Μετὰ ταῦτα εἶδε καὶ δεύτερον ἐνύπνιον, ὅτι τὸν προσεκύνησεν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη καὶ ἕνδεκα ἀστέρες. Τοῦτο τὸ ὄνειρον ἰδὼν τὸ εἶπε κρυφίως εἰς τὸν πατέρα του, ὅστις ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτόν· «Τὸ ὄνειρόν σου φανερώνει, ὅτι μέλλει νὰ σὲ προσκυνήσω ἐγὼ καὶ ἡ μήτηρ σου, μὲ τοὺς ἀδελφούς σου. Ἀλλὰ φυλάττου, νὰ μὴ τὸ εἴπῃς τινὸς καὶ τὸ μάθουν οἱ ἀδελφοί σου καὶ σκανδαλισθοῦν περισσότερον».

Μετὰ καιρόν, ὅταν ἦτο χρόνων δεκαεπτά, ἔβοσκον οἱ ἀδελφοί του τὰ πρόβατα εἰς τόπον καλούμενον Συχὲμ καὶ ἔλειπαν ἡμέρας πολλάς. Ὁ δὲ Ἰακὼβ ἔστειλε τὸν Ἰωσὴφ νὰ τοὺς φέρῃ ἄρτους, διὰ τὴν τροφήν των, ἐπειδὴ ἤργησαν νὰ ἔλθουν εἰς τὴν οἰκίαν καὶ νὰ ἴδῃ πῶς εὑρίσκονται. Ἀπῆλθε λοιπὸν ὁ Ἰωσὴφ μετὰ χαρᾶς, ὡς ἀρνίον ἄκακον, ἐπιθυμῶν νὰ τοὺς ἀσπασθῇ καὶ νὰ μάθῃ περὶ τῆς ὑγείας των. Οἱ δέ, ὡς εἶδον αὐτὸν μακρόθεν, συνεφώνησαν νὰ τὸν φονεύσουν, διὰ νὰ μὴ βασιλεύσῃ εἰς αὐτοὺς κατὰ τὸ ἐνύπνιον. Ὁ δὲ Ρουβὶμ εἶπε πρὸς τοὺς ἄλλους ἀδελφούς: «Μή, διὰ τὸν Κύριον, μολύνετε τὰς χεῖράς σας μὲ αἷμα ἀθῶον, ἀλλὰ κάλλιον νὰ τὸν θέσητε εἰς τὸν λάκκον ἐκεῖνον, παρὰ νὰ τὸν φονεύσητε». Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν ὁ νέος, ἁρπάσαντες αὐτὸν ὡς ἄγρια θηρία, τὸν ἐξέδυσαν ἀπὸ τοῦ ποικίλου χιτῶνος, τὸν ὁποῖον ἐφόρει καὶ δέροντες αὐτόν, τὸν ἔσυρον διὰ νὰ τὸν ρίψουν εἰς τὸν ρηθέντα λάκκον. Ὁ δὲ μετὰ δακρύων παρεκάλει αὐτοὺς λέγων ταῦτα· «Μὴ ὀργίζεσθε, ἀγαπημένοι μου ἀδελφοί, κατ’ ἐμοῦ ἀδίκως, διότι κακὸν δὲν σᾶς ἔκαμα, ἀλλὰ κἂν τὸν πατέρα μας λυπηθῆτε, ὅστις ἀκόμη ὀδύρεται τὸν θάνατον τῆς μητρός μας. Ὅθεν κάμετε ἔλεος δι’ ἀγάπην Θεοῦ, μὴ τοῦ δώσητε καὶ ἕτερον πόνον σφοδρότερον καὶ ἀποθάνῃ ὁ τάλας ἀπὸ τὴν λύπην του. Ναί, κύριοί μου, σᾶς ὁρκίζω εἰς τὸν Θεὸν τὸν ὕψιστον, μὴ μὲ ἀποκτείνητε ἄδικα».

Αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἔλεγεν ὁ Ἰωσὴφ ἐλεεινῶς ὀδυρόμενος, ὅμως οὐδόλως τὸν ἐλυπήθησαν, ἀλλ’ ὡς λύκοι ἄγριοι τὸν ἔσυραν καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὸν λάκκον, ἐκεῖνος δὲ ἐθρήνει ἀπαρηγόρητα λέγων· «Ὦ πάτερ μου φίλτατε, κλαῦσον πικρῶς τὸ ἠγαπημένον σου τέκνον, διότι οὐδέποτε θέλεις τὸ ἴδει. Ὦ παντέφορε ἥλιε, δέομαί σου, ἀνάγγειλον εἰς τὸν πατέρα μου τὴν πολλήν μου ὀδύνην καὶ βάσανον. Ὦ γῆ, ἡ μήτηρ ἁπάντων, παρακαλῶ σε, καθώς ποτε ἐβόησας πρὸς Κύριον διὰ τὸ δίκαιον αἷμα τοῦ Ἄβελ, τὸ ὁποῖον ὁ ἀδελφός του ἔχυσεν ἄδικα, οὕτω καὶ τώρα βόησον πρὸς Ἰακώβ, τὸν πατέρα μου, καὶ φανέρωσέ του ταύτην τὴν ἀδικίαν, τὴν ὁποίαν ἐποίησαν οἱ ἀδελφοί μου εἰς ἐμέ». Οὕτω ὁ μὲν Ἰωσὴφ πικρῶς ὠδύρετο, οἱ δὲ φονεῖς κατὰ τὴν προαίρεσιν ἐκάθηντο τρώγοντες καὶ πίνοντες.