Λέγει ὁ Εὐαγγελιστής, ὅτι ἡ Μαρία ἐπῆγε πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ διὰ νὰ δείξῃ ὅτι ἐπῆγε, λέγει ἐν συνεχείᾳ, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀκόμη δὲν εἶχεν εἰσέλθει μέσα εἰς τὴν πόλιν, ἀλλ’ ἵστατο ἐκεῖ. Διότι ὁ Θεὸς ὡς καρδιογνώστης, ὅπου ἦτο, ἐγνώρισεν ὅτι θέλει ἔλθει ἡ Μαρία καὶ διὰ τοῦτο τὴν ἀνέμενεν ἐκεῖ. Ἀλλ’ ἰδὲ καὶ τὴν προθυμίαν τῆς Μαρίας, πῶς τὴν διηγεῖται καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς καὶ λέγει· «Ἐγείρεται ταχύ», ἤτοι ὡς ἤκουσεν, ὅτι ὁ Χριστὸς τὴν καλεῖ, πάραυτα ἠγέρθη ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγάπην, ὅπου εἶχεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν εὕρῃ.
«Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι οἱ ὄντες μετ’ αὐτῆς ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ παραμυθούμενοι αὐτήν, ἰδόντες τὴν Μαρίαν, ὅτι ταχέως ἀνέστη καὶ ἐξῆλθεν, ἠκολούθησαν αὐτῇ, λέγοντες· ὅτι ὑπάγει εἰς τὸ μνημεῖον, ἵνα κλαύσῃ ἐκεῖ» (αὐτ. 31).
Οἱ Ἰουδαῖοι, περὶ τῶν ὁποίων προεῖπον, ὅτι ἐπῆγαν νὰ παρηγορήσουν τὰς δύο ἀδελφάς, ὡς εἶδον τὴν Μαρίαν, ὅτι οὕτως αἰφνιδίως ἠγέρθη καὶ ἔφευγε γρήγορα, τὴν ἠκολούθησαν, διότι ἐνόμισαν, ὅτι ὑπάγει εἰς τὸν τάφον τοῦ ἀδελφοῦ της νὰ κλαύσῃ. Τοῦτο ἐνόμισαν, διότι ἡ Μάρθα δὲν εἶπε φανερὰ εἰς τὴν Μαρίαν τὴν ὑπόθεσιν, διὰ τοῦτο οἱ Ἰουδαῖοι ὑπέθεσαν, ὅτι εἰς τὸν τάφον τοῦ Λαζάρου ὑπάγει. Δὲν ἐγνώριζον, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἔξω καὶ τὴν ἀναμένει, ἄλλως δὲν ἤθελαν ὑπάγει ὀπίσω της.
«Ἡ οὖν Μαρία, ὡς ἦλθεν, ὅπου ἦν ὁ Ἰησοῦς, ἰδοῦσα αὐτόν, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, λέγουσα αὐτῷ· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἄν ἀπέθανέ μου ὁ ἀδελφός» (αὐτ. 32).
Ἡ Μαρία λοιπὸν ἀφοῦ ἐπῆγεν ἐκεῖ, ὅπου ἦτο ὁ Χριστός, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας Του καὶ εἶπε· «Κύριε, ἂν ἤσουν ἐδῶ, ὁ ἀδελφός μου δὲν ἤθελεν ἀποθάνει». Βλέπεις, ὅτι ἦτο θερμότερη πρὸς τὸν Χριστὸν ἀπὸ τὴν ἀδελφήν της τὴν Μάρθαν; Διότι ἡ Μάρθα δὲν ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ· ἐνῷ ἡ Μαρία ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, διότι εἶχε περισσότερον πόθον πρὸς αὐτόν. Λέγει δὲ καὶ αὐτή, ὅπως καὶ ἡ ἀδελφή της ἡ Μάρθα πρὸς τὸν Χριστόν· Κύριε, ἂν ἤσουν ἐδῶ, δὲν ἤθελεν ἀποθάνει ὁ ἀδελφός μου.
«Ἰησοῦς οὖν, ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν, καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι, καὶ ἐτάραξεν ἑαυτὸν καὶ εἶπε· Ποῦ τεθείκατε αὐτόν;» (αὐτ. 33-34).