Ὁ δὲ Ἰακὼβ διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, ἐνεδύθη σάκκον, ὠδύρετο πικρῶς, ἀνέσπα τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς, ἔτυπτε τὸ στῆθος καὶ μοιρολογούμενος ἔλεγε: «Κακὸν θηρίον ἔφαγε τὸν υἱόν μου. Ὦ! τέκνον μου φίλτατον, διατὶ νὰ μὴ εὕρῃ τὸ θηρίον ἐμέ, νὰ χορτάσῃ μὲ τὰς σάρκας μου, καὶ νὰ ἀφήσῃ σὲ ἀβλαβῆ; Οἴμοι, οἴμοι τῷ δυστυχεῖ καὶ τάλανι! Πῶς ἔχασα τὸ φῶς μου ὁ ἄθλιος! Ἐγὼ εἶμαι τοῦ θανάτου σου αἴτιος, ὅστις σὲ ἔστειλα μόνον ὁ ἀσύνετος. Λοιπὸν μοῦ πρέπει νὰ κλαίω πικρῶς ἀκατάπαυστα, ἕως νὰ τελευτήσω ἀπὸ τὴν λύπην, νὰ ἔλθω εἰς τὸν ᾍδην νὰ σὲ εὕρω, ἠγαπημένε μου». Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλείονα λέγων ἔκλαιε πολύ, οἱ δὲ υἱοὶ καὶ θυγατέρες παρηγόρουν αὐτόν. Ἀλλ’ οὐδόλως ἤθελε νὰ παύσῃ τὸ δάκρυον. Μόνον κατεφίλει τὸν χιτῶνα πυκνῶς, στενάζων ἐκ βάθους τῆς καρδίας καὶ λέγων· «Ἀπὸ ἀνθρώπους ἐσφάγης, γλυκύτατον τέκνον μου. Διότι, ἄν σὲ εἶχε φάγει θηρίον, ἤθελεν εἶναι ξεσχισμένος ὁ χιτών σου ἀπὸ τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ».

Οὕτω λοιπόν, ὁ μὲν Ἰακὼβ ἐθρήνει ἀπαρηγόρητα, ὁ δὲ Ἰωσὴφ ἐπρόκοπτεν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Πετεφρῆ εἰς ὑπακοήν, σωφροσύνην καὶ εἰς ὅλας τὰς ἀρετὰς καὶ τόσον ἦτο γνωστικὸς καὶ ἐπιμελέστατος, ὥστε τοῦ ἔδωκεν ὁ αὐθέντης του τὴν ἐξουσίαν εἰς ὅλην τὴν περιουσίαν του, βλέπων ὅτι ἀπὸ τὴν ὥραν, ὅπου τὸν ἠγόρασεν, εὐτύχουν ὅλα τὰ πράγματά του μὲ τρόπον θαυμάσιον. Διότι ὁ Κύριος ἦτο μὲ τὸν Ἰωσὴφ καὶ ὡς ἀγαθὸν καὶ δίκαιον ἐφύλαττε καὶ περιέσκεπεν αὐτὸν καὶ τὸν ἐνεδυνάμωνεν. Ἦτο λοιπὸν εἰς τὸν οἶκον ἐκεῖνον χαρὰ μεγάλη καὶ ἀγαλλίασις καὶ πάντες ἠγάπων τὸν Ἰωσήφ, ὡς αἴτιον τοσαύτης εὐτυχίας καὶ ἐμπλήσεως. Ἐξόχως μάλιστα ἡ κυρία του, ἡ γυνὴ τοῦ Πετεφρῆ, βλέπουσα τὸ ἐξαίρετον ἐκεῖνο κάλλος, τὴν ἄφθαστον ὡραιότητα, τὴν πολλὴν αὐτοῦ γνῶσιν καὶ σύνεσιν, τὰ χρηστὰ ἤθη, τὴν εὐταξίαν, τὴν κοσμιότητα καὶ τὰς λοιπὰς ἀρετάς, ἐτρώθη τὴν καρδίαν μὲ σαρκικὸν ἔρωτα καὶ ὅσον παρήρχοντο αἱ ἡμέραι, τοσοῦτον ὁ ἄσεμνος ἔρως ἐρρίζωνε καὶ κατέτρωγε τὰ ἐντόσθια αὐτῆς. Ὅθεν μὴ δυναμένη πλέον νὰ κρύπτῃ τὸ πάθος της, τὸ ἐφανέρωσεν ἔξωθεν δοκιμάζουσα ποικιλοτρόπως νὰ τρώσῃ τὴν καρδίαν τοῦ νέου εἰς τὴν ἀγάπην της. Καὶ πρῶτον μὲν ἐκαλλωπίζετο διὰ χρωμάτων καὶ ἀρωμάτων καὶ μὲ στολισμὸν διαφόρων ἱματίων, ἐνδυομένη καθ’ ἑκάστην στολὴν ἑτέραν· μὲ νεύματα δὲ καὶ σχήματα ἔρωτος καὶ ἕτερα μυρία μηχανήματα προσεπάθει νὰ ρίψῃ εἰς τοὺς βρόχους της ἡ ἄσεμνος καὶ ἄφρων τὸν σωφρονέστατον. Ἀλλ’ εἰς μάτην ἐκοπίαζεν ἡ πάντολμος, διότι ἐκεῖνος, ὡς ἀδάμας στερρός, δὲν ἔκλινε ποσῶς εἰς τὴν γνώμην της. Ἀλλὰ ὡς εὐγνώμων καὶ γνωστικώτατος δοῦλος ἔφευγε τὸ κακόν, διὰ νὰ μὴ πταίσῃ εἰς τὸν Θεὸν καὶ γίνῃ πρὸς τὸν κύριόν του ἀδικητὴς καὶ ἀχάριστος.