Καὶ προσπαθεῖ μὲν ὁ ἁμαρτωλὸς ἁμαρτάνων, τὰ ἁμαρτήματα αὐτοῦ ν’ ἀποκρύπτῃ καὶ ἀγωνιᾷ τὰ αἴσχη αὐτοῦ νὰ περικαλύπτῃ· πλὴν μάτην κοπιᾷ. Κρύφθητι, ὅσον θέλεις, ἁμαρτωλέ, ὅταν τὴν ἁμαρτίαν ἐκτελῇς εἴσελθε εἰς τὰ βαθύτατα μέρη τῆς γῆς· τὸ παντέφορον τοῦ Ὑψίστου ὄμμα πανταχοῦ σε παρακολουθεῖ. Εἰς αὐτὸ τὰ πάντα εἶναι καταφανῆ. Ἡ νὺξ δὲν δύναται νὰ ἀποκρύψῃ ἀπ’ αὐτοῦ τὰ ἐγκληματικά σου σχέδια. Αὐτὸς γινώσκει τὴν πορείαν αὐτῶν, δὲν ἀγνοεῖ δὲ καὶ τὴν ἀρχήν, ὅτε τὸ πρῶτον συνελαμβάνοντο, ὡς ἐπίσης καὶ τὸ τέλος αὐτῶν. Καὶ ἂν ὄρη ὁλόκληρα ἐπὶ τὰ ἁμαρτήματά σου σωρεύσῃς, εἰς μάτην· ὁ Ὕψιστος διὰ μέσου αὐτῶν τὰ πάντα διαβλέπει ἐναργῶς. Καὶ σύ, πλεονέκτα, τὸν ὁποῖον ἡ σφοδρὰ τοῦ χρήματος ἐπιθυμία ὠθεῖ εἰς ἐπιορκίαν, στάσου ὀλίγον καὶ συλλογίσθητι, τί πράττεις. Ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ ἱστάμενος τολμᾷς τὸν Ὕψιστον νὰ χλευάζῃς; Ἢ δὲν βλέπεις τὸν θρόνον τοῦτον, ὅστις πανταχόθεν σε περιβάλλει; Πᾶσα ἡ γῆ μίαν μόνην βαθμίδα τοῦ μεγάλου τούτου θρόνου ἀποτελεῖ. Μὴ λοιπὸν νόμιζε, ὅτι ὁ Ὕψιστος εἶναι ὑψηλὰ καὶ δέν σὲ φθάνει. Ὄχι ἡ πνοή του ἐν παντὶ τόπῳ καὶ χρόνῳ σὲ περιβάλλει, καὶ ἀπόδειξις ὅτι ἀναπνέεις· ἡ πρόνοιά του σὲ εὐεργετεῖ καὶ ἀπόδειξις ἡ ζωή σου καὶ ἡ φωνή, δι’ ἧς ψευδορκῶν τὴν αἰώνιον καταδίκην σου προκαλεῖς.

Ἀλλ᾽ ὁ ἁμαρτωλὸς εἰς τοσοῦτον εὑρίσκεται σκοτασμόν, ὥστε ν’ ἀδιαφορῇ παντάπασι περὶ Θεοῦ, περὶ ἑνὸς δὲ μόνον νὰ φροντίζῃ, πῶς ἀπὸ τῶν ὀμμάτων τῶν ἀνθρώπων τὰ ἁμαρτήματά του ν’ ἀποκρύπτῃ. Ἴδετε τὸν ἐπιθυμοῦντα τὰ ἀλλότρια νὰ σφετερισθῇ· πέριξ αὐτοῦ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ παρατηρεῖ, μὴ τὸν βλέπῃ τις. Καὶ ὅταν οὐδεὶς τὸν βλέπῃ, λαμβάνει τὸ ξένον πρᾶγμα καὶ φεύγει καὶ διὰ τὴν ἐπιτηδειότητά του καυχᾶται καὶ χαίρει. Πλὴν τί τὸ ὄφελος εἰς αὐτόν, ἂν κατώρθωσε νὰ μένῃ ἄγνωστος εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἀφοῦ ὁ Θεὸς τὸν βλέπει; Τί τὸ ὄφελος εἰς αὐτόν, ἂν κατώρθωσε νὰ διαφύγῃ τῶν ἀνθρώπων τὴν ποινήν, ἀφοῦ δὲν δύναται ν’ ἀποφύγῃ τοῦ Θεοῦ τὴν ὀργήν, ὅστις ἐν μιᾷ στιγμῇ δύναται ν’ ἀφανίσῃ οὐρανὸν καὶ γῆν;

Πλὴν ὅσον καὶ ἂν κατορθώσῃ ὁ ἁμαρτωλὸς νὰ διαπράττῃ τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῷ κρυπτῷ, ὅσον καὶ ἂν ἐπιτυγχάνῃ οὐδεὶς ν’ ἀνακαλύπτῃ αὐτὸν πράττοντα τὸ κακόν, ἡ παρουσία ὅμως τοῦ Θεοῦ ἐλέγχει αὐτόν. Διὰ τί τρέμει ἡ χεὶρ τοῦ διαπράττοντος τὴν ἁμαρτίαν, ἐνῷ ἁμαρτάνει ἐν τῷ σκότει μακρὰν τῶν ὀφθαλμῶν τῶν ἀνθρώπων ἐν τῇ ἐρημίᾳ; Διὰ τί ἰσχυρῶς πάλλεται ἡ καρδία αὐτοῦ καὶ πρὸ τοῦ ἐλαχίστου θορύβου;