Λατρεύομεν τὸν Θεὸν ἐν πνεύματι, ὅταν τὸν νοῦν ἡμῶν ἀνυψώμεν πρὸς αὐτὸν ἐλεύθερον προλήψεων καὶ πλανῶν, καὶ ὅταν τὴν καρδίαν ἡμῶν ἀφοσιῶμεν πρὸς αὐτὸν ἀπηλλαγμένην αἰσχρῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ὀλεθρίων παθῶν. Ἀλλὰ καὶ ἐν ἀληθείᾳ εἶπεν ὁ Σωτήρ, ὀφείλομεν νὰ λατρεύωμεν τὸν Θεόν. Τότε δὲ τοιαύτην λατρείαν προσφέρομεν τῷ Θεῷ, ὅταν δὲν εἴμεθα προσηλωμένοι, ὡς οἱ Ἰουδαῖοι, μόνον ἐπὶ τύπων ξηρῶν, ἀλλὰ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ἀφοσίωσιν καὶ ἀγάπην ἡμῶν ἐκδηλῶμεν δι’ ἔργων ἀγαθῶν πρὸ τοῦ θελήματος τοῦ Σωτῆρος τὸ θέλημα ἡμῶν θυσιάζοντες καὶ τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ὅστις κατὰ τὴν Γραφὴν εἶναι ἡ ὑψίστη ἀλήθεια, ἀκριβῶς φυλάττοντες. Εἶναι λοιπὸν ἡ ἐν πνεύματι λατρεία πᾶσα θεωρητικὴ ἀρετή· ἡ δὲ ἐν ἀληθείᾳ λατρεία πᾶσα πρακτικὴ ἀρετή. Δι’ ἀμφοτέρων τούτων ἀναδείκνυνται οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταί, οἱ γνήσιοι ὀπαδοὶ τοῦ Ἰησοῦ, ὅστις παρὰ τὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ ὥρισε τὴν τελείαν ταύτην λατρείαν καὶ ταύτην προώρισε νὰ καταστῇ καθολικὴ καὶ παγκόσμιος τῆς ἀνθρωπότητος λατρεία.

Πρὸ τοῦ μεγάλου φωτὸς τῶν οὐρανίων τούτων ἀληθειῶν ἡ Σαμαρεῖτις καταπλαγεῖσα ἔκθαμβος μένει καὶ μετὰ ταπεινώσεως πρὸς τὸν Σωτῆρα λέγει· «Γνωρίζω ἐκ τῶν Γραφῶν, ὅτι μέλλει νὰ ἔλθῃ ὁ Μεσσίας, ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος θὰ φέρῃ πάντα εἰς φῶς» (Ἰωάν. δ’ 25). Εἰς οὐδένα ἕτερον τόσον καθαρῶς, καὶ τόσον σαφῶς ἐφανέρωσεν ὁ Ἰησοῦς ἑαυτόν, εἰς οὐδένα ἕτερον εἶπε ρητῶς: «Ἐγὼ εἰμὶ (ὁ Μεσσίας) ὁ λαλῶν σοι» (Ἰωάν. δ’ 26) ἢ εἰς τὴν γυναῖκα ταύτην διὰ τὴν πίστιν καὶ τὸν ζῆλον, τὸν ὁποῖον ἔδειξε πρὸς Αὐτόν. Καὶ ἐνῷ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, θέλοντες ἐνίοτε νὰ συνομιλήσωσι πρὸς ἁπλοῦς καὶ ἀμαθεῖς, κρύπτουσι τὴν βασιλικὴν αὐτῶν μεγαλοπρέπειαν ὑπὸ ἰδιωτικὴν μορφήν, ὁ Βασιλεὺς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς εἰς τὴν γυναῖκα ταύτην τὴν εὐτελῆ ἐδήλωσε τὴν κρυπτομένην Αὐτοῦ μεγαλειότητα, τὴν ὄντως ἔξοχον καὶ βασιλικήν.

Καὶ κατὰ τοῦτον τὸν καιρὸν ἐπανῆλθον οἱ Μαθηταὶ Αὐτοῦ καὶ ἐθαύμασαν, ὅτι ὡμίλει μετὰ γυναικὸς καὶ μάλιστα Σαμαρείτιδος οὐδεὶς ὅμως εἶπε· «Τί ζητεῖς; ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς;» (Ἰωάν. δ’ 27), τὸν ὀφειλόμενον σεβασμὸν τηροῦντες πρὸς τὸν θεῖον Διδάσκαλον αὐτῶν. Ἡ δὲ γυνὴ ἐπλήσθη τοῦ ζῶντος ὕδατος, ὅπερ ἐγένετο ἐντὸς αὐτῆς πηγή δι’ ἧς τοὺς ἐν τῇ πόλει ἐπότισε, διότι εἰς τὴν πόλιν ἔδραμε μετὰ σπουδῆς καὶ ἔλεγε πρὸς τοὺς ἐκεῖ· «Δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον, ὃς εἰπέ μοι πάντα, ὅσα ἐποίησα· μή τι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός;» (αὐτόθι 29).