Βίος καὶ πολιτεία τοῦ Δικαίου ΙΩΣΗΦ τοῦ ΠΑΓΚΑΛΟΥ.

Καθὼς λοιπὸν ἦλθεν ἡ κόρη καὶ τὸν εἶδεν, ἐτρώθη τὴν καρδίαν εἰς τὴν ἀγάπην αὐτοῦ καὶ τοῦ λέγει· «Χαίροις, αὐθέντα μου Ἰωσήφ, εὐλογημένε ἀπὸ τὸν Θεὸν τὸν Ὕψιστον». Ταῦτα λέγουσα ἐγονυπέτησε διὰ νὰ ἀσπασθῇ τοὺς πόδας του, ἀλλ’ ὁ Ἰωσὴφ δὲν τὴν ἀφῆκε λέγων: «Δὲν εἶναι πρέπον νὰ χαιρετήσω εἰδωλολάτριδα, ἐπειδὴ ἐγὼ πιστεύω εἰς τὸν Ποιητὴν τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς, τὸν ὁποῖον παρακαλῶ νὰ σὲ ἀξιώσῃ νὰ γίνῃς δούλη του».

Ταῦτα ἡ κόρη ἀκούσασα ἀπῆλθεν εἰς τὸν πύργον των καὶ συντρίψασα τὰ εἴδωλα προσηύχετο πρὸς τὸν Θεὸν τοῦ Ἰωσὴφ νὰ τὴν φωτίσῃ νὰ τὸν γνωρίσῃ, οὕτω δὲ προσευχομένη ἔβαλε καὶ εἰς τὴν κεφαλήν της στάκτην διὰ ταπείνωσιν. Ὁ δὲ Θεὸς ἐπήκουσε τὴν δέησιν αὐτῆς καὶ πέμψας Ἄγγελον πρὸς τὸν Ἰωσὴφ τὸν προσέταξε νὰ τὴν λάβῃ γυναῖκα του. Τότε ὁ Ἰωσὴφ τὴν ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν πατέρα της, οὗτος δὲ χαρεὶς κατὰ πολλά, ἐσύναξεν ὅλους τοὺς συγγενεῖς του καὶ ἄλλους ἄρχοντας νὰ ἑορτάσουν τοὺς γάμους. Ἀλλ’ ὁ φρόνιμος Ἰωσὴφ δὲν ἠθέλησε νὰ ὑπανδρευθῇ χωρὶς νὰ ἐρωτήσῃ τὸν Φαραὼ ὡς πατέρα του καὶ οὕτως ἐποίησεν. Αὐτὸς δὲ ὡς ἤκουσεν ἐχάρη καὶ διεμήνυσεν εἰς τὸν ἱερέα νὰ ἀναβιβάσῃ τὴν Ἀσενὲθ εἰς τὴν βασιλικὴν ἅμαξαν, νὰ τὴν φέρῃ ἐκεῖ νὰ τελέσουν τοὺς γάμους πλουσιοπαρόχως. Οὕτως ἐποίησαν, ἅπαντες δὲ ἐξέστησαν βλέποντες τοσοῦτον κάλλος εἰς ἐκεῖνο τὸ εὐλογημένον ἀνδρόγυνον. Ἐκράτησε λοιπὸν ἡ πανήγυρις ἡμέρας ἑπτὰ καὶ ἐχόρησαν ἅπαντες· συνηυφράνθη δὲ μετὰ τῆς συμβίας αὐτοῦ χρόνους πολλοὺς καὶ ἐγέννησε δύο παῖδας, πρὶν ἔλθῃ ὁ χρόνος τοῦ λιμοῦ καὶ τὸν μὲν πρῶτον ὠνόμασαν Μανασσῆν, τὸν δὲ ὕστερον Ἐφραίμ.

Παρελθόντων δὲ τῶν ἑπτὰ ἐτῶν τῆς εὐτυχίας, ἦλθεν ὁ πρῶτος χρόνος τοῦ λιμοῦ καὶ ἦτο πεῖνα μεγάλη εἰς ὅλην τὴν Αἴγυπτον· ἤρχετο δὲ ὁ λαὸς πρὸς Φαραὼ ζητῶν ἄρτους. Ὁ δὲ ἔλεγε πρὸς αὐτούς: «Ὑπάγετε εἰς τὸν Ἰωσὴφ καὶ καθὼς σᾶς προστάξει κάμετε». Ὁ δὲ Ἰωσὴφ ἀνοίξας τὰς ἀποθήκας ἐπώλει τὸν σῖτον ὡς ἤθελε καὶ πάντες ἤρχοντο καὶ ἠγόραζον. Ἦτο δὲ ὁ λιμὸς καὶ εἰς τὴν γῆν Χαναάν, ἀκούσας δὲ ὁ Ἰακὼβ ὅτι εἰς τὴν Αἴγυπτον ἐπώλουν σῖτον, ἔστειλε τοὺς δέκα υἱοὺς αὐτοῦ νὰ ἀγοράσουν, τὸν δὲ Βενιαμὶν ἐκράτησε, διότι τὸν ἠγάπα πολὺ ὡς τὸν Ἰωσήφ, ἐπειδὴ ἦσαν ὁμομήτριοι ἀπὸ τὴν Ραχήλ. Δι’ αὐτὸ τὸν ἐκράτησεν, ἵνα μὴ τύχῃ καὶ ἀσθενήσῃ ἐκ τῆς ὁδοιπορίας καὶ πάθῃ κακόν. Ἐλθόντες δὲ εἰς Αἴγυπτον προσεκύνησαν τὸν Ἰωσήφ, μὴ γινώσκοντες αὐτόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Στακτή· ἀπόσταγμα, ἐκ τοῦ στάζω. Ὠνομάζετο δὲ στακτὴ εἶδος τι εὐώδους ρητίνης ἀπορρεούσης αὐτομάτως ἐκ δένδρου καλουμένου στύραξ (Styrax officinalis) καὶ φυομένου δίκην βάτου ἐπὶ τῶν λόφων τῆς Γαλιλαίας, ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβὼρ καὶ ἐπὶ τοῦ Καρμήλου. Τὰ φύλλα τοῦ στύρακος εἶναι ἀπὸ μὲν τῆς μιᾶς πλευρᾶς λευκὰ ἀπὸ δὲ τῆς ἑτέρας πράσινα καὶ εὐωδιάζοντα. Ἀνθίζει δὲ ὁ στύραξ κατὰ τὸν Μάρτιον, τὰ δὲ ἄνθη αὐτοῦ, εὐωδιάζοντα ἀρρήτως, κατακοσμοῦν ὅλους τοὺς κλώνους του, εἶναι δὲ ὅμοια τῶν πορτοκαλεῶν. Ἡ στακτὴ εἶναι ἓν ἐκ τῶν στοιχείων τοῦ ἱεροῦ θυμιάματος, ὅπερ παρήγγειλεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Μωϋσῆν, ἵνα κατασκευάσῃ καὶ προσφέρῃ εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου· «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν· λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτὴν … καὶ θήσεις ἀπέναντι τῶν μαρτυρίων ἐν τῇ Σκηνῇ τοῦ Μαρτυρίου» (Ἐξ. λʹ 34-36).

[2] Τερέβινθος· εἶδος ἀρωματώδους ρητίνης ἀπορρεούσης ἐκ τῆς τερεβίνθου, δένδρου φυομένου εἰς Παλαιστίνην καὶ ἄλλας παραμεσογείους χώρας.

[3] Βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ αʹ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου.