ΕΠΕΙΔΗ καὶ τὸ ἀνθρώπινον γένος ἔχασεν ὡς ἀχάριστος δοῦλος τοῦ οὐρανίου Πατρὸς τὴν πρώτην κληρονομίαν, τῆς ὁποίας ἕνα ἀπὸ τὰ χαρίσματα ἦτο καὶ ἕνας σταλαγμὸς σοφίας ἀπὸ τὸ ἀχανὲς πέλαγος τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ ὁποῖον ἠδύνατο νὰ προγνωρίζῃ τὰ πράγματα καθὼς εἶναι ἡ ὕπαρξίς των καὶ ἡ φύσις των, ὄχι μόνον ὅσα ὑποπίπτουσιν εἰς τὰ σωματικὰ αἰσθητήρια, ἀλλὰ καὶ τ’ ἄλλα ὅσα ἔρχονται εἰς τὸν νοῦν· ἐπειδή, λέγω, καὶ ἔχασε τοιοῦτον θησαυρὸν ὁ ἄνθρωπος, μόλις καὶ μετὰ βίας γνωρίζει καὶ καταπείθεται εἰς ἐκεῖνα ὅπου βλέπει μὲ τοὺς ὀφθαλμούς του. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ θεόπτης Μωϋσῆς, βλέπων μακρόθεν τὴν βάτον, ἥτις ἐκαίετο καὶ δὲν κατεκαίετο, καὶ μὴ δυνάμενος νὰ καταλάβῃ τοῦ Μυστηρίου ἐκείνου τὴν δύναμιν καὶ ἔννοιαν, ἔλεγε· «Παρελθὼν ὄψομαι τὸ ὅραμα τὸ μέγα τοῦτο» (Ἔξοδ. γ’ 3). Καὶ ἀνίσως ὁ Μωϋσῆς ὁ θεόπτης, ὁ καθαρώτατος νοῦς, ὅστις εἶχε τὰς αἰσθήσεις ἐλευθερωμένας ἀπὸ τῆς κοσμικῆς ταύτης ματαιότητος τοὺς καπνοὺς καὶ τὰ σύννεφα, μακρόθεν δὲν ἠδύνατο νὰ καταλάβῃ ἐκεῖνα ὅπου ἔβλεπε, τὶ θέλομεν γίνει ἡμεῖς, τοὺς ὁποίους ἔχει κυριευμένους ἡ ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος τούτου τοῦ φθαρτοῦ κόσμου; Τοῦτο βέβαια πάσχομεν, ὅπερ λέγει τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον· «Ὦτα ἔχουσι καὶ οὐκ ἀκούουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι καὶ οὐκ ὄψονται» (Μάρκ. η’ 18), τοῦτο ἀληθεύει περισσότερον εἰς ἡμᾶς παρὰ εἰς ἄλλους.

Ἀλλ’ ὅμως σήμερον τοὐλάχιστον ἂς ἀποτινάξωμεν ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τὸ σύννεφον αὐτὸ τῆς ἀμαθείας καὶ τῆς ἀπάτης τοῦ κόσμου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἁπλωμένον ἔμπροσθεν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μας τὸ τέλος εἰς τὸ ὁποῖον καταντᾷ ἡ δυστυχισμένη καὶ ταλαίπωρος τούτη φύσις τῶν ἀνθρώπων. Διότι καὶ ὁ Ναοὺμ ὁ Προφήτης λέγει· «Καὶ ἔσται πᾶς ὁ ὁρῶν σε καταβήσεται ἀπὸ σοῦ» (γ’ 7)· ὅπερ σημαίνει: εἰς ὅσον καιρὸν ὁ ἄνθρωπος βλέπει μακρόθεν τὰ ἀγαθά σου, ὦ κόσμε, νομίζων ὅτι ταῦτα εἶναι βέβαια, φανταζόμενος ὅτι ταῦτα εἶναι ἀμετακίνητα, τὰ ἐπαινεῖ, τὰ θαυμάζει, ζητεῖ μὲ κάθε εἴδους τρόπον νὰ τὰ ἀποκτήσῃ. Ὅταν ὅμως ἴδῃ τὸ τέλος αὐτῶν, ὅτι εἶναι ἀνυπόστατον, ὅτι εἶναι ἀβέβαιον, τί κάμνει; Τότε τὰ ἀποφεύγει βέβαια, καὶ τὰ ἀποστρέφεται, τότε «καταβήσεται ἀπὸ σοῦ». Πρὶν δηλαδὴ νὰ ἴδῃ τὶ ἆραγε εἶναι αἱ δόξαι τούτου τοῦ κόσμου, ὁ ἄνθρωπος τὰς ἐπιθυμεῖ καὶ τὰς ζηλεύει, ὅταν ὅμως τὰς ἴδῃ ὅτι εἷναι θεμελιωμέναι ἐπάνω εἰς μίαν στιγμὴν τοῦ χρόνου, περιτριγυρισμέναι ἀπὸ πολλὰς καὶ διαφόρους μερίμνας, ἀπὸ κινδύνους πολλούς, ἀπὸ κόπους καὶ ἀγρυπνίας καθημερινάς, τότε τί κάμνει; Τότε βέβαια φεύγει, τότε «καταβήσεται ἀπὸ σοῦ».