Θαῦμα δὲ πάλιν ἐξαίσιον ἠκολούθησε καθ’ ὅν χρόνον τὸ πλοῖον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο ὁ Ἅγιος, εἰσήρχετο εἰς τοὺς λιμένας τῆς Κωνσταντινουπόλεως διὰ νὰ προσορμισθῇ. Ἠκούοντο τότε εἰς τὸν ἀέρα ἦχοι καὶ ψαλμῳδίαι θαυμάσιαι, ὡσὰν νὰ ἤρχοντο ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ πλοίου, ἠννόησαν δὲ οἱ ἀκούοντες ὅτι αἱ μελῳδίαι ἐκεῖναι δὲν ἦσαν ἐξ ἀνθρώπων ἀλλ’ ἐξ οὐρανίων Ἀγγέλων, οἵτινες συνώδευον ἀοράτως τὸν Ἅγιον, ὅστις ἀφοῦ διέτριψεν ἐπ’ ὀλίγον εἰς τὴν βασιλεύουσαν, ἐπέστρεψε τελευταῖον καὶ εἰς τὴν ἰδικήν του ἐπαρχίαν. Εὑρὼν δὲ αὐτὴν διψασμένην καὶ ἀπὸ διδασκαλίαν καὶ ἀπὸ ἀνομβρίαν, τὴν ἐπότισε θαυμασίως καὶ κατὰ τὰ δύο. Εἶχε δὲ ὁ Ἅγιος φίλον εὐλαβῆ τινα Ἱερομόναχον, Πορφύριον ὀνομαζόμενον, νύκτα δέ τινα κατὰ τὴν ὁποίαν ἔψαλλον τὴν ἑορτὴν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, κατέλαβεν αὐτὸν πόνος τις εἰς τὴν ἀριστερὰν πλευρὰν τόσον σφοδρός, ὥστε οὔτε νὰ κατακλιθῇ εἰς στρωμνὴν δὲν ἠδύνατο. Ἐπειδὴ δὲ ἐπῆγε καὶ ὁ Ἅγιος νὰ λειτουργήσῃ, ἐπλησίασεν εἰς αὐτὸν ὁ Πορφύριος καὶ τὸν παρεκάλει θερμῶς ζητῶν θεραπείαν. Ὁ δὲ Ἅγιος θέσας τὴν χεῖρά του σταυροειδῶς εἰς τὴν πλευράν του καὶ λέγων μὲ κατάνυξιν καὶ συντριβὴν τὸ τροπάριον ἐκεῖνο «Σταυρούμενος, Δέσποτα» κ.τ.λ. καὶ τὸ «Ἰάσαι σε ὁ Χριστός», ὤ τοῦ θαύματος! ἠλευθερώθη ὁ πάσχων ἀπὸ τὸν πικρὸν ἐκεῖνον πόνον καὶ ἐπέστρεψεν ὑγιὴς εἰς τὸ κελλίον του.
Ἄλλην φορὰν πάλιν ὁ αὐτὸς Πορφύριος ἔπαθεν ἔμφραγμα εἰς τὸν λαιμὸν τόσον κακόν, ὥστε οὔτε ὀλίγον κἄν ὕδωρ δὲν ἠδύνατο νὰ διέλθῃ ἀπ’ αὐτοῦ ἐπὶ ὀκτὼ ἡμερόνυκτα καὶ ἐκινδύνευεν εἰς θάνατον. Σταυρώσας δὲ τὸ μέρος ἐκεῖνο μὲ τὴν ἱεράν του δεξιὰν ὁ μέγας Γρηγόριος, καὶ λέγων μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Χριστὸν τὸ τροπάριον «Παθῶν ἀμέτοχος σὺ διέμεινας» κ.τ.λ., τὸν ἐθεράπευσε παραδόξως.
Καὶ παιδίον χρυσοκεντητοῦ τινος, πέντε ἐτῶν τὴν ἡλικίαν, ἔπασχεν ἐπὶ δεκαπέντε μῆνας ἀπὸ δεινὴν αἱμόρροιαν καὶ οὐδεὶς ἠδυνήθη νὰ τὸ θεραπεύσῃ. Ὅθεν ἦτο ἀποφασισμένον διὰ θάνατον. Σφραγίσας δὲ αὐτὸ ὁ Ἅγιος μὲ τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ νοερῶς προσευξάμενος τὸ ἰάτρευσε καὶ τὸ ἀπέδωκεν ὑγιὲς εἰς τοὺς γονεῖς του.