Εἰς τὸ αἴτημα τοῦτο τῆς Σαμαρείτιδος ὁ Ἰησοῦς οὐδόλως ἀπαντᾷ, διότι δὲν ἦτο ἀκόμη εἰς κατάστασιν νὰ δεχθῇ τὴν μεγάλην ταύτην δωρεάν. Εἶχεν ἀναφλεχθῆ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς ὁ πόθος νὰ λάβῃ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, ἀλλ’ ἐκώλυε τὴν πλήρωσιν τοῦ πόθου τούτου μέγα κώλυμα, ὁ ἁμαρτωλὸς βίος αὐτῆς, ἡ μετὰ ἀνδρὸς παρόνομος συνοίκησις αὐτῆς. Διὰ τοῦτο, ὅπως τὸ κώλυμα τοῦτο ἀρθῇ, διατάττει νὰ φέρῃ αὐτὸν ἐκεῖ, μεταστρέφων οὕτως ἀποτόμως τὸν λόγον εἰς παραγγελίαν δυναμένην νὰ κάμῃ αὐτὴν νὰ ἐννοήσῃ, ὅτι ἐνώπιον αὐτῆς εἶναι ὁ καρδιογνώστης Θεός, καὶ συνάμα νὰ συναισθανθῇ, ὅτι εἶναι γυνὴ ἁμαρτωλός, καὶ νὰ ζητήσῃ παρ’ αὐτοῦ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν χάριν καὶ τὸν φωτισμόν, τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο τὸ ζῶν, ὅπερ εἶναι ἄλλης φύσεως καὶ οὐχί, ὡς ἐφρόνει μέχρι τοῦδε, ὑλικόν. «Ὕπαγε, λέγει πρὸς αὐτήν, φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε, ὅπως λάβῃς τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν» (Ἰωάν. δ’ 16). Ἡ Σαμαρεῖτις, φλεγομένη ὑπὸ τοῦ πόθου νὰ λάβῃ αὐτό, «δὲν ἔχω ἄνδρα» (Ἰωάν. δ’ 17) ἀμέσως ἀπαντᾷ καὶ ψεύδεται οὕτω φανερά, διότι νομίζει τὸν Ἰησοῦν ἄνθρωπον ἁπλοῦν μὴ γινώσκοντα τὰ κρυπτά. Ὁ δὲ Σωτήρ ὁ πάντοτε πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐπιεικής, ταύτην μὲ λόγους βαρεῖς δὲν ἐπιτιμᾷ, τὴν ἀκολασίαν καὶ τὸ ψεῦδος αὐτῆς δὲν στηλιτεύει, ἀλλὰ μετὰ γλυκύτητος διὰ τῶν ἰδίων αὐτῆς λόγων ἐλέγχει. «Καλῶς εἶπας, λέγει, ὅτι ἄνδρα δὲν ἔχεις· διότι πέντε ἄνδρας ἔλαβες, καὶ τώρα αὐτός, τὸν ὁποῖον ἔχεις, δὲν εἶναι νόμιμος σύζυγός σου» (Ἰωάν. δ’ 18).

Εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦτο ἡ Σαμαρεῖτις ἐκπλήττεται καὶ ταράττεται, διότι αἰσθάνεται, ὅτι ὁ ἐνώπιον αὐτῆς νέος Ἰσραηλίτης πάντα ὅσα κατὰ τὸν βίον της ἔπραξε, γνωρίζει. Κατάνυξις τότε καὶ συντριβὴ τὴν καρδίαν της πληροῖ καὶ ἐν ταὐτῷ πόθος, ὅπως παρὰ τοῦ παντογνώστου φωτισθῇ. Ἂν καὶ γυνὴ ἁμαρτωλός, ἦτο ὅμως εἰς τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων της προσκεκολλημένη στερεῶς. Ὅθεν ζητεῖ παρ’ αὐτοῦ τὴν λύσιν τοῦ ἑξῆς σπουδαιοτάτου ζητήματος. «Ἡμεῖς, λέγει, οἱ Σαμαρεῖται φρονοῦμεν, ὅτι ἡ τῷ Θεῷ εὐσπρόδεκτος λατρεία εἶναι ἡ προσφερομένη ἐπὶ τοῦ ὄρους τούτου (δεικνύουσα τὸ ἐνώπιον αὐτῶν ὑψούμενον ὄρος Γαριζίν), διότι ρητῶς ἐν τῷ Δευτερονομίῳ γράφει ὁ Μωϋσῆς· «Καὶ δώσεις εὐλογίαν ἐπ’ ὄρος Γαριζίν» (Δευτερ. ια’ 29), «ὑμεῖς δὲ οἱ Ἰουδαῖοι λέγετε, ὅτι ὁ ἐν Ἰεροσολύμοις ναὸς εἶναι ὁ τόπος, ὅπου πρέπει νὰ προσκυνῆται ὁ Θεός» (Ἰωάν. δ’ 19-20).