Βίος καὶ πολιτεία τοῦ Δικαίου ΙΩΣΗΦ τοῦ ΠΑΓΚΑΛΟΥ.

Τότε ὁ Ἰωσὴφ ἐγνώρισεν εὐθὺς τοὺς ἀδελφούς του καὶ ἐνθυμηθεὶς τὰ ὄνειρα, τὰ ὁποῖα εἶδεν, ὅτι τὸν προσεκύνησαν οἱ ἀστέρες, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Πόθεν εἶσθε;». Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν: «Ἀπὸ τὴν γῆν Χαναὰν εἴμεθα οἱ δοῦλοί σου καὶ ἤλθομεν ἵνα ἀγοράσωμεν σῖτον». Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Κατάσκοποι εἶσθε καὶ ἤλθετε μὲ πανουργίαν νὰ παρατηρήσετε τοὺς τόπους μας, νὰ μᾶς πολεμήσετε». Οἱ δὲ φοβηθέντες ἀπεκρίθησαν· «Ὄχι, κύριέ μου, ἀλλὰ καλοὶ ἄνθρωποι εἴμεθα, ὅλοι ἀδελφοί, ἐναρέτου πατρὸς τέκνα τὸν ἀριθμὸν δώδεκα· ὁ εἷς ἀπέθανεν, ὁ δὲ ἄλλος, ὁ νεώτερος, εἶναι μὲ τὸν πατέρα μας».

Τότε ὁ Ἰωσὴφ τοὺς ἐφυλάκισε, κατὰ δὲ τὴν τρίτην ἡμέραν τοὺς ἐξήγαγεν ἐκ τῆς φυλακῆς καὶ τοὺς λέγει· «Ἂς μένῃ ἐδῶ φυλακισμένος ὁ εἷς ἐξ ὑμῶν, οἱ δὲ ἄλλοι ὑπάγετε, νὰ μοῦ φέρετε τὸν νεώτερον ἀδελφόν σας καὶ τότε θέλω γνωρίσει ὅτι εἶσθε ἀληθινοὶ καὶ ὄχι κατάσκοποι». Ταῦτα εἰπὼν ἔδεσε τὸν Συμεὼν καὶ τὸν ἐφυλάκισε, τοὺς δὲ λοιποὺς ἀφῆκε, προστάσσων τοὺς ὑπηρέτας νὰ τοὺς δώσουν ὅσον σῖτον θέλουν, ἔπειτα νὰ βάλουν τὰ ἀργύρια, τὰ ὁποῖα ἐκράτουν, διὰ νὰ πληρώσουν τὸν σῖτον, εἰς τοὺς σάκκους μέσα καὶ οὕτως ἐποίησαν. Οἱ δὲ λαβόντες τὸν σῖτον καὶ ἄρτους πολλοὺς ἀνεχώρησαν· εὑρόντες δὲ τὰ ἀργύρια εἰς τοὺς σάκκους των, ἐθαύμασαν μὴ γινώσκοντες τὴν ὑπόθεσιν. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν Ἰακὼβ ἀνήγγειλαν εἰς αὐτὸν τὰ γενόμενα. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο: «Τὸν Ἰωσὴφ ἔχασα, τὸν Συμεὼν ἐκράτησαν, νὰ δώσω καὶ τὸν Βενιαμίν, νὰ μείνω παντέρημος; Οὐαί μοι τῷ τάλανι»! Μετὰ ταῦτα, ὡς ἔφαγον τὸν σῖτον, λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ Δίκαιος· «Ὑπάγετε εἰς τὴν Αἴγυπτον, νὰ φέρετε σῖτον, λάβετε δὲ τὰ πρῶτα ἀργύρια καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ εὐχαριστήσατε καὶ προσκυνήσατε τὸν βασιλέα καὶ ἐκ μέρους μου». Οἱ δὲ εἶπον· «Δὲν πηγαίνομεν, διότι μᾶς εἶπεν ὁ βασιλεύς, ὅτι σῖτον δὲν μᾶς δίδει, ἂν δὲν τοῦ ὑπάγωμεν τὸν μικρόν μας ἀδελφὸν Βενιαμίν». Τότε ὁ Ἰακὼβ ἔκλαυσε πικρῶς λέγων· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, ἔχασα τὸν υἱόν μου Ἰωσήφ, ὅστις ἦτο τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ τώρα νὰ δώσω καὶ αὐτόν; Κάλλιον ἔχω νὰ ἀποθάνω».

Πλήν, ἀφοῦ ἐστενοχωρήθησαν ἀπὸ τὴν πολλὴν πεῖναν καὶ μὴ θέλων ἔστειλεν ὁ Ἰακὼβ καὶ τὸν Βενιαμὶν μὲ τοὺς ἀδελφούς του καὶ τοὺς ἔδωκε τὰ πρῶτα ἀργύρια καὶ ἄλλα ἀκόμη περισσότερα, καθὼς καὶ δῶρα πολύτιμα ἤτοι στακτήν [1], τερέβινθον [2], μοσχοκάρυα καὶ ἄλλα ἀρώματα, νὰ προσφέρουν εἰς τὸν Ἰωσήφ, διὰ νὰ μὴ τοὺς πειράξῃ. Λαβόντες λοιπὸν ἐκεῖνοι τὰ χρήματα καὶ ὅλα τὰ δῶρα ἀπῆλθον εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ μετὰ φόβου καὶ τρόμου προσεκύνησαν τὸν Ἰωσήφ.


Ὑποσημειώσεις

[1] Στακτή· ἀπόσταγμα, ἐκ τοῦ στάζω. Ὠνομάζετο δὲ στακτὴ εἶδος τι εὐώδους ρητίνης ἀπορρεούσης αὐτομάτως ἐκ δένδρου καλουμένου στύραξ (Styrax officinalis) καὶ φυομένου δίκην βάτου ἐπὶ τῶν λόφων τῆς Γαλιλαίας, ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβὼρ καὶ ἐπὶ τοῦ Καρμήλου. Τὰ φύλλα τοῦ στύρακος εἶναι ἀπὸ μὲν τῆς μιᾶς πλευρᾶς λευκὰ ἀπὸ δὲ τῆς ἑτέρας πράσινα καὶ εὐωδιάζοντα. Ἀνθίζει δὲ ὁ στύραξ κατὰ τὸν Μάρτιον, τὰ δὲ ἄνθη αὐτοῦ, εὐωδιάζοντα ἀρρήτως, κατακοσμοῦν ὅλους τοὺς κλώνους του, εἶναι δὲ ὅμοια τῶν πορτοκαλεῶν. Ἡ στακτὴ εἶναι ἓν ἐκ τῶν στοιχείων τοῦ ἱεροῦ θυμιάματος, ὅπερ παρήγγειλεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Μωϋσῆν, ἵνα κατασκευάσῃ καὶ προσφέρῃ εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου· «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν· λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτὴν … καὶ θήσεις ἀπέναντι τῶν μαρτυρίων ἐν τῇ Σκηνῇ τοῦ Μαρτυρίου» (Ἐξ. λʹ 34-36).

[2] Τερέβινθος· εἶδος ἀρωματώδους ρητίνης ἀπορρεούσης ἐκ τῆς τερεβίνθου, δένδρου φυομένου εἰς Παλαιστίνην καὶ ἄλλας παραμεσογείους χώρας.

[3] Βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ αʹ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου.