Ἀλλὰ καὶ ὅταν παρὰ τὴν κλίνην ἀσθενοῦντος φιλτάτου δακρυρροοῦντες ἱστάμεθα, πόσον παρηγορούμεθα συλλογιζόμενοι, ὅτι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς, τὸν ὁποῖον ἐπικαλούμεθα, δὲν εἶναι μακρὰν ἡμῶν, ἀλλ’ ἐγγὺς καὶ τοὺς δριμυτάτους τῆς καρδίας ἡμῶν πόνους δὲν ἀγνοεῖ! Ὅταν δὲ καταδιωκώμεθα ὑπὸ πονηρῶν, ὅταν ὁ φθόνος τῶν μοχθηρῶν πληγώνῃ τὴν καρδίαν ἡμῶν, ἡ γλῶσσα τῶν συκοφαντῶν νικᾷ νίκην φανερὰν κατὰ τῆς τιμῆς ἡμῶν, ὥστε οἱ πάντες νὰ μᾶς ἀποστρέφωνται, ἡ θλῖψις δὲ νὰ εἶναι ἡ μόνη σύντροφος ἡμῶν, καὶ τότε, συλλογιζόμενοι, ὅτι ὁ Ὕψιστος εἶναι πλησίον ἡμῶν, ὅτι ὁ δίκαιος Θεὸς εἶναι αὐτόπτης μάρτυς τῆς καταδιωκομένης ἀθωότητος ἡμῶν, πόσην δὲν λαμβάνομεν γαλήνην καὶ ἀναψυχήν! Πόσην δὲ δὲν αἰσθανόμεθα χαρὰν καὶ ἡδονὴν ἐπὶ τῇ ἐλπίδι, ὅτι ὁ Ὕψιστος δὲν θὰ βραδύνῃ νὰ ἔλθῃ ταχὺς ἀνταποδότης τοῦ δικαίου ἡμῶν καὶ πρόθυμος προστάτης τῆς παραγνωριζομένης χρηστότητος ἡμῶν! Καὶ ἰδοὺ πῶς ἡ ἐνθύμησις τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ παύει στεναγμοὺς καὶ φέρει εἰς καρδίαν τετραυματισμένην καὶ κατώδυνον βάλσαμον εὐφρόσυνον.

Ὤ! πόσαι ὠφέλεια ἀπορρέουσιν ἀπὸ τοῦ στοχασμοῦ τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ! Δι’ αὐτοῦ τῆς ἁμαρτίας ἀπεχόμεθα, δι’ αὐτοῦ τὴν ἀρετὴν προθύμως ἐργαζόμεθα, δι’ αὐτοῦ παρηγορίαν καὶ ἀναψυχὴν εἰς πάσας τὰς περιστάσεις τοῦ βίου ἡμῶν ποριζόμεθα. Ὤ! πόσον θὰ εἴμεθα εὐτυχεῖς, ἂν ὁ στοχασμὸς οὗτος ὑπῆρχεν ἐν ἡμῖν διηνεκής! Ὅπως δὲ τὸ μέγα τοῦτο κέρδος κατορθωθῇ, οὔτε δαπάνην ἀπαιτεῖ, οὔτε κόπον ζητεῖ· ἀρκεῖ νὰ μὴ συλλογιζώμεθα, νὰ μὴ λέγωμεν καὶ νὰ μὴ πράττωμέν τι, ἂν μὴ πρότερον ἔχωμεν ὑπ’ ὄψει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν ἐνώπιον ἡμῶν.

Ἀλλὰ καὶ ἄλλην ὠφέλειαν προερχομένην ἐκ τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ μανθάνομεν, ἀδελφοί, ἐκ τῆς ἑρμηνευθείσης εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Κατ’ αὐτὴν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ὄχι μόνον πανταχοῦ παρὼν εἶναι ὡς Θεός, ἀλλὰ καὶ πρόθυμος παρίσταται νὰ μεταδίδῃ τὸν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων Αὐτοῦ πρὸς τοὺς προσερχομένους πρὸς Αὐτόν, ὡς τοῦτο σήμερον πρὸς τὴν Σαμαρείτιδα ἐβεβαίωσεν εἰπών· «Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτὸν καὶ ἔδωκεν ἂν σοι ὕδωρ ζῶν» (Ἰωάν. δ’ 10). Εἰς ταύτην δὲ μετέδωκε καὶ τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο τὸ ζωοποιόν, τὸν πλοῦτον τῶν μεγάλων Αὐτοῦ δωρημάτων, καὶ ταύτην ἀνέδειξε πηγὴν χαρισμάτων· διότι μεγίστη ἡ ἀγάπη τοῦ Πλάστου πρὸς τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ.