Ἡ δὲ Ἄννα ἡ τότε βασίλισσα, ἀκούσασα ὅτι ἐχειροτόνησε Διάκονον τὸν Ἀκίνδυνον, ὅστις ἦτο ὑπὸ δύο Ἁγίων Συνόδων ἀναθεματισμένος, τὸν ἐδίωξεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἔμεινε δὲ κλεισμένος εἰς τὴν φυλακὴν ὁ θεῖος Γρηγόριος τέσσαρας χρόνους καὶ μολονότι ἦτο τὸ σῶμά του ἀσθενικὸν καὶ κατεφθαρμένον καὶ εἶχεν ἀνάγκην καθημερινῆς ἰατρείας, μ’ ὅλον τοῦτο ἔπασχεν ὅλα τὰ ἐναντία ἀπὸ τὴν ταλαιπωρίαν τῆς φυλακῆς. Ὅμως ἐπὶ τέλους καὶ ὁ Πατριάρχης, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του, ὅστις τὸν ἐσυκοφάντησε καὶ τὸν κατέστησε μισητὸν καὶ ἐχθρὸν τῶν βασιλέων καὶ τὸν κατεδίκασεν εἰς φυλακήν, αὐτός, Συνόδου γενομένης κοινῆς, ἀπογυμνώνεται τῆς Ἱερωσύνης ὡς αἱρετικὸς καὶ ἀποβάλλεται τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ καταδίκη αὕτη τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου τοῦ Καλέκα ὑπῆρξε καὶ καταδίκη μὲν καὶ ἐξοστράκισις τῆς αἱρέσεως, βεβαίωσις δὲ καὶ στηριγμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας. Παρευθὺς τότε κατέπαυσε καὶ ὁ ἐμφύλιος πόλεμος καὶ οὕτως ἐξῆλθε καὶ ὁ μέγας Γρηγόριος ἀπὸ τὴν φυλακὴν καὶ ὕστερον ἀπὸ τόσους ἀγῶνας καὶ καταδίκην ἐπανέρχεται λαμπρῶς μὲ τοὺς στεφάνους τῆς ὁμολογίας εἰς τοὺς ἀγαπῶντας καὶ ἀγαπωμένους του ἀδελφούς. Ἂς παραδράμωμεν ὅμως τὰ ἄλλα καὶ ἂς εἴπωμεν μόνον, ὅτι τότε ἐχειροτονήθη Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ἀφ’ οὗ πρότερον παρεκλήθη ἐπισταμένως καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν βασιλέα καὶ ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Ἰσίδωρον.

Ἐπειδὴ ὅμως καὶ εἰς τὴν Θεσσαλονίκην ἠκολούθησε πρότερον σφοδρὰ διαμάχη, ἥτις καὶ δὲν εἶχεν ἀκόμη κατασιγάσει, διὰ τοῦτο διώκεται ἀπὸ τοὺς Θεσσαλονικεῖς ὁ ἄξιος Ἀρχιερεὺς τοῦ Θεοῦ Γρηγόριος. Ὅθεν φεύγων ἐκεῖθεν ἐπῆγε πάλιν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Κατὰ τὴν ἡμέραν δὲ ἐκείνην κατὰ τὴν ὁποίαν ἐδίωξαν ἐκεῖθεν τὸν Ἅγιον, συνέπεσε νὰ εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, οἱ δὲ Ἱερεῖς, οἵτινες ἐπρόκειτο νὰ συλλειτουργήσουν κατὰ τὴν ἑορτήν, παρακινηθέντες ἀπὸ εὐλαβῆ τινα συλλειτουργόν των Ἱερέα ὀρφανοτρόφον, ἔκαμαν δέησιν εἰς τὸν Θεόν, διὰ νὰ τοὺς δείξῃ διά τινος σημείου, ποίαν τάξιν καὶ παρρησίαν ἔχει παρ’ αὐτῷ ὁ θεῖος Γρηγόριος. Καὶ οἱ μὲν ἄλλοι συλλειτουργοὶ παρεκάλουν τὸν Θεὸν μόνον διὰ νὰ δώσῃ σημεῖον· ὁ δὲ ρηθεὶς ὀρφανοτρόφος Ἱερεὺς παρεκάλει νοερῶς τὸν Θεὸν νὰ δείξῃ τὸ σημεῖον τὸ ὁποῖον ζητοῦν οἱ συλλειτουργοί του εἰς τὴν παράλυτον θυγατέρα του καὶ νὰ ἰατρεύσῃ τὴν παράλυσίν της, τῆς ὁποίας ὅλα τὰ μέλη ἦσαν ξηρὰ καὶ ἀκίνητα τρεῖς ὁλοκλήρους χρόνους. Ὁ πανάγαθος λοιπὸν Θεός, διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν ἰδικόν του θεράποντα, διὰ τὸν ὁποῖον ἐγίνετο καὶ ἡ δέησις, ἐγείρει ἔξαφνα τὴν κόρην ἀπὸ τὴν κλίνην καὶ τὴν κάμνει νὰ περιπατῇ ἀνεμποδίστως καὶ νὰ τρέχῃ μέσα εἰς τὸν οἶκον ὑγιής, χωρὶς νὰ ἔχῃ κανένα ὑπόλειμμα ἀσθενείας.