Ὅθεν μὲ δίκαιον τρόπον λέγει· «Τί ἄνθρωπος; Καὶ τί ἡ χρῆσις αὐτοῦ;» (Σοφ. Σειρὰχ ιη’ 8). Ἤτοι εἰς πόσον καιρὸν στέκεται ἡ δόξα αὐτοῦ καὶ ἡ εὐτυχία του; Τὰ ὁποῖα ὄχι μόνον κατὰ τὴν ὕπαρξίν των εἶναι μικρὰ καὶ ὀλίγα, ἀλλὰ καὶ εἰς πολὺ ὀλίγον καιρὸν στέκονται. Λοιπὸν ἂν θέλῃς νὰ μάθῃς τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, μάθε ὅτι οὐδὲν εἶναι· τοῦτο δὲ ποία ἆραγε θὰ εἶναι ἡ ὥρα ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν θέλεις τὸ ἐννοήσει, ὦ ἄνθρωπε, ὅτι δηλαδὴ εἶσαι πηλός, ὅτι εἶσαι οὐδέν, ὅτι εἶσαι ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὅπου ἐξέλιπον καὶ τῶν ὁποίων τελοῦμεν σήμερον τὰ μνημόσυνα; Διὰ νὰ ἐννοήσῃς λοιπὸν τοῦτο καλῶς, εἰπέ μοι, τί θέλει νὰ εἴπῃ ἐκεῖνο ὅπερ λέγει ὁ Ἰωάννης· «Ὅτι ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε’ 25);

Δύο ἀναστάσεις ἐννοοῦνται ἀπὸ αὐτὸ τὸ Εὐαγγελικὸν ρητόν, ἡ μία εἶναι ἡ τελευταία, ἡ ἄλλη καὶ νῦν ἐστιν καὶ τώρα δηλαδὴ εἶναι παροῦσα, εἰς τὴν ὁποίαν οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ ὑποτασσόμενοι εἰς Αὐτὸν «ζήσονται», ἐλευθερώνονται δηλαδὴ ἀπὸ τὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον τοὺς ἐπροξένησεν ἡ ἁμαρτία, δεδομένου ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ εἶναι νεκροί, καὶ τοιοῦτον τέρας φοβερὸν εἶναι ὁ ἁμαρτωλός, ψυχὴν ἔχει νεκρὰν εἰς ζωντανὸν σῶμα. Περὶ αὐτῶν εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον λέγει ὁ Ἱεζεκιήλ· «Τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρὰ ἀκούσατε λόγον Κυρίου» (Ἰεζεκ. λζ’ 4), καθότι οἱ μεμολυσμένοι ἀπὸ ἁμαρτίας θανασίμους εἶναι νεκροί, καθὼς ὁ Κύριος ἔλεγεν· «Ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. η’ 22).

Διὰ τοῦτο συμβαίνει νὰ βλέπωμεν πολλάκις ἀνθρώπους, πλὴν δὲν εἶναι τοιοῦτοι, ἀλλὰ τάφοι ἀνθρώπων. Βλέπομεν εἰκόνας καὶ σχήματα ἀνθρώπων, ἀλλ’ εἶναι ὀστᾶ ξηρὰ εἰς τὸν κάμπον σκορπισμένα, καθὼς τὰ ἔβλεπεν ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ. Ἀλλὰ μακάριοι ὅσοι ἀκούουσι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀνασταίνονται ἀπὸ τὸν θάνατον τῆς ἁμαρτίας. Ὅθεν λέγει ὁ Ἰωάννης· «Ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε’ 25). Διότι καθὼς ὁ κεραυνὸς ὅταν κτυπήσῃ εἰς τὸ ξίφος συντρίβει τὸν σίδηρον τὴν δὲ θήκην ἀφήνει ἄθικτον, τοιουτοτρόπως καὶ ἡ ἁμαρτία ἀφήνει ἔξωθεν τὸ σῶμα ζωντανόν, καὶ θανατώνει ἔσωθεν τὴν ψυχήν, χωρίζουσα αὐτὴν ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ζωὴ τῆς ψυχῆς. «Ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστι» (αὐτόθι), διὰ νὰ μένῃς ἀναπολόγητος, ἄνθρωπε, ὅτι δὲν εἶχες καιρὸν νὰ ἀναστηθῇς ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν. Διὰ τοῦτο σοῦ λέγει, ὅτι κάθε στιγμὴν σὲ ἀναμένει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἀναστηθῇς ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν. Διότι ἀπὸ μέρους τοῦ Θεοῦ, τοὺς πάντας ἔχει ἐλευθερωμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν.