Ποῖος τώρα ἔχων φρένας ἤθελεν ἀποστραφῆ τοιαύτην βασιλικὴν τυφλότητα; Τίς δὲν ἤθελεν ἐπιθυμήσει τοιαύτην πνευματικὴν μέθοδον, μὲ τὴν ὁποίαν δύναται καὶ ἑαυτὸν νὰ ὠφελήσῃ καὶ τὸν ἐχθρόν του νὰ τιμωρήσῃ; Τίς μὲ τοιαύτην ἑκούσιον τυφλότητα δυνάμενος νὰ ἑλκύσῃ τὸ οὐράνιον φῶς καὶ τὴν ἄλλην σειρὰν τῶν ἀγαθῶν, ὡς ἀνωτέρω ὁ λόγος παρέστησεν, ἤθελε τὴν ἀποστραφῆ; Καὶ ἂν τὰ ἀγαθά, ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴν καὶ θεληματικὴν τύφλωσιν δὲν νομίζεις ἀρκετὰ διὰ νὰ βάλωσι χαλινὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς σου, στρέψον ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος διὰ νὰ ἴδῃς ἐκείνους οἵτινες, ἐξαπολύουσι τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ἄνευ διακρίσεως, ἄνευ χαλινοῦ, εἰς πόσα βάραθρα, εἰς πόσα θανάσιμα ἁμαρτήματα πίπτουσιν. Ἀνάγνωσον τὸ ἕκτον κεφάλαιον τῆς Γεννέσεως, κράτησον τὸν νοῦν σου εἰς ἐκεῖνο τὸ ρητὸν τῆς θείας Γραφῆς· «Ἰδόντες δὲ, οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων, ὅτι καλαί εἰσιν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας, ἀπὸ πασῶν» (Γεν. ϛ’ 2). Υἱοὺς τοῦ Θεοῦ ἐννοεῖ ὁ Χρυσόστομος, Θεοδώρητος, Κύριλλος καὶ ἄλλοι τοὺς υἱοὺς τοῦ Σὴθ διὰ τὴν ἁγιότητα, τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν σωφροσύνην. Τοιούτου πατρὸς τέκνα ἀνατεθραμμένα, πεπαιδευμένα, ἐνικήθησαν, δηλαδὴ ἐκρημνίσθησαν ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτον ὅρασιν τῶν ὀφθαλμῶν. Τίς λοιπὸν νὰ μὴ φοβηθῇ τὴν ἐπικίνδυντον ὅρασιν;

Ἂς εἶναι, αὐτοὶ ἦσαν νέοι καὶ θέλεις προφασισθῆ, ὅτι ἐνικήθησαν ἀπὸ τὴν ἀφροσύνην τῆς νεότητος καὶ ὄχι ὅτι ἐπροδόθησαν ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς, ἂν καὶ φανερὰ μαρτυρεῖ ἡ θεία Γραφή, ὅτι οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἡ πρώτη αἰτία τῆς ἀπωλείας αὐτῶν. Πλὴν ἐγὼ σοῦ λέγω, ὅτι ἀκόμη θέλεις ἴδει, ὅτι καὶ γέροντας ἐκρήμνισεν ἡ ἄτακτος ὅρασις. Τοιοῦτοι δὲν ἦσαν ἐκεῖνοι οἱ γέροντες περὶ τῶν ὁποίων ἀναγινώσκομεν εἰς τὸ ἱστορικὸν τῆς Σωσάννης; (Δανιὴλ προλ.). Αὐτοὶ δὲν ἦσαν οἱ πρεσβύτεροι, οἵτινες ἐκυβέρνων τὸν λαόν; Καὶ ὅμως εἰς πόσην αἰσχύνην ἔπεσον, εἰς πόσην ἀξιοδάκρυτον καταδίκην! Πόθεν; Διότι βλέποντες αὐτήν, τὴν Σωσάνναν δηλαδή, οἱ δύο πρεσβύτεροι, καθ’ ἡμέραν εἰσπορευομένην, ἐγένοντο ἐν ἐπιθυμίᾳ αὐτῆς. Βλέπεις ἡ ἀξιοδάκρυτος ὅρασις, ὅτι καὶ γέροντας κρημνίζει; Βλέπεις ὅτι καὶ κριτὰς καταδικάζει; Τί θέλεις μοῦ εἴπει ὅταν σοῦ παραστήσω, ὅτι καὶ κατάρας ἀφορμὴ γίνεται ἡ ἀχαλίνωτος ὅρασις, καθὼς τὸ μαρτυρεῖ ἡ συμφορὰ τοῦ Χάμ; Ποίαν ἄλλην παρανομίαν, ποίαν ἄλλην ἀδικίαν ἐποίησεν αὐτὸς εἰς τὸν πατέρα του, ὥστε, παρεκινήθησαν ἐκεῖνα τὰ πατρικὰ σπλάγχνα ἀντὶ εὐλογίας νὰ δώσωσι κατάραν ὄχι μόνον εἰς τὸν υἱόν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν υἱὸν τοῦ υἱοῦ του; Ἂν ἦτο ἄλλη παρὰ τὸ ὅτι ἐτόλμησε νὰ ὑψώσῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ νὰ ἴδῃ τὴν γύμνωσιν τοῦ πατρός του.