Καὶ ἐν τῇ τρικυμίᾳ τοῦ χειμῶνος καὶ ἐν τῇ δροσερᾷ αὔρᾳ τοῦ ἔαρος καὶ ἐν τῷ καύσωνι τοῦ θέρους καὶ ἐν τῇ ἀφθονίᾳ τοῦ φθινοπώρου ἡ παντοδύναμος Αὐτοῦ χεὶρ ἀναφαίνεται, καὶ ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ βασιλεύει καὶ εἰς τοὺς ἀπωτάτους κόσμους, οἵτινες εἰς ἡμᾶς μένουσιν ἄγνωστοι. Καὶ ὄχι μόνον διὰ τῶν δημιουργημάτων Αὐτοῦ τοῦτον παρόντα κατανοοῦμεν, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν ὀμμάτων τῆς πίστεως ἐνώπιον ἡμῶν θεωροῦμεν, ὡς ὁ Προφητάναξ λέγει· «Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστι» (Ψαλμ. ιε’ 8), διότι περιβάλλει τὸ πᾶν καὶ ἐν παντὶ τόπῳ εἶναι παρών. «Ποῦ πορευθῶ, ᾄδει ὁ αὐτὸς ἐστεμμένος τοῦ Ἰσραὴλ ποιητής, ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου; Καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; Ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ· ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾍδην, πάρει· ἐὰν ἀναλάβω τὰς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου» (Ψαλμ. ρλη’ 7-10). Ὅθεν τὰ πάντα βλέπει, τὰ πάντα ἀκούει, τὰ πάντα γινώσκει. Βλέπει πάσας ἡμῶν τὰς πράξεις καὶ ἀκούει πάντας ἡμῶν τοὺς λόγους καὶ γινώσκει ἐπακριβῶς πάσας τὰς ἐπιθυμίας τῶν καρδιῶν ἡμῶν καὶ ἐξερευνᾷ πάντα λογισμὸν τοῦ νοὸς ἡμῶν. Δὲν παρατηρεῖ, ὡς οἱ ἄνθρωποι, μόνον τὰ ἔξω, δὲν κρίνει μόνον κατὰ τὰ φαινόμενα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς διαθέσεις εἰσδύει καὶ τὰ ἐλάχιστα ἐν ἡμῖν συμβαίνοντα διακρίνει.

Ἡ παρουσία αὕτη τοῦ Ὑψίστου πανταχοῦ ἀπὸ περάτων ἕως περάτων καθαγιάζει τὴν γῆν καὶ πάντα τόπον εἰς ναὸν Θεοῦ μεταποιεῖ· διότι δι’ αὐτῆς ἐπουράνιος καθίσταται ἡ ἐπίγειος τοῦ ἀνθρώπου διαμονή. Δι’ αὐτῆς ὁ δυστυχὴς αἰσθάνεται παραμυθίαν καὶ ἀναψυχήν, δι᾽ αὐτῆς ὁ ἐνδοιαστὴς στηρίζεται καὶ τὴν πίστιν του ἀναζωπυρεῖ. Μόνος δὲ ὁ ἁμαρτωλὸς ἀπὸ τῆς πανταχοῦ τοῦ Πλάστου παρουσίας τρέμει καὶ ζητεῖ νὰ κρυβῇ καὶ διὰ τοῦτο μακρὰν τοῦ ἱεροῦ τοὺτου Ναοῦ εἰς τὸ ἐξώτερον σκότος θέλει ποτὲ καταδικασθῆ.

Τρέμει καὶ φρίττει ὁ ἁμαρτωλὸς τὴν πανταχοῦ παρουσίαν τοῦ Θεοῦ, διότι ἀναλογιζόμενος, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πλησίον του, δικαίως ἀναμένει τὴν τιμωρίαν καὶ καταδίκην του. Ἂν ὁ Ἰακώβ, ὅτε τὴν μυστηριώδη κλίμακα ἐκείνην εἶδε καὶ ἐν τῇ κορυφῆ αὐτῆς τὸν Θεόν, μετὰ φόβου ἀνέκραξεν· «Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος, οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ’ ἢ οἶκος Θεοῦ» (Γέν. κη’ 17), πῶς ἐκ φόβου καὶ τρόμου τὴν καρδίαν νὰ μὴ σπαράσσηται καὶ ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς νὰ μὴ χάνηται ὁ ἁμαρτωλός, ὅταν αὐτὸς ὁ σκώληξ, τῆς γῆς λαμβάνῃ τὴν τόλμην ν’ ἁμαρτάνῃ, δηλαδὴ νὰ προσβάλλῃ Ἐκεῖνον, ἐνώπιον τοῦ Ὁποίου τὰ τάγματα τῶν Ἀγγέλων φρίττουσι μὴ φέροντα κατὰ πρόσωπον εἰς τοῦτον ν’ ἀτενίσωσιν;