Εἶτα ζητούμενος ἀπὸ τὸν πατέρα του ἐβάλθη παρὰ τοῦ τότε Πρώτου εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Βατοπαιδίου διὰ φύλαξιν. Γράψας δὲ ἐπιστολὴν πρὸς τοὺς γονεῖς του περὶ ματαιότητος τοῦ κόσμου καὶ τῆς μελλούσης Κρίσεως, καὶ τῆς ἀπολαύσεως τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, τόσον τοὺς ἤναψεν εἰς τὴν θείαν ἀγάπην, ὥστε τοὺς κατέπεισε νὰ παραιτήσωσι τὴν βασιλείαν καὶ νὰ γίνωσι Μοναχοί. Ὅθεν ὁ πατήρ του θεῖος Συμεών, ἐλθὼν εἰς τὸ Ὄρος καὶ εὑρὼν τὸν ποθητὸν αὐτοῦ υἱὸν Σάββαν εἰς τὸ Βατοπαίδιον, ἐκάθισε μετ’ αὐτοῦ. Διὰ δὲ τοῦ Μοναχικοῦ σχήματος ἔγινεν ὁ κατὰ σάρκα υἱὸς Σάββας κατὰ πνεῦμα πατὴρ τοῦ κατὰ σάρκα πατρὸς αὐτοῦ Συμεών, καὶ ἠγωνίζοντο καὶ οἱ δύο τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς ἀσκήσεως. Ἐπειδὴ δὲ ἐξ αἰτίας αὐτῶν παρεκινήθησαν καὶ ἄλλοι πολλοὶ Σέρβοι νὰ ἔλθωσιν εἰς τὸ Ὄρος τούτου χάριν διὰ θείας ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεως ἔκτισαν ἐκ θεμελίων μὲ βασιλικὰ ἔξοδα τὴν περίφημον ταύτην τοῦ Χιλανταρίου Μονήν.
Καὶ ὁ μὲν θεῖος Συμεὼν [Φεβρουαρίου 13η, τόμος Βʹ] ζήσας ἐν αὐτῇ θεαρέστως ἀνεπαύσατο ἐν Κυρίῳ, καὶ μετὰ θάναταν ἀνέβλυσεν, ὢ τοῦ θαύματος! μύρον ἐκ τοῦ τάφου καὶ τῶν Λειψάνων αὐτοῦ εὐωδίαν ἀναπέμπον ἄρρητον, εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ εἰς ἀπόδειξιν τῆς πρὸς Θεὸν αὐτοῦ εὐαρεστήσεως· ὁ δὲ θεῖος Σάββας [Ἰανουαρίου 14η, τόμος Αʹ] εὐφρανθεὶς μεγάλως διὰ τὸν ἁγιασμὸν τῶν λειψάνων τοῦ πατρός του, ἠγωνίζετο περισσότερον, μὲ νηστείας, μὲ ἀγρυπνίας, μὲ ὁλονυκτίους δεήσεις, ἕως οὗ ἔφθασεν εἰς τόσην τελειότητα ἀρετῆς, εἰς τρόπον ὥστε καὶ δυνάμεως θαυμάτων ἠξιώθη παρὰ Θεοῦ, καὶ ζῶν ἔτι καὶ μετὰ θάνατον. Διότι Ἀρχιερεὺς ὕστερον γενόμενος Σερβίας καὶ Πεκίου, καὶ εἰς τὸ Τίρνοβον [6] ἀπελθὼν πρὸς τὸν βασιλέα Ἀσάνην, ἐλειτούργησε κατὰ τὴν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Θεοφανείων, καὶ ποιῶν τὸν μέγαν ἁγιασμόν, εὐθὺς ὡς ἔβαλε τὸν Τίμιον Σταυρὸν εἰς τὸ ὕδωρ, ὢ τοῦ θαύματος! ἐσχίσθη τὸ ὕδωρ εἰς δύο μέρη, καὶ ἵστατο ὡς τεῖχος ἀπὸ τὸ ἓν μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο, καθώς ποτε ἔγινε καὶ εἰς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν. Ἐκεῖ δὲ εἰς τὸ Τίρνοβον εὑρισκόμενος, καὶ προγνωρίσας τὸν θάνατόν του, παρέδωκε τὸ πνεῦμα εἰς χεῖρας Θεοῦ, πηγὴν θαυμάτων ἀναδείξας τὸν τάφον αὐτοῦ. Μετὰ ταῦτα παρακλήσει πολλῇ τοῦ ἀνεψιοῦ τοῦ Ἁγίου καὶ ὀπτασίᾳ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου Ἁγίου, ἔδωκεν ὁ Ἀσάνης τὸ θεῖον Λείψανον καὶ τὸ ἔφεραν εἰς τὴν Σερβίαν τὴν πατρίδα του. Ὅταν δὲ ἤνοιξαν τὸν τάφον του, εὑρέθη, ὢ τοῦ θαύματος! λάμπον τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁγίου ὡς ὁ ἥλιος, καὶ τόση εὐωδία ἄρρητος ἐξῆλθεν, ὥστε ὁλοι οἱ παρευρεθέντες ἐφώναζον τὸ «Κύριε ἐλέησον», καὶ ἐδόξαζον τὸν αὐτὸν δοξάσαντα Θεόν.