Πολλοὶ λοιπὸν ἐκ τῆς πόλεως ἐξῆλθον καὶ ἤρχοντο πρὸς τὸν Ἰησοῦν. Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ οἱ Μαθηταὶ παρεκάλουν Αὐτὸν νὰ φάγῃ. Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς, ἔχων ἐστραμμένην τὴν προσοχὴν Αὐτοῦ πρὸς τὴν ἐπιστροφὴν τῶν προσερχομένων, λέγει πρὸς τοὺς Μαθητὰς Αὐτοῦ· «Ἡ μᾶλλον ποθητὴ εἰς ἐμὲ τροφή, τὴν ὁποίαν ὑμεῖς ἀγνοεῖτε, εἶναι νὰ τελειώσω τὸ μέγα ἔργον, διὰ τὸ ὁποῖον ἦλθον εἰς τὸν κόσμον, τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Δὲν λέγετε ὑμεῖς, ὅτι μετὰ τέσσαρας μῆνας ἔρχεται ὁ θερισμὸς τοῦ σίτου; Ἀλλ’ ὁ πνευματικὸς θερισμὸς ἤδη ἐπέστη. Ὑψώσατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ ἴδετε τοὺς Σαμαρείτας πρὸς ἐμὲ ἐρχομένους, ἴδετε τοὺς πνευματικοὺς ἀγροὺς ἑτοίμους πρὸς θερισμόν. Οὗτοι ἐκαλλιεργήθησαν πρότερον ὑπὸ τῶν Προφητῶν, ὑμεῖς δὲ, ἤδη διὰ τοῦ Εὐαγγελίου μου μέλλετε νὰ θερίσητε αὐτούς, νὰ εἰσαγάγητε τοὺς παρεσκευασμένους ὑπὸ τῶν Προφητῶν εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν, ἵνα καὶ ὑμεῖς χαίρητε ἐν τῇ αἰωνιότητι ἀπολαμβάνοντες μέγαν μισθόν, ἀλλὰ καὶ οἱ κοπιάσαντες Προφῆται μεθ’ ὑμῶν» (Ἰωάν. 34-38). Ἐκ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ τῶν Σαμαρειτῶν εἶχον πιστεύσει εἰς Αὐτὸν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, ὅτι εἶπε, πρὸς αὐτὴν ὅσα ἔπραξεν. Ὅτε δὲ, ἦλθον πρὸς Αὐτόν, παρεκάλεσαν Αὐτὸν νὰ μείνῃ παρ’ αὐτοῖς, καὶ ἔμεινε δύο ἡμέρας ἐκεῖ. Καὶ πολὺ περισσότεροι ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν, διότι ἰδίοις ὠσὶν ἤκουσαν τὸν θεῖον Αὐτοῦ λόγον καὶ ἐπληροφορήθησαν πλέον ἀκριβῶς, ὅτι οὗτος εἶναι ἀληθῶς ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.

Ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἀγαπητοί, σήμερον τὴν πανταχοῦ παρουσίαν τοῦ Θεοῦ κηρύττει· διότι παριστᾷ, πᾶσαν τὴν κτίσιν ὡς μέγαν ναόν, ἀπὸ τοῦ ὁποίου, εἶπε, θ’ ἀνέρχηται πρὸς τὸν Θεὸν ἡ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ λατρεία. Περὶ τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἡμεῖς διὰ βραχέων σήμερον θέλομεν ὁμιλήσει καὶ τὰς ἐξ αὐτῆς προερχομένας μεγάλας ὠφελείας λίαν συντόμως θέλομεν ἀπαριθμήσει.

Ὁ Θεός, ἀδελφοί, ὡς ἄπειρος, εἶναι ἐπέκεινα τόπου καὶ χρόνου. Δὲν περιορίζεται, ὡς ἡμεῖς, ὑπὸ χρόνου, διότι εἶναι ἀΐδιος· δὲν περιορίζεται ὑπὸ τόπου, διότι εἶναι πανταχοῦ παρών. Πᾶσα ἡ κτίσις κηρύττει τὴν παρουσίαν Αὐτοῦ. Πανταχοῦ καταφαίνεται, κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον, ἡ πανσοφία καὶ παντοδυναμία Αὐτοῦ. «Τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους» (Ρωμ. α’ 20).