Αὐτὴ μόνη ἡ ὅρασις ἐγένετο ἀφορμὴ νὰ καταρασθῇ ὁ Νῶε τὸν υἱόν του Χὰμ καὶ τὸν τούτου υἱὸν Χαναάν· καὶ ὄχι ἁπλῶς τοὺς κατηράσθη, ἀλλὰ καὶ ἐπρόσταξεν νὰ εἶναι δοῦλος ὁ Χαναὰν εἰς τοὺς ἄλλους ἀδελφούς του· «Ἐπικατάρατος Χαναὰν παῖς· οἰκέτης ἔσται τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ» (Γεν. θ’ 25).

Ὢ τῆς μεγάλης δυστυχίας! Ὢ τῆς μεγάλης συμφορᾶς, τὴν ὁποίαν προξενεῖ ἡ ὅρασις εἰς τὸν ἄνθρωπον! Καὶ λοιπὸν εἶχε δίκαιον ὁ βασιλεὺς καὶ Προφήτης νὰ ζητῇ συχνὰ ἀπὸ τὴν παντοδυναμίαν τοῦ Θεοῦ χαλινὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, διότι προξενοῦσι τόσας μεγάλας ζημίας εἰς τὸν ἄνθρωπον· «Ἀπόστρεψον τοὺς, ὀφθαλμούς μου τοῦ μὴ ἰδεῖν ματαιότητα» (Ψαλμ. ριη’ 36)· ὡς νὰ ἔλεγεν· ὦ Θεέ, ἂν ἐγὼ καὶ πάλιν ἤθελον πλανηθῆ καθώς ποτε, νὰ στρέψω τοὺς ὀφθαλμοὺς, εἴς τινα ματαιότητα, σὺ ὁ παντοδύναμος καὶ πάνσοφος Θεός, ἐπειδὴ γνωρίζεις τοὺς κινδύνους καὶ τὰς συμφοράς, αἵτινες προέρχονται ἀπὸ τὴν παράκαιρον ὅρασιν, ἀπόστρεψον τοὺς ὀφθαλμούς μου, στρέψον αὐτοὺς εἰς τὰ ὀπίσω, μὴ τοὺς ἀφήσῃς νὰ μοῦ ἀνάψωσι τὴν φλόγα ἐκείνη, τὴν ὁποίαν καὶ ἄλλοτε μοῦ ἤναψαν. Τοιοῦτος βασιλεύς, τοιοῦτος ἐκλελεγμένος φίλος τοῦ Θεοῦ, φοβεῖται ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἡμεῖς καὶ γυμνοὶ ἀπὸ τὴν σοφίαν ἐκείνου καὶ φορτωμένοι ἀπὸ πολλὰ καὶ διάφορα πάθη, ἀκόμη δὲν γνωρίζομεν πόση ἀνάγκη εἶναι διὰ νὰ ἔχωμεν πάντοτε χαλινὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς;

Δὲν εἶναι ἔξω τῆς ὑποθέσεως καὶ ἡ συμφορὰ καὶ ἡ καταισχύνη τὴν ὁποίαν ἔπαθεν ἡ Δείνα, ἡ θυγάτηρ τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ (Γεν. λδ’ 1-31). Ἐξῆλθεν αὐτὴ διὰ νὰ ἴδῃ τὰς θυγατέρας τῶν ἐγχωρίων καὶ βλέπων αὐτὴν ὁ Συχὲμ καὶ λαβὼν αὐτὴν ἐκοιμήθη μετ’ αὐτῆς καὶ ἐταπείνωσεν αὐτήν. Τίς νὰ διηγηθῇ καὶ τὴν λύπην τὴν ὁποίαν προεξένησεν εἰς τὸν Ἰακὼβ ἐκείνη ἡ καταισχύνη τῆς θυγατρός του καὶ τὸν θυμὸν τὸν ὁποῖον ἤναψεν εἰς τὴν καρδίαν τῶν ἀδελφῶν τῆς Δείνας; Ἀπὸ τὴν ὅρασιν ἐπεβουλεύθησαν οἱ υἱοὶ τοῦ Ἰακὼβ τοὺς πολίτας ἐκείνου τοῦ τόπου, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἐδέχθησαν ὡς υἱοὺς Θεοῦ καὶ τέλος πάντων τοὺς περισσοτέρους ἐθανάτωσαν, ἔργον τόσον πικρόν, ὥστε παρεκίνησε τὸν Πατριάρχην Ἰωκὼβ ὄχι μόνον εἰς λύπην μεγάλην, ἀλλὰ καὶ νὰ μετοικήσῃ ἀπ’ ἐκείνους τοὺς τόπους καὶ νὰ λέγῃ εἰς τοὺς υἱούς του· «Μισητόν με πεποιήκατε, ὥστε, πονηρόν με εἶναι πᾶσι τοῖς κατοικοῦσι τὴν γῆν» (Γεν. λδ’ 30).