Λάζαρε, δεῦρο ἔξω, ἵνα μάθωσιν οἱ ἄνθρωποι, τὶ εἶναι ἀνάστασις νεκρῶν· νὰ ἐννοήσωσιν οἱ πεπλανημένοι Ἰουδαῖοι, ὅτι ἐὰν ἀναστήσω σέ, ὅστις εἶσαι φίλος μου, πολλῷ μᾶλλον θέλω ἀναστήσει τὸν ἑαυτόν μου. Σήκω, Λάζαρε, διότι Θεὸς εἶμαι καὶ σὲ προστάζω ὡς ἐξουσιαστὴς καὶ φοβερὸς Βασιλεὺς τοῦ θανάτου.
«Καὶ ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς, δεδεμένος τοὺς πόδας καὶ τὰς χεῖρας κειρίαις· καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο. Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν» (αὐτ. 44).
Παρευθὺς μὲ τὸν λόγον τοῦ Χριστοῦ ἀνεστήθη ὁ νεκρός, δεδεμένος χεῖρας καὶ πόδας μὲ τὰ ἐντάφια σάβανα καὶ τὸ πρόσωπόν του ἦτο σκεπασμένον μὲ λεπτὸν ὕφασμα. Τότε τοὺς λέγει ὁ Χριστός· «Λύσατέ τον καὶ ἀφήσατέ τον νὰ ὑπάγῃ». Μὲ τὰ σάβανα ἐξῆλθεν ὁ Λάζαρος, διὰ νὰ μὴ φανῇ, ὅτι κατὰ φαντασίαν τὸν ἔθαψαν· νὰ μὴ εἴπωσιν οἱ φίλοι τοῦ Λαζάρου Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι εἶχον φθόνον πρὸς τὸν Χριστόν, ὅτι μόνον κατὰ φαντασίαν ἦτο τεθαμμένος καὶ πάλιν κατὰ φαντασίαν τὸν ἀνέστησεν ὁ Χριστός. Διὰ τοῦτο τοὺς εἶπε καὶ ὁ Χριστός· «Μόνοι σας, μὲ τὰς χεῖράς σας λύσετέ τον, νὰ μὴ λέγετε ὕστερον, ὅτι ἄλλον ἀνέστησα· λύσατέ τον, διότι εἶναι σαβανωμένος, ὅπως τὸν ἐθάψατε· λύσατέ τον νὰ ὑπάγῃ ὅπου θέλετε. Ἀφήσετέ τον νὰ περιπατήσῃ μὲ τοὺς δεμένους εἰς τὸν τάφον πόδας, ἀφήσετέ τον νὰ ἀναβλέψῃ, νὰ ἴδῃ τὸν Ποιητήν Του, νὰ ἴδῃ τὸν Πλάστην Του, ὅστις τὸν ἀνέστησε, νὰ ἴδῃ τὰς ἀδελφάς του, αἱ ὁποῖαι κλαίουσι, νὰ ἴδῃ τὸν περιεστῶτα ὄχλον, νὰ ἴδῃ τὴν γῆν τὴν μητέρα του, εἰς τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ καταντήσῃ ὡς ἄνθρωπος.
«Πολλοὶ οὖν ἐκ τῶν Ἰουδαίων, οἱ ἐλθόντες πρὸς τὴν Μαρίαν καὶ θεασάμενοι ἃ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν. Τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν ἀπῆλθον πρὸς τοὺς Φαρισαίους καὶ εἶπον αὐτοῖς ἃ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς» (αὐτ. 45-46).
Ὡς εἶδαν τὸν Λάζαρον, ὅτι ἀνεστήθη, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, οἵτινες εἶχον ὑπάγει νὰ παρηγορήσουν τὰς ἀδελφάς του, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον· ἄλλοι δὲ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπῆγαν εἰς τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς εἶπαν, ὅσα ἐποίησεν ὁ Κύριος. Ὁ λόγος αὐτὸς ἔχει διπλῆν σημασίαν, ἢ ὅτι ἀπὸ πολλὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ καταφρόνησιν τῶν Ἰουδαίων εἶπον ὅσα ἔκαμεν ὁ Χριστὸς ἢ ἀπὸ φθόνον. Καὶ ἐὰν μὲν ἦτο ἀπὸ ἀγάπην, ἤθελον εἴπει τὰ ἑξῆς πρὸς τοὺς Φαρισαίους· «Ἰδέτε, πεπλανημένοι Φαρισαῖοι, ὁποῖος μέγας ἄνθρωπος εἶναι. Ἰδέτε τί θαύματα κάμνει.