Ὕστερον δὲ ἐγένετο καὶ Νοτάριος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐπὶ τοῦ Πατριάρχου Παχωμίου. Μετὰ ταῦτα, καταλιπὼν πάντα, ἦλθεν εἰς τὸ Ὄρος, καὶ καθίσας πρότερον εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Βατοπαιδίου, εἶτα εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων, ὅπου καὶ ἐκαλλιγράφησεν ὅλα τὰ βιβλία τῆς Ἀκολουθίας, ὕστερον ἠγόρασε τὸ κελλίον τοῦ Ἁγίου Βασιλείου· καὶ ζήσας ἀσκητικὴν ζωήν, καὶ λειτουργῶν μέχρι τέλους, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ ἀοίδιμος, παραγγείλας εἰς τὸν μαθητὴν αὐτοῦ νὰ μὴ τὸν ἐνταφιάσῃ, ἀλλὰ νὰ τὸν ρίψῃ εἰς τὸ δάσος, ὅπου εὑρισκόμενον τὸ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον τεσσαράκοντα ἡμέρας, ἔμεινε θείᾳ Χάριτι ἀνενόχλητον ἀπὸ τὰ σαρκοφάγα πετεινὰ καὶ θηρία. Ἐπειδὴ δὲ ἐπῆραν τὸ Λείψανον οἱ παντοκρατορινοὶ Πατέρες, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου ὁμοῦ μὲ τὸν Πρῶτον τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μὲ τὸν Ἅγιον Ἱερισσοῦ ἐπῆγαν καὶ τὸ ἔφεραν εἰς τὸ ἄνωθεν κελλίον μετὰ παρρησίας, ἀφήσαντες τὴν μίαν του χεῖρα εἰς τὸ Μοναστήριον, κατέθεσαν δὲ τὸ Λείψανον εἰς τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ τότε ἤρχισε νὰ ἀναβλύζῃ μύρον καὶ εὐωδία καὶ ἕως τῆς σήμερον· ἐνίοτε γίνεται ἐπαισθητὴ εἰς τοὺς ἐμβαίνοντας εἰς τὸν ἐκεῖσε Ναόν [Ἰουλίου 8η, τόμος Ζʹ] [9].

Κατὰ τὴν τοποθεσίαν τοῦ Παντοκράτορος, ἐν τῷ κελλίῳ τῷ καλουμένῳ «Ἄξιόν ἐστιν», ἐξήνθησε, δαβιτικῶς, ὡς φοίνιξ ὑψίκομος καὶ γλυκύκαρπος ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος Ὅσιος, ὁ ἐν ὑποταγῇ γέροντος εὑρισκόμενος, ὅστις ἠξιώθη νὰ ξενίσῃ εἰς τὸ κελλίον του αὐτὸν τὸν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ, ἐν σχήματι φανέντα Μοναχοῦ, καὶ ἤκουσε νὰ ψάλλῃ μὲ τὸ ἀρχαγγελικὸν αὐτοῦ στόμα τὸν γλυκύτατον ὕμνον τῆς Θεοτόκου, ἤτοι τὸ «Ἄξιόν ἐστιν, ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάρισιον καὶ παναμώμητον, καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν». Καὶ ὄχι μόνον ἤκουσεν, ἀλλὰ καὶ συνωμίλησε, μετ’ αὐτοῦ, καὶ τὴν πλάκα ἔφερεν ἐπάνω εἰς τὴν ὁποίαν ἐχάραξε μὲ τὸν θεῖόν του δάκτυλον ὁ μέγας Ἀρχάγγελος τὸν ρηθέντα ὕμνον τῆς Μητρὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀπὸ τότε ὁ μὲν θεομητροπρεπὴς αὐτὸς ὕμνος διεθόθη εἰς πᾶσαν τὴν Οἰκουμένην, ἡ δὲ ἁγία Εἰκὼν τῆς Θεοτόκου, ἔμπροσθεν τῆς ὁποίας ἐμελῴδησε τὸν ὕμνον ὁ θεῖος Γαβριήλ, μετεφέρθη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Πρωτάτου, τὸ δὲ κελλίον ὠνομάσθη «Ἄξιόν ἐστιν»· καὶ ὁ λάκκος ἐν ᾧ ἦτο τὸ κελλίον ὠνομάσθη «ᾊδειν», ὅπερ σημαίνει ψάλλειν, καθὼς ἀναφέρει τὸ θαῦμα τοῦτο πλατύτερον ὁ Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους Σεραφείμ, ὁ συγγράψας αὐτό, ὅπερ εὑρίσκεται ἐν τῷ Πρωτάτῳ, καὶ ἐν τῷ ρηθέντι κελλίῳ, φέρεται δὲ τετυπωμένον καὶ ἐν τῷ Μεγάλῳ Συναξαριστῇ [Ἰουνίου 11η, τόμος Ϛʹ].