Ἂν καὶ εἶσαι Ἰσραηλίτης, ἐπειδὴ ὅμως εἶσαι φιλαλήθης καὶ τὰ πάντα γινώσκεις, ὡς προφήτης γινώσκεις βεβαίως καὶ περὶ τοῦ τίς ἔχει δίκαιον· ὅθεν περὶ τούτου φώτισόν με σύ, διότι εἶμαι γυνὴ ἀμαθής». Ἂς αἰσχυνθῶμεν, ἀγαπητοί, ἡμεῖς οἱ λεγόμενοι Χριστιανοί, οἱ μηδεμίαν ἔχοντες περὶ ζητημάτων τῆς πίστεως ἡμῶν προθυμίαν καὶ σπουδήν, οἱ μένοντες ὅλως ἀδιάφοροι πρὸς τὴν θρησκείαν ἡμῶν καὶ ψυχροί, ἀπέναντι ἀμαθοῦς καὶ ἁμαρτωλῆς γυναικὸς δεικνυούσης διὰ ζητήματα τῆς θρησκείας της ἐνδιαφέρον τόσον ζωηρόν.

Φθάνει πλέον ὁ Ἰησοῦς τὸν σκοπόν, πρὸς τὸν ὁποῖον συνῆψε τὸν διάλογον αὐτὸν μετὰ τῆς γυναικός, τὴν εἴσοδον τοῦ φωτισμοῦ ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτῆς καὶ τῆς σωτηρίας ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. «Γύναι, λέγει πρὸς αὐτήν, πιστευσόν μοι, ὅτι ἔρχεται καιρός, καὶ οὗτος εἶναι ὁ παρών, καθ’ ὃν ἐγὼ ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱὸς σάρκα φορῶ, ὅτε οὔτε εἰς τὸ ὄρος αὐτό, οὔτε εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἀποκλειστικῶς θὰ προσκυνήσωσιν οἱ ἄνθρωποι τοῦ λοιποῦ τὸν Θεόν· διότι ὁ Θεὸς εἶναι πάντων τῶν ἀνθρώπων Πατήρ, καὶ ὡς ἀκούει τὸν ἐπικαλούμενον αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ὕψους τοῦ ὄρους Γαριζὶν καὶ ἀπὸ τοῦ βάθους τοῦ ναοῦ τῆς Ἱερουσαλήμ, οὕτως ἀκούει καὶ τὸν ἐπικαλούμενον αὐτὸν ἀπὸ παντὸς τόπου ἐν πάσῃ στιγμῇ» (Ἰωάν. δ’ 21-23).

Κηρύξας οὕτως ὁ Σωτὴρ τὴν οἰκουμένην πᾶσαν ναὸν κατάλληλον πρὸς λατρείαν τοῦ Θεοῦ, διδάσκει ἀκολούθως διὰ τρόπου θαυμαστοῦ, συντόμου καὶ ὑψηλοῦ, πῶς πρέπει νὰ τελῆται ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ. «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. δ’ 24). Τῶν λόγων τούτων, τῶν ἀκουσθέντων παρὰ τὴν ἱστορικὴν ἐκείνην τοῦ Ἰακὼβ πηγήν, ὑψηλότεροι οὔτε ἀντήχησαν, οὔτε θὰ ἀντηχήσωσί ποτε ἐπὶ γῆς! Τὸ ὅμοιον διὰ τοῦ ὁμοίου μόνον δύναται νὰ λατρευθῇ, διότι μόνον ὅμοιον πρὸς ὅμοιον ἐπικοινωνεῖ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπόλυτον Πνεῦμα, ἄπειρον ἔχον νοῦν καὶ ἀπεριόριστον δύναμιν καὶ ἐλευθερίαν· ἀλλὰ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πνεῦμα· πνεῦμα ὅμως πεπερασμένον καὶ ἀτελές, περιωρισμένον ἔχον νοῦν καὶ θέλησιν ἀσθενῆ. Μόνον λοιπὸν διὰ τοῦ νοὸς καὶ τῆς καρδίας τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα δύναται εἰς ἐπαφὴν πρὸς τὸ ἀπόλυτον πνεῦμα νὰ ἔλθῃ καὶ αὐτὸ νὰ λατρεύσῃ.