Συγκροτεῖται λοιπὸν Σύνοδος εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ τέλος πάντων καταδικάζεται εἰς ἀρὰς τρομερὰς καὶ φρικτὰ ἐπιτίμια ὁ Βαρλαάμ, ὁμοῦ μὲ τὰ βλάσφημα αὐτοῦ συγγράμματα. Ἐὰν δὲ δὲν ὑπεκρίνετο, ὅτι μετανοεῖ καὶ δέχεται καὶ ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθειαν, καὶ ὅτι κατακρίνει ὡς ψευδῆ καὶ αἱρετικὰ τὰ συγγράμματά του, δὲν ἤθελε διαφύγει ζῶν ἀπὸ τὴν ὁρμὴν τοῦ κοινοῦ λαοῦ. Ἀλλ’ ὁ μὲν Βαρλαὰμ οὕτω καταισχυνθεὶς κατέφυγεν εἰς τοὺς ἠγαπημένους του Λατίνους [3]· ἕτερος δὲ Γρηγόριος, ὁ ἐπιλεγόμενος Ἀκίνδυνος, ἄνθρωπος πανοῦργος καὶ δολερώτατος, παρρησιάζεται ἔξαφνα εἰς τὸ μέσον διάδοχος καὶ κληρονόμος τῆς πλάνης τοῦ Βαρλαάμ. Συγκροτεῖται λοιπὸν καὶ πάλιν Σύνοδος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ὄχι μικροτέρα καὶ κατωτέρα ἀπὸ ἐκείνην, ἥτις ἔγινε κατὰ τοῦ Βαρλαάμ, καὶ πάλιν ὁ θεῖος Γρηγόριος ἀναδεικνύεται μέγας ἀγωνιστὴς καὶ λαμπρὸς ἀθλητὴς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, καταστηλιτεύων καὶ ἐξοστρακίζων τὴν πλάνην διὰ τῶν θείων Γραφῶν καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας.
Δὲν παρῆλθον ὅμως περισσότεροι τῶν δύο μηνῶν ἀφότου ἐγένετο ἡ Σύνοδος αὕτη καὶ ἐξερράγη ἐμφύλιος πόλεμος μεταξὺ τῶν πολιτῶν, τὸν ὁποῖον ἤναπτε μάλιστα καθ’ ἑκάστην ὁ τότε Πατριάρχης Ἰωάννης ΙΔ’ (1334-1347) ὁ ἐπιλεγόμενος Καλέκας. Ἐπειδὴ δὲ δὲν συνεφώνει μετ’ αὐτοῦ ὁ θεῖος Γρηγόριος, ἀλλὰ τὸν συνεβούλευε νὰ εἰρηνεύσῃ καὶ νὰ καταπαύσῃ τὴν μάχην, κινεῖται κατ’ αὐτοῦ καὶ ζητεῖ διὰ παντὸς τρόπου νὰ τὸν παιδεύσῃ. Ἐλησμόνησε τοὺς ἐπαίνους καὶ τὰς τιμάς, τὰς ὁποίας τοῦ ἀπέδιδε πρότερον καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ πλάσῃ συκοφαντίαν τινὰ κατ’ αὐτοῦ, τί κάμνει; Στρέφεται ὅλως κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ δείλαιος καὶ ἐγείρει καινοφανῆ πόλεμον κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν θείων αὐτῆς δογμάτων, ἵνα οὕτω δυνηθῇ νὰ τιμωρήσῃ τὸν Ἅγιον, ἐπειδὴ δῆθεν ὑποστηρίζει σαπρὰ καὶ αἱρετικὰ δόγματα. Εἰσάγει λοιπὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὸν Ἀκίνδυνον, τὸν θησαυροφύλακα τῶν αἱρέσεων, χειροτονῶν αὐτὸν Διάκονον καὶ ἑτοιμάζεται νὰ τὸν κάμῃ καὶ Ἱερέα καὶ διδάσκαλον τῆς Ἐκκλησίας. Τὸν δὲ Ἅγιον Γρηγόριον, τὸν κήρυκα τῆς ἀληθείας, ὕστερον ἀπὸ πολλὰς συκοφαντίας, ὅτι ἦτο αἴτιος τοῦ τότε πολέμου, τὸν κατεδίκασεν εἰς σκοτεινὴν φυλακήν.