Ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος ἦτο, καὶ ἔπρεπε νὰ πληρώσῃ τὸ κοινὸν χρέος, διὰ τοῦτο ἀφοῦ παρῆλθον τρεῖς χρόνοι ἀπὸ τῆς τελευταίας ἐπιστροφῆς του ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ἠσθένησε καὶ ἔπεσεν εἰς τὴν κλίνην καὶ τότε διδάσκων ἱκανῶς τοὺς παρόντας προεῖπε τὸ τέλος του, φανερώνων ρητῶς πρὸ πολλῶν ἡμερῶν καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ τελειώσῃ. Διότι εἶπε πρὸς τοὺς φίλους του, ὅτι θέλει ἔλθει τὸ τέλος του ὕστερα ἀπὸ τὴν ἑορτὴν τοῦ Χρυσοστόμου, τῇ δεκάτῃ τετάρτῃ δηλαδὴ τοῦ Νοεμβρίου μηνός· διότι ἐφάνη εἰς αὐτὸν ἐν ὁράματι ὁ θεῖος Χρυσόστομος καὶ τὸν ἐκάλει πρὸς αὐτὸν ὡς ὁμότροπόν του καὶ ἀγαπητὸν καὶ συγκάτοικον. Ὅταν δὲ ὁ τοῦ Θεοῦ Ἀρχιερεὺς ἔπνεε τὰ λοίσθια καὶ ἐβάδιζε μὲ ὅλην τὴν προσοχὴν τὸν δρόμον του πρὸς τὰ οὐράνια, ἔλεγέ τι μὲ ἀδύνατον φωνήν, οἱ δὲ παρόντες προσηλώσαντες τὴν προσοχήν των νὰ ἀκούσουν τὶ ἔλεγεν, ἄλλο δὲν ἤκουσαν, εἰμὴ μόνον τὰ ἀκόλουθα ἱερὰ λόγια: «Τὰ ἐπουράνια εἰς τὰ ἐπουράνια»· αὐτὰ δὲ ἔλεγεν ἀκατάπαυστα, ἕως οὗ ἡ θεία καὶ ὑπερουράνιος Χάρις, ἥτις κατῴκει εἰς τὴν οὐράνιον ἐκείνην ψυχήν, διεχώρισεν αὐτὴν ἀπὸ τὸ ὁμότροπον αὐτῆς σῶμα κατὰ τὴν ιδ’ (14ην) Νοεμβρίου τοῦ ἔτουτ ͵ατνθ’ (1359). Ὑπῆρξε δὲ ἡ ὅλη ζωὴ τοῦ θαυμασίου Γρηγορίου χρόνοι ἑξήκοντα τρεῖς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους δώδεκα καὶ μῆνας ἕξ ἐποίμανεν ἀρχιερατικῶς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ.

Ἀφ’ οὗ δὲ ἡ μακαρία αὐτοῦ ψυχὴ ἐξῆλθε τοῦ σώματος ἡ παντουργὸς Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφανέρωσεν ἐξαισίως καὶ εἰς τοὺς ἔξω τὴν ἐσωτερικὴν λαμπρότητα τῆς ψυχῆς του, ἐπειδὴ φῶς πολὺ καὶ παράδοξον ἐγέμισε τὸ κελλίον ἐκεῖνο, εἰς τὸ ὁποῖον ἐκείτετο τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Λείψανον· συγχρόνως ἔλαμψε καὶ τὸ πρόσωπόν του, παρ’ ὅλον ὅτι ἦτο στυγνότατον καὶ κατάξηρον ἀκόμη καὶ πρὸ τῆς νεκρώσεως αὐτοῦ. Τῆς ὑπερουσίου δὲ αὐτῆς λαμπρότητος τοῦ προσώπου τοῦ Ἁγίου παρέστησαν μάρτυρες ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄνθρωποι τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι συνέδραμον τότε κατὰ τὸν ἐνταφιασμὸν τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου Λειψάνου. Ἔμεινε δὲ ἀχώριστος ἀπὸ τὸν Ἅγιον καὶ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Λειψάνου ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ἀνέδειξε τὸν ἱερὸν τάφον του θείου φωτὸς κατοικητήριον καὶ θαυμάτων πηγὴν καὶ βρύσιν ἱερῶν χαρισμάτων καὶ κοινὸν ἰατρεῖον ἀδάπανον. Ὅθεν καὶ Θαυματουργὸς ἐπωνομάσθη, καὶ εἶναι τῇ ἀληθείᾳ θαυματουργός. Ἐπιθυμητὸν δὲ πρᾶγμα εἶναι εἰς ἐμὲ νὰ διηγηθῶ τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἔκαμεν ὁ Ἅγιος εἰς πολλούς.