Σελίδα 12 από 12
Ἀλλ᾽ ὦ Υἱὲ Μονογενὲς τοῦ προανάρχου Πατρός, ὁμοούσιε καὶ συνάναρχε τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, Σὺ ὁ δυνάμενος καὶ ἐκ τῶν λίθων τούτων «ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Ματθ. γ’ 9), καθὼς εἶπες περιπατῶν μετὰ σαρκὸς ἐπὶ τῆς γῆς, Σὺ ἡ ἀκένωτος πηγὴ παντὸς ἀγαθοῦ, ἀποδίωξον ἀπὸ τὰς καρδίας μας τὴν νέκρωσιν τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ἀναισθησίαν τούτων Σου τῶν τέκνων, καὶ χάρισον δύναμιν εἰς αὐτοὺς καὶ βοήθειαν διὰ νὰ ἀκούσωσιν ἐκεῖνον τὸν λόγον τὸν ὁποῖον εἶπες, ὅτι «οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε’ 25). Σὺ ἀνάστησον αὐτούς, καὶ ἀξίωσον ἡμᾶς ἅπαντας, καθὼς εἴμεθα ἀληθῶς νεκροὶ καὶ ἐνταφιασμένοι μὲ τὸ θεῖον σου βάπτισμα, τοιουτοτρόπως νὰ περάσωμεν τοῦτο τὸ ὀλίγον διάστημα τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ μὴ ἐπιθυμήσωμεν ποτὲ ἄλλο τι, οὔτε νὰ ἀγαπήσωμεν ἀπὸ ὅσα λαμπρά, ἔνδοξα καὶ πολύτιμα, ὅπου πλάττει ἔμπροσθεν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μας τοῦτος ὁ ἀπατεὼν καὶ πλάνος κόσμος, παρὰ Σὲ τὸ ὄντως ὀρεκτόν. Ναί, Πάτερ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τοῦ ἐλέους, σπλαγχνίσου καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ἀξίωσον ἐλέους καὶ συγχωρήσεως καὶ τοὺς μεταστάντας ἀδελφοὺς ἡμῶν (δεῖνα) καὶ τάξον τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν κόλποις Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαάκ, καὶ Ἰακώβ, ἵνα δοξάζηταί σου τὸ πανάγιον ὄνομα εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν ἀτελευτήτων αἰώνων. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἡ φράσις αὕτη περιέχεται εἰς τὴν ἀπάντησιν τὴν ὁποίαν ἔδωσεν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἰωνᾶν διὰ τὴν λύπην του ἐπὶ τῇ ἀπωλείᾳ τῆς κολοκύνθης. Ὅταν δηλαδὴ ὁ Ἰωνᾶς περιελθὼν εἰς ἀπόγνωσιν ἐξέβαλε τὴν ἀπέλπιδα κραυγήν· «Καλόν μοι ἀποθανεῖν με ἢ ζῇν» (ἔνθ. ἀνωτ.) ὁ Θεὸς ἤνοιξεν ἀοράτως διάλογον πρὸς αὐτὸν καὶ τοῦ λέγει· «Εἰ σφόδρα λελύπησαι σὺ ἐπὶ τῇ κολοκύνθῃ; Καὶ εἶπε· σφόδρα λελύπημαι ἐγὼ ἕως θανάτου. Καὶ εἶπε Κύριος· σὺ ἐφείσω ὑπὲρ τῆς κολοκύνθης ὑπὲρ ἧς οὐκ ἐκακοπάθησας ἐπ’ αὐτήν, οὐδὲ ἐξέθρεψας αὐτήν, ἣ ἐγενήθη ὑπὸ νύκτα καὶ ὑπὸ νύκτα ἀπώλετο. Ἐγὼ δὲ οὐ φείσομαι ὑπὲρ Νινευὴ τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἐν ᾗ κατοικοῦσι πλείους ἢ δώδεκα μυριάδες ἀνθρώπων, οἵτινες οὐκ ἔγνωσαν δεξιὰν αὐτῶν ἢ ἀριστερὰν αὐτῶν καὶ κτήνη πολλά;» (Ἰωνᾶ δʹ 9-11).
Ἡ τιμωρία δηλαδὴ ἥτις ἐδόθη εἰς τὸν Ἰωνᾶν ἐδόθη πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ ἐννοήσῃ ὅτι μεγάλως ἔσφαλε λυπηθεὶς διὰ τὴν μὴ καταστροφὴν τῆς Νινευή. Ἐὰν σύ, τοῦ εἶπεν ὁ Θεός, ἐλυπήθης τόσον πολὺ διὰ μίαν κολοκύνθην, διὰ τὴν ὁποίαν οὔτε ἐκακοπάθησες, οὔτε ἐφρόντισες τίποτε δι’ αὐτήν, ἡ ὁποία τὴν μίαν νύκτα ἐφύτρωσε καὶ τὴν ἑπομένην ἐχάθη, πῶς ἐγὼ νὰ μὴ λυπηθῶ διὰ τὴν μεγάλην πόλιν Νινευή, εἰς τὴν ὁποίαν, πλὴν τῶν ἐνηλίκων ἀνθρώπων, κατοικοῦν πλέον τῶν 120.000 μικρῶν παιδίων, τὰ ὁποῖα δὲν γνωρίζουν νὰ διακρίνουν τὴν δεξιὰν ἀπὸ τῆς ἀριστερᾶς χειρός των καὶ κτήνη πολλά; Ἐκ τῶν λόγων τούτων τοῦ Κυρίου καταφαίνεται ἡ εὐσπλαγχνία καὶ ἡ δικαιοσύνη Αὐτοῦ πρὸς ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους πιστοὺς καὶ ἀπίστους καὶ ὅτι πάντας εἰς σωτηρίαν καλεῖ καὶ πάντων τὴν ἐπιστροφὴν ἀναμένει. Ἡ ἔκφρασις «θυγάτηρ νυκτὸς ἦν καὶ θυγάτηρ νυκτὸς ἀπώλετο», ἡ περιεχομένη εἰς τὸ Ἑβραϊκὸν κείμενον, ἀποδίδεται εἰς τὴν μετάφρασιν τῶν Ἑβδομήκοντα διὰ τῆς φράσεως «ἣ ἐγεννήθη ὑπὸ νύκτα καὶ ὑπὸ νύκτα ἀπώλετο» (ἐνθ. ἀνωτέρω).
