Εἰς τόσους δὲ ἀγῶνας παρέδωκε τὸν ἑαυτόν του ὁ τρισμακάριστος, ὥστε ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν νηστείαν καὶ ἀγρυπνίαν καὶ τὰς ἄλλας κακουχίας τοῦ σώματος, τοσοῦτον ἀδυνάτισεν, εἰς τρόπον ὥστε μόλις, ἠδύνατο νὰ περιπατήσῃ ἓν μόνον στάδιον, ἄν καὶ ἦτο ἐκ φύσεως εἰς τοὺς πόδας ταχύτατος καὶ εἰς τὸ σῶμα ἀνδρειότατος. Οὗτος, καθαρὸν δοχεῖον τῶν ἀρετῶν χρηματίσας καὶ θείων χαρισμάτων ἀξιωθείς, ἤδη καὶ ὑπὲρ τῆς πίστεως ἠγωνίσατο, διελέγξας τὴν μεμολυσμένην αἵρεσιν τοῦ αἱρετικοῦ Μολίνου, τὴν τότε ἀναφανεῖσαν, καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐνώπιον Ἱερᾶς Συνόδου ἐκράτυνε. Καὶ ἐπόθησε μὲν καὶ νὰ μαρτυρήσῃ διὰ τὸν Χριστόν, καὶ ἐπίτηδες διὰ τοῦτο ἀπῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, καὶ αἰτίας ἔδωκεν εἰς τοὺς ἀσεβεῖς, ἀλλὰ δὲν ἦτο θέλημα τοῦ Κυρίου, ὅστις ἐφύλαξεν αὐτὸν διὰ πολλῶν ὠφέλειαν.
Ἐπειδὴ δὲ πόθος περισσοτέρας ἡσυχίας κατέφλεγε τὴν καρδίαν του, τούτου χάριν ἀναχωρήσας ἀπὸ τὴν Μονὴν τῶν Ἰβήρων, ἀπῆλθεν εἰς τὸ ἀντικρὺ τοῦ Ὄρους ἐρημονήσιον Γιοῦρα καλούμενον καὶ ἐκεῖ ὀλίγον καιρὸν ἡσυχάσας, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν ἐν ἔτει ͵αψμε’ (1745), τὰ δὲ τούτου Λείψανα ἀνακομισθέντα ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Μελετίου τοῦ αὐτοῦ μαθητοῦ, εὑρέθησαν ἡγιασμένα ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος. Ἐκ τούτων ἡ σεβασμία αὐτοῦ Κάρα καὶ ἡ Σιαγὼν εὑρίσκονται ἐν τῇ αὐτῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων, καὶ ἐνεργοῦσι διάφορα θαύματα εἰς τοὺς μετὰ πίστεως πρὸς αὐτὰ προστρέχοντας, εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ εἰς ἔνδειξιν τῆς θεαρέστου αὐτοῦ πολιτείας, ἐκ τῶν ὁποίων θαυμάτων ἀναφέρει τινὰ ὁ κατὰ πλάτος Βίος αὐτοῦ [Σεπτεμβρίου 13η, τόμος Θʹ].
Εἰς τὴν Σκήτην τῶν Ἰβήρων, τὴν λεγομένην τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἐξήνθησεν ὡς φοίνιξ ὑψίκομος καὶ ὁ Ὁσιομάρτυς Ἅγιος Ἰάκωβος· ὅστις κατοικήσας πρότερον εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Δοχειαρίου, ὕστερον ἦλθε καὶ ἡσύχασεν ἐν τῇ Σκήτῃ ταύτῃ. Οὗτος πολλὰς θείας ἀποκαλύψεις καὶ ὀπτασίας ἰδών, καὶ πολλὰ θαύματα ποιήσας, καὶ προφητικοῦ χαρίσματος ἀξιωθείς, ἀνεχώρησεν ἔπειτα ἀπὸ τὸ Ὄρος, καὶ ἐπῆγε κηρύττων εὐαγγελικῶς μετάνοιαν εἰς πάντας τοὺς Χριστιανούς, ἀρχίσας ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην καὶ φθάσας εἰς τὴν Ναύπακτον. Ἐκεῖθεν δὲ προδοθεὶς εἰς τὸν Ἀγαρηνόν, κατήντησεν ἐν τέλει δέσμιος εἰς Διδυμότειχον, καὶ παρουσιασθεὶς ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Σελήμ, καὶ μὴ θελήσας νὰ δεχθῇ τὴν θρησκείαν του, ἀλλ’ ὁμολογήσας παρρησίᾳ τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, ἐτιμωρήθη μὲ διαφόρους βασάνους εἰς διάστημα ἡμερῶν δεκαεπτά, τελευταῖον δὲ ἐκρεμάσθη ὁμοῦ μὲ δύο μαθητάς του, Ἰάκωβον Διάκονον καὶ Διονύσιον Μοναχόν, τῶν ὁποίων τὰ ἅγια Λείψανα εὑρίσκονται εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας εἰς τὴν Γαλάτισταν [Νοεμβρίου 1η, τόμος ΙΑʹ].