μεμεθυσμένη ὑπὸ τῆς φιληδονίας, δὲν ἔπαυεν, ἀλλὰ καθ’ ὥραν ἀνεζήτει τρόπον καὶ ἐνήδρευε κατ’ αὐτοῦ πλεῖστα μηχανεύματα καὶ πανουργίας μετερχομένη.

Ἡμέραν δέ τινα, καθ’ ἣν ὁ νέος εὑρίσκετο μόνος εἰς τὸ δωμάτιον, οἱ δὲ λοιποὶ ἄνδρες ἔλειπον ὅλοι ἀπὸ τὸν οἶκον της, εἰσῆλθεν ἡ πάντολμος καὶ κρατήσασα αὐτὸν ἀπὸ τὸ ἱμάτιον τὸν ἔσυρε λέγουσα· «Κοιμήθητι, σὲ παρακαλῶ, μετ’ ἐμοῦ, διότι ἐὰν δὲν θεραπεύσῃς τὴν ἐπιθυμίαν μου, ἀποθνῄσκω ἀπὸ τὴν θλῖψιν μου». Βλέπων δὲ ὁ νέος ὅτι τὸν ἔσυρε δυνατά, ἀφῆκε τὸ ἔνδυμά του εἰς τὰς χεῖράς της καὶ ἐξῆλθεν ἔξω συντόμως ὁ ἀείμνηστος, ἵνα μὴ τυχὸν βιάσῃ τοῦτον ἡ ἀναίσχυντος. Ὅταν ἐκείνη εἶδεν ὅτι τὴν κατεφρόνησε τοσοῦτον ὁ ἀδαμάντινος καὶ δὲν ἠθέλησε νὰ ποιήσῃ τὸ θέλημά της, μετέβαλε τὴν ἀγάπην εἰς ἔχθραν ἡ μιαρὰ καὶ τὸν ἐμίσησε τόσον, ὥστε ἔκρινεν εἰς τὴν διάνοιάν της νὰ τὸν θανατώσῃ διὰ νὰ μὴ τὸν βλέπῃ πλέον, νὰ ἔχῃ αὐτὴ εἰς τὴν καρδίαν καθημερινὸν θάνατον. Καλέσασα λοιπὸν τοὺς δούλους καὶ τὰς παιδίσκας αὐτῆς εἶπε πρὸς αὐτούς· «Εἴδετε τί ἐτόλμησε νὰ πράξῃ ὁ Ἑβραῖος ὁ αἰχμάλωτός μας; Ὁ ἄνδρας μου τὸν ἐτίμησε τόσον, ὥστε τὸν ἔκαμε κύριον εἰς ὅλα τὰ ὑπάρχοντά μας, ἀλλ’ αὐτὸς δὲν ἠρκέσθη εἰς τὴν τοσαύτην τιμήν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἐδώσαμεν, ἀλλὰ καὶ ἐμὲ ἠθέλησε νὰ μολύνῃ ὁ ἀναιδέστατος». Μετὰ δὲ ὥραν ἱκανήν, ἐλθόντος τοῦ Πετεφρῆ, ἡ γυνὴ αὐτοῦ διέβαλεν ἀντιστρόφως τὸν σωφρονέστατον λέγουσα· «Εἰσῆλθε πρός με ὁ παῖς ὁ Ἰουδαῖος καὶ μὲ ἔσυρε προσπαθῶν νὰ μὲ ρίξῃ εἰς τὸ κρεβάτι ὁ πάντολμος· ἐγὼ δὲ ἐφώναξα δυνατά. Ὅθεν φοβηθεὶς ἔφυγεν, ἀφήσας τὸ ροῦχόν του εἰς τὰς χεῖράς μου». Ταῦτα ὁ Πετεφρῆς ἀκούσας ἐθυμώθη πολὺ καὶ τὸν ἐνέκλεισεν εὐθὺς εἰς τὸν πύργον, εἰς τὸν ὁποῖον ἔθετεν ὁ βασιλεὺς τοὺς φονεῖς καὶ τοὺς κλέπτας· ἦτο δὲ ἐκεῖ φυλακισμένος ἡμέρας πολλάς. Ὁ Πανάγαθος ὅμως Θεὸς ἐφώτισε, τὸν ἀρχιδεσμοφύλακα καὶ εὐσπλαγχνεῖτο τὸν Ἰωσήφ, διὸ καὶ δὲν τοῦ ἔθετε σίδηρα, οὔτε τὸν ὑπέβαλλεν εἰς ἄλλην στενοχωρίαν, ἀλλὰ μάλιστα τοῦ παρεῖχεν εὐρυχωρίαν πολλὴν καὶ ἄνεσιν. Διότι ὁ Θεὸς ἦτο μετ’ αὐτοῦ, ὡς δίκαιος ὅπου ἦτο καὶ τοῦ ἔδωκεν ἐξουσίαν ὁ δεσμοφύλαξ νὰ ὑπηρετῇ τοὺς ἄλλους δεσμίους, βλέπων ὅτι ἦτο ἐνάρετος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Στακτή· ἀπόσταγμα, ἐκ τοῦ στάζω. Ὠνομάζετο δὲ στακτὴ εἶδος τι εὐώδους ρητίνης ἀπορρεούσης αὐτομάτως ἐκ δένδρου καλουμένου στύραξ (Styrax officinalis) καὶ φυομένου δίκην βάτου ἐπὶ τῶν λόφων τῆς Γαλιλαίας, ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβὼρ καὶ ἐπὶ τοῦ Καρμήλου. Τὰ φύλλα τοῦ στύρακος εἶναι ἀπὸ μὲν τῆς μιᾶς πλευρᾶς λευκὰ ἀπὸ δὲ τῆς ἑτέρας πράσινα καὶ εὐωδιάζοντα. Ἀνθίζει δὲ ὁ στύραξ κατὰ τὸν Μάρτιον, τὰ δὲ ἄνθη αὐτοῦ, εὐωδιάζοντα ἀρρήτως, κατακοσμοῦν ὅλους τοὺς κλώνους του, εἶναι δὲ ὅμοια τῶν πορτοκαλεῶν. Ἡ στακτὴ εἶναι ἓν ἐκ τῶν στοιχείων τοῦ ἱεροῦ θυμιάματος, ὅπερ παρήγγειλεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Μωϋσῆν, ἵνα κατασκευάσῃ καὶ προσφέρῃ εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου· «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν· λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτὴν … καὶ θήσεις ἀπέναντι τῶν μαρτυρίων ἐν τῇ Σκηνῇ τοῦ Μαρτυρίου» (Ἐξ. λʹ 34-36).

[2] Τερέβινθος· εἶδος ἀρωματώδους ρητίνης ἀπορρεούσης ἐκ τῆς τερεβίνθου, δένδρου φυομένου εἰς Παλαιστίνην καὶ ἄλλας παραμεσογείους χώρας.

[3] Βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ αʹ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου.