Διὰ τί κλονεῖται τὸ σῶμα του καὶ πρὸς τὸν ἐλαφρότατον ἦχον σειομένου φύλλου; Διότι μυστηριώδης φωνή, φωνὴ ἐξερχομένη ἀπὸ τοῦ βάθους τῆς συνειδήσεως αὐτοῦ, ψιθυρίζει εἰς αὐτόν: «Δὲν εἶσαι μόνος ἐν τῇ ἐρημίᾳ ταύτῃ· εἶναι παρὼν ὁ Θεός, ὅστις ὑπὲρ τοῦ ἀδικουμένου ὑπὸ σοῦ ἀγρυπνεῖ καὶ τὴν ἁμαρτίαν σου ἡμέραν τινὰ θὰ κάμῃ εἰς πάντας καταφανῆ, ὅσον καὶ ἂν προσπαθῇς σὺ νὰ κρύπτῃς αὐτήν». Τρέμει λοιπὸν ὁ ἁμαρτωλός, διότι ἀναλογίζεται πόσα κακουργήματα ἦλθον αἴφνης ἐξ ἀπροσδοκήτων περιστάσεων εἰς τὸ φῶς· καὶ δικαίως φρίττει ὁ δυστυχής, μὴ καὶ τὸ ἔγκλημα αὐτοῦ ἀνακαλυφθῇ, καθόσον μάλιστα καθ’ ἑκάστην βλέπει, ὅτι, ὡς τὰ κύματα τῆς θαλάσσης ἐκβράζουσιν εἰς τὰ παράλια τὰ ἐν αὐτῇ ἐρριμμένα πτώματα, οὕτω καὶ ὁ καιρὸς φέρει κακουργήματα εἰς τὸ φῶς, ἅτινα ἐφαίνοντο βεβυθισμένα ἐν τῷ σκότει διὰ παντός.

Ἀλλ’ ἂν ὁ ἁμαρτωλός, ἀγαπητοί, ἀναλογιζόμενος τὴν πανταχοῦ παρουσίαν τοῦ Πλάστου τρέμει, ὁ δίκαιος ὅμως ἐπὶ τῷ στοχασμῷ τούτῳ μεγάλην χαρὰν χαίρει. Ὅταν τις τὰ καθήκοντα αὐτοῦ ἀκριβῶς ἐκπληροῖ, ὅταν οὐδεμία ἐνοχὴ τὴν καρδίαν αὐτοῦ θορυβῇ, ἡ δὲ συνείδησις αὐτοῦ περὶ τῆς ἀθωότητός του μαρτυρεῖ, πόσον τότε εἶναι εὐτυχὴς ἀναλογιζόμενος, ὅτι ὁ δίκαιος Θεὸς ὁ ἀγαπῶν καὶ ἀμείβων τὸ ἀγαθὸν εἶναι πλησίον αὐτοῦ καὶ βλέπει τοὺς κόπους καὶ τὰς ἀγαθὰς διαθέσεις αὐτοῦ! Πόσον εἶναι περιχαρὴς στοχαζόμενος, ὅτι ὁ Πλάστης αὐτοῦ καὶ Σωτήρ, ὁ φίλος αὐτοῦ καὶ Πατὴρ ἔχει αὐτὸν ὑπὸ τὴν ἰσχυράν του προστασίαν καὶ ἐπ αὐτοῦ ἐπαγρυπνεῖ! Πόσον δὲ εἶναι πρόθυμος πρὸς ἐκτέλεσιν τοῦ ἀγαθοῦ συλλογιζόμενος, ὅτι αὐτὸς ὁ Μέγας Βασιλεὺς πλουσίως ἀμείβει τὴν ἀρετήν! Οὐδέποτε ὁ δοῦλος τὸ ἔργον τοῦ κυρίου του προθυμότερον ποιεῖ ἢ ὅταν οὗτος ἐνώπιον αὐτοῦ ἐργαζομένου παρίσταται· διότι, ὅταν ὁ δοῦλος βλέπῃ τὸν κύριόν του τοὺς κόπους καὶ τὴν προθυμίαν του παρατηροῦντα, ἔτι μᾶλλον προθυμοποιεῖται πρὸς ταχεῖαν καὶ τελείαν τοῦ ἔργου αὐτοῦ κατόρθωσιν, καθόσον θερμοτέραν τὴν ἀγάπην καὶ προστασίαν τοῦ κυρίου του προσδοκᾷ καὶ πλουσιωτέρας ἀναμένει παρ’ αὐτοῦ τὰς ἀμοιβάς. Οὕτω καὶ ὁ ἀληθὴς Χριστιανὸς βλέπων διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ τὸν Ὕψιστον ἱστάμενον ἐνώπιον αὐτοῦ γίνεται προθυμότερος πρὸς ἐκτέλεσιν τοῦ ἀγαθοῦ, διότι ἀδιστάκτως πιστεύει, ὅτι ὁ δίκαιος Θεὸς εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ μὴ ἐπιχέῃ ἐπ’ αὐτὸν ἄφθονον τὴν χάριν Του. Καὶ ὅταν ἔχῃ δυσχερὲς ἔργον νὰ ἐκτελέσῃ, καὶ ἂν αἱ δυνάμεις αὐτοῦ σχεδὸν τὸν ἐγκαταλείπωσι, πλὴν καὶ τότε αἰσθάνεται τὸν ἑαυτόν του ἐνισχυόμενον ὑπὸ τῆς πεποιθήσεως, ὅτι μόνος δὲν περιπατεῖ, ἀλλ’ εἶναι μετ᾽ αὐτοῦ ὁ ἰσχυρὸς Θεός, ὅστις τὸν στηρίζει καὶ τὸν βοηθεῖ.