(ε’.) Ἂς ὑπάγωμεν εἰς τὴν ἱερὰν καὶ Βασιλικὴν Μονὴν τοῦ Διονυσίου· καὶ ἐδῶ εὑρίσκομεν πρῶτον τὸν Ἅγιον Διονύσιον, ὅστις ἀσκήσας πρότερον κατὰ μόνας ἐπάνω εἰς τὸ βουνόν, εἰς τὸν καλούμενον παλαιὸν Πρόδρομον, ὕστερον δι’ ὀπτασίας θείου φωτὸς ἔκτισε τὴν Μονὴν τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τὴν ἐπονομαζομένην εἰς τὸ ὄνομά του, μὲ ἔξοδα τοῦ βασιλέως Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ, οὗτινος καὶ τὸ ἅγιον Λείψανον ἐτέλεσε πολλὰ θαύματα [Ἰουνίου 25η, τόμος Ϛʹ].
Ἐδῶ ἐτελείωσε καὶ ὁ πνευματοφόρος ἐκεῖνος καὶ θεοφόρος Δομέτιος, ὁ συνασκητὴς καὶ φίλος τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, ὅστις ποιμὴν καὶ Ἡγούμενος τῆς αὐτῆς Μονῆς ἐχρημάτισεν [Ἰουνίου 25η, τόμος Ϛʹ].
Ἐδῶ ἔλαμψεν ὡς ἀστὴρ φαεινότατος καὶ ὁ Ἅγιος Νήφων, ὅστις ἀφ’ οὗ ἔγινε Μοναχὸς καὶ Ἱερομόναχος εἰς τὸ αὐτὸ Μοναστήριον, καὶ ἀφ’ οὗ ἐφάνη ὡς στῦλος οὐράνιος γεμᾶτος φῶς, τὸ ὁποῖον ἀνέβαινεν ἕως τοῦ οὐρανοῦ, ὅταν ὁ Ἅγιος προσηύχετο, ὕστερον ἔγινε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, καὶ ἀπὸ Θεσσαλονίκης ἔγινε καὶ Πατριάρχης δύο φοράς. Πορευθεὶς δὲ εἰς Βλαχίαν, ἐφώτισεν αὐτὴν μὲ τὰς θείας καὶ χρυσᾶς του διδασκαλίας, καὶ τὴν ἐστόλισε μὲ τὰ χριστιανικὰ ἤθη καὶ τὰς ἀρετάς, ἥτις ἦτο πρότερον γεμάτη ἀπὸ κακίας. Μετὰ δὲ ταῦτα ἐλθὼν ἀγνώριστος εἰς τὸ αὐτὸ Μοναστήριον, ἔγινεν ἐπιστάτης τῶν ἡμιόνων· δι’ ὀπτασίας ὅμως τοῦ θείου Προδρόμου φανερωθεὶς εἰς τὸν Ἡγούμενον, παρέμεινε τοῦ λοιποῦ ἐν αὐτῷ ἡσυχάζων· ἐτελείωσε δὲ ἐκεῖ τὴν ζωήν του μὲ πολλὰ θαύματα, ἀφήνων εἰς τὸ Μοναστήριον θησαυρὸν ἀνέκλειπτον τὰ ἅγια αὐτοῦ Λείψανα, οὐράνιον εὐωδίαν ἐκπέμποντα καὶ θαύματα ἐργαζόμενα [Αὐγούστου 11η, τόμος Ηʹ].
Εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Διονυσίου εὑρίσκομεν καὶ τοὺς δύο Ὁσιομάρτυρας, Μακάριον καὶ Ἰωάσαφ, τοὺς μαθητὰς τοῦ Ἁγίου Νήφωνος, οἵτινες φλεγόμενοι ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης, καὶ λαβόντες τὰς εὐχὰς τοῦ Ἁγίου, ὁ μὲν Μακάριος ἐπῆγεν εἰς Θεσσαλονίκην, καὶ κηρύξας παρρησίᾳ τὸν Χριστὸν ὡς Θεὸν ἀληθινὸν ἐνώπιον τῶν Ἀγαρηνῶν, ἔλαβε διαφόρους βασάνους, καὶ οὕτω ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν [Σεπτεμβρίου 14η, τόμος Θʹ], ἐν ἔτει ͵αφκζ’ (1527). Ὁ δὲ Ἰωάσαφ, μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Ἁγίου, ἀπελθὼν εἰς Κωνσταντινούπολιν, καὶ κηρύξας παρρησίᾳ τὸ μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐβασανίσθη πρότερον διαφόρως, ὕστερον δὲ ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν, ἐν ἔτει ͵αφλϛ’ (1536).