Κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐπῆγεν εἴς τι γυναικεῖον Μοναστήριον διὰ νὰ ἑορτάσῃ τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου, ἐν ὥρᾳ δὲ τῆς θείας Ἱερουργίας Μοναχή τις, Ἐλεοδώρα τὸ ὄνομα (ἡ ὁποία εἶχε τυφλωθῆ ἀπὸ τὸν ἕνα ὀφθαλμὸν τότε πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν), ἐπλησίασε κρυφίως ὅσον ἠδύνατο ὡς ἡ αἱμορροοῦσα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ κρατήσασα τὴν ἀρχιερατικὴν αὐτοῦ στολήν, τὴν ἤγγισεν εἰς τὸν πάσχοντα ὀφθαλμόν της καὶ παρευθὺς ἔλαβε θαυμασίως τὴν θεραπείαν της. Διελθὼν δὲ ἕνα ἔτος εἰς τὴν ἐπαρχίαν του περιέπεσεν εἰς δεινὴν καὶ πολυήμερον ἀσθένειαν, ἐπειδὴ ἐταλαιπωρήθη ὑπερβαλλόντως τὸ σῶμά του ἀπὸ τοὺς ἀκαταπαύστους κόπους, τοὺς πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ ἀπὸ τὰς συχνὰς ἀποδημίας. Ὅθεν ἅπαντες τὸν ἀπεφάσισαν διὰ θάνατον, ὁ πανάγαθος ὅμως Θεὸς τοῦ ἐχάρισε πάλιν ἄνωθεν ἀνελπίστως τὴν ζωήν, διότι τὸν ἡτοίμαζε διὰ νέους ἀγῶνας καὶ πορείας καὶ παλαίσματα ὡς γενναῖον ἀθλητήν.
Εἶχε δὲ ἀκόμη ὁ Ἅγιος ὑπολείμματα τῆς ἀσθενείας, ὅτε ἠναγκάσθη ἀπὸ πολλὰς καὶ σφοδρὰς παρακλήσεις τοῦ βασιλέως Ἰωάννου τοῦ Παλαιολόγου νὰ ἀναβῇ πάλιν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, διὰ νὰ μεσιτεύσῃ πρὸς τὸν πενθερόν του τὸν βασιλέα Ἰωάννην Κατακουζηνὸν νὰ τοὺς εἰρηνεύσῃ εἰς τὰς ἀλληλομαχίας, τὰς ὁποίας εἶχον, καὶ ἕνεκα τῶν ὁποίων διέτριβεν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἄνωθεν, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, τὸν ἔστειλεν εἰς ἄλλην ὑπηρεσίαν. Διότι πηγαίνων εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἠχμαλωτίσθη ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς Τούρκους, καὶ οὕτω ὡδηγήθη παρ’ αὐτῶν ὡς δοῦλος εἰς τὴν Ἀσίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ὅμως αὐτὸς ἐφάνη Εὐαγγελιστὴς καὶ κήρυξ τῆς Πίστεως εἰς τοὺς ἐκεῖ ὑποδούλους Χριστιανούς, διὰ νὰ τοὺς στηρίξῃ μὲ τὴν διδασκαλίαν του. Πόσας δὲ καὶ ὁποίου εἴδους διαλέξεις ἔκαμε μὲ τοὺς Τούρκους ὑπὲρ εὐσεβείας εἰς τὴν Προῦσαν καὶ εἰς τὴν Νίκαιαν, καὶ πῶς μὲ αὐτὰς ἔφραξε τὰ στόματά των καὶ μὲ ποίας ἄλλας διδασκαλίας ἐστερέωσε τοὺς ἐκεῖ Χριστιανούς, τίς δύναται νὰ διηγηθῇ; Μετὰ δὲ παρέλευσιν ἑνὸς ὁλοκλήρου ἔτους, ἐκίνησεν ὁ Θεὸς Σέρβους τινάς, καλῆς προαιρέσεως ἀνθρώπους, οἵτινες μὲ προθυμίαν πολλὴν ἔδωκαν ἀργύρια καὶ ἠλευθέρωσαν τὸν Ἅγιον.